สวัสดี เรามีเรื่องแบ่งปันและเพื่อระบายความในใจ เผื่อเป็นประโยชน์ให้คนอื่น ในการเลือกคบคน

คนที่1 เรียกว่า นาย ปอ เป็นข้าราชการนายหนึ่ง พื้นเพทางบ้าน ก็ยากจนแต่เป็นราชการทั้งครอบครัว มีนิสัยไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ครอบครัวไม่อบอุ่น และไร้มารยาท เช่น พ่อกินข้าวอยู่ เรียกคนอื่นไปกินอีกที่นึง ให้พ่อตัวเองนั่งกินคนเดียว ต่อมา นายปอได้ทำหญิงสาวคนนึงท้อง จึงต้องรับผิดชอบโดยการแต่งงานที่ไม่เต็มใจของทั้งสองฝ่าย เพราะรู้สึกว่ายังไงก็ไปกันไม่รอด แต่ทุกอย่างก็ผ่านไป จนท้องเริ่มแก่ขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างนั้น ทั้งสองก็ได้อาศัยอยู่ร่วมกันฉันท์ สามีภรรยา แต่ นาย ปอ ก็ไปสมัครเรียนหลักสูตรต่างๆเพิ่มเติมในช่วงนั้น เพื่อจะได้ย้ายไปอยู่หอพักที่ไกลจากภรรยาตนเอง ตอนนั้น ภรรยาคิดว่าอะไรที่ทำเพื่อการงาน ก็สนับสนุนทุกอย่าง แม้ว่าตัวเองจะต้องอุ้มท้องอยู่เพียงลำพัง ไกลบ้านเกิด ไกลเพื่อนฝูง ไกลครอบครัวตัวเอง เธอทำได้เพียงบันทึกเบอร์ฉุกเฉินต่างๆในมือถือ เผื่อมีเรื่องอะไร จะได้ขอความช่วยเหลือทางโรงพยาบาลได้ เธอมักไปซื้อของที่ตลาดเพื่อทำกับข้าว และไปไหนมาไหนคนเดียว จนได้รับความเชื่อเหลือจากคนทั่วไปเยอะมาก ทั้ง รปภ. ทั้งพนักงานคิดเงิน ทั้งคนขายของ ต่างมาช่วยยกของ เก็บของเวลาที่เธอไปจ่ายตลาด และไปฝากครรภ์คนเดียวบ่อยๆ จนพยาบาลเตือนว่าครั้งหน้าให้พาญาติมาด้วย สายตาของคนที่มองมา เหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ตัวคนเดียว ถูกทอดทิ้งให้ดูแลตัวเอง แต่เธอก็พยายามคิดในแง่ดีว่า จริงๆแล้วเราไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่เพราะสามีของเธอมีความจำเป็น เพื่อครอบครัวของเราจะได้อยู่ดีขึ้นในอนาคต ในที่สุด วันคลอดก็มาถึง เธอเป็นคนขับรถไปโรงพยาบาลเพื่อคลอดเองที่ห้องฉุกเฉิน บุรุษพยาบาลเตรียมรถเข็นมาให้ แต่มารับผิดทาง ทุกคนที่โรงพยาบาลคิดว่า คนป่วยคงจะอยู่ฝั่งข้างคนขับ..... หลังจากทุกคนหาย งึนงงแล้ว ก็ย้ายรถเข็นมารับเธอไป พร้อมมีคนมารับรถไปจอดให้ เธอใช้เวลาเหล่านั้นไปหลายช่วงโมงเพื่อคลอดเด็กคนนึง ในใจมีแต่ความกังวลว่าจะเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดียังไง เธอตื่นจากยาสลบ ก็เปิดมือถือดู สิ่งที่เจอคือคำต่อว่า ว่าทำไมไม่ตอบไลน์ จากนาย ปอ ใช่ นายที่เป็นพ่อของเด็กที่เกิดมา นาย ปอ ยังคงอยู่ที่หอพักห่างไกล และไม่ได้มามีส่วนร่วมอะไรในวันนั้น วันเวลาผ่านไปอย่างขมขื่น การเป็นแม่มือใหม่และอยู่กับคนที่เห็นแก่ตัวอย่างนาย ปอ ทำให้เหมือนการทำงานกลุ่ม เรื่อง เด็กทารกแรกเกิด เพียงคนลำพังนั้นเหนื่อยหนักมาก จนกระทั่งผ่านไปสองเดือน วันหนึ่ง ... นาย ปอ เดินมาบอกว่า