สวัสดีค่ะ คือเราพยายามมีลูกมาเกือบ ๆ จะ 3 ปีแล้วค่ะเราทั้งคู่ตอนนี้อายุ 28 ปี
ตอนที่ยังคบกันเรากับสามีเป็นคนที่ชอบเด็กมากคุยไว้ว่าแต่งงานแล้วเราจะปล่อยมีลูกทันที
ทำทุกวิธีที่เค้าแนะนำทั้งนับวันไข่ตก ซื้อที่ตรวจไข่ตก xx เสร็จให้ยกสะโพกสูง ๆ ไปขอลูกกับสิ่งศักสิทธิ์ ดูดวง
ซื้อวิตามินบำรุงที่ทุกคนกินแล้วท้องมากินทั้งสองคน แล้วก็ไม่สำเร็จ
เพื่อนที่ปล่อยมาพร้อมกันก็ท้องไปแล้วแล้วอีกคนที่ปล่อยทีหลังเราก็มาท้องอีกคน
จนตอนนี้เหลือแค่เรา ยิ่งรู้สึกกดดันตัวเอง ร้องไห้จุกในอกประจำตัดพ้อกับชีวิตว่าทำไมมันเกิดอะไรขึ้นทำไมเราไม่ท้องสักที
จนตอนนี้เราไม่อยากรับรู้เรื่องของเพื่อน ๆ ไปแล้ว เรายินดีกับเพื่อน ๆ นะคะที่เค้าท้อง แต่เราก็ไม่อยากรับรู้ไม่อยากเห็น เราก็คิดนะว่าทำไมเราเป็นคนแบบนี้ทำไมไม่ปล่อยวางทำไมถึงเก็บมาคิดมากมากดดันตัวเอง  จนเรากลัวที่จะกลับบ้านต่างจังหวัดพอกับไปทีไรมีแต่คนถามว่าปล่อยมีน้องหรือยัง
แล้วตอนที่เรากลับบ้านล่าสุด ยายข้างบ้านพูดใส่หน้าเราเลยไม่คิดที่อยากจะมีลูกกับเค้าบ้างหรอปล่อยมีลูกหรือยัง ก่อนหน้านี้ไม่เคยถามพอหลานตัวเองท้องถามเราเลย เราก็ได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่าพยายามอยู่แต่ในใจเราบอบซ้ำมาก ๆ 
เรากับสามีได้มีการไปตรวจร่างกายเบื้องต้น เราได้อัลตร้าซาวด์ผ่านช่องคลอดหมอก็บอกว่าเราปกติดีไข่ก็ตกปกติ
พอถึงคิวฟังผลตรวจน้ำเชื้อของสามี คุณหมอพูดขึ้นว่าไม่พบตัวอสุจิในน้ำเชื้อที่ออกมาสักตัววินาทีนั้นคือแบบเหมือนโลกพังเหมือนภูเขาทั้งลูกถล่มลงมาทับมันจุกในอกมากมันหมดทางไปต่อแล้วจริง เราไม่สามารถมีลูกแบบธรรมชาติได้แล้ว
คุณหมอก็แนะนำวิธีทำICSI เท่านั้น จะต้องหาน้ำเชื้อโดยการเจาะเข้าถุงอัณฑะออกมาทำ ถ้าทำวิธีนี้แล้วยังไม่มีตัวแล้วจริง ๆ ก็คือไม่สามารถมีลูกได้แล้ว
คงต้องหวังพึ่งปาฏิหาริย์ เกลียดตัวเองที่ยังหวังอยู่ทุกวันนี้ก็ยังหวังว่าจะเกิดขึ้นกับเราบ้าง

พยายามไม่คิดไปเที่ยวปล่อยใจสนุก ๆ ปล่อยวาง มองชีวิตที่จะดำเนินไปแบบสองคนให้มีความสุข ใช้ชีวิตแบบสองคนไปจนแก่ดูแลกันและกันให้ดีมีความสุขโฟกัสแค่เราพอ แต่สุดท้ายพอเราอยู่คนเดียวก็กลับมาคิดมากอยู่ดีกลางคืนก็นอนร้องไห้นอนไม่ค่อยหลับ