เสือน้อยเป็นแมวจร 
ที่มาอยู่บ้านเราตอนอายุได้ 3-4 เดือน เขาน่ารักมาก โหดกับหนู (ช่วยจับหนูหมดบ้าน) 
แต่น่ารักกับคนมาก น้องไม่เคยกางเล็บเวลาอุ้ม ตอนเราแหย่แล้วเจ้าเด็กนี่เครื่องติดอยากเล่น คว้าแขนเรามาคาบหงับไว้ในปาก แล้วมองหน้า พอพูดว่าพี่เจ็บลูก แกล้งทำเสียงโอ้ย เขาก็จะค่อยๆปล่อย ทำหน้าเซ็งๆหันไปมองทางอื่น เหมือนอยากพูดว่าแล้วจะชวนเล่นทำไมห๊ะ



น่าแปลก เราเลี้ยงมาหลายอย่าง กระรอก กระแต ได้เลือดทุกตัว แต่กับแมว วัยรุ่น พลังล้นอย่างเสือ เล็บที่ฆ่าหนูตาย ไม่เคยข่วนจนพี่ได้เลือด ต่อให้อุ้มมาพาดบ่า เสือเก็บเล็บไม่เคยทำให้พี่เป็นแผลเลย ปากหนูที่กัดได้จมเขี้ยวนั่น ยั้งแรงไว้ทุกครั้งที่เล่นกับพี่ เวลาไม่อยากถูกอุ้มก็บิดตัวกระโจนหนี  ไม่ถูกใจไม่เคยคิดแว้งกัด พี่เรียกหา หนูมาทุกรอบถ้าหนูได้ยิน เปิดประตูบ้านไป ไม่ว่าเสืออยู่ไหนจะวิ่งมาทักพี่เสียงแง้วยาวๆ ลั่นบ้าน  พันแข้งพันขา ต่อให้กินข้าวอิ่มแล้ว เจอหน้าก็จะมาอ้อน 



หนูเข้ากระบะทรายเองโดยที่ไม่ต้องสอน เป็นตัวผู้แท้ๆ แต่ไม่เคยฉี่สเปรย์เลยซักครั้ง

แมวดีๆแบบนี้ เสียใจที่สุดในชีวิต ที่หนูต้องมาโดนงูกิน กูเกลียดงู และเกลียดยิ่งกว่าเก่าร้อยพันเท่า

พี่เลี้ยงระบบปิดไม่ได้เพราะบ้านนี้ไม่ใช่ของพี่และกลัวหนูจะเครียด จึงให้นอนในกรงแค่ตอนกลางคืนเพื่อกัน หมา แมว งู ที่อาจจะมาทำร้ายหนู ไม่คิดเลยว่า ภัยจะมาในตอนกลางวัน ที่นักอนุรักษ์แหกปากปกป้องใน internet เสมอโดยไม่เคยรู้เลยว่ามันควรโดนล้างเผ่าพันธุ์ให้หมดจากเมือง สร้างปัญหามากมายขนาดไหน
ทำได้แค่จับงูที่สร้างปัญหาจากที่นึงมาปล่อยอีกที่นึง ให้คนแถวนั้นเดือดร้อน

หนูโทษพี่ได้เลยลูกที่พาไปอาบน้ำตัดเล็บ จนเล็บหนูใช้ป้องกันภัยไม่ได้ อาจจะหนีมันไม่ได้ ที่พี่พาไปฉีดวัคซีน ทั้งๆที่หนูไม่อยากไป  
ก่อนวันหนูหายไปตลอดกาล พี่พาไปตรวจเอดส์ลูคิเมีย ซึ่งทำให้หนูต้องเจ็บตัว ทั้งๆที่ผลก็เป็นลบ
เทวดาตัวน้อยของพี่ มาเกิดเป็นลูกเป็นหลานพี่นะลูกนะ พี่รักหนูมากขนาดนั้นเลยแหละลูก เจ้าเสือน้อย



ไม่เจ็บไม่ปวด ไม่มีอะไรรังแกหนูได้อีกแล้ว นอนซะนะคนดี หากชาติภพหน้ามีจริง บุญกุศลที่พี่ทำให้ ขอให้หนูเป็นผู้ชนะตลอดไป