สวัสดีค่ะ ปัจจุบันเราอายุ21ปีค่ะ มีแฟนอายุ46ปี เราแค่อยากมาระบายความในใจค่ะ เรากลัวว่าวันหนึ่งแฟนเราจะจากเราไปก่อน ตอนนี้เราท้องกับแฟนได้2เดือนแล้วค่ะ ตอนแรกที่รู้จักก็คิดว่าเรื่องอายุไม่มีปัญหา เพราะเรารักเขาจากใจจริง เรารักเขามากค่ะ เราเคยมีแฟนเป็นวัยรุ่น อายุพอๆกันนะคะ แต่รู้สึกว่าการรู้จักกับคนวัยเดียวกันมันมีปัญหาเยอะ ทะเราะกันง่าย ไม่เข้าใจกัน และไม่ค่อยมีความสุข อีกอย่างเราไม่ค่อยมีเงินด้วยค่ะ ต้องทำงานหาเงิน ต้องใช้เงินแบบประหยัด รู้สึกว่าการมีรักวัยรุ่นมันทำให้เสียเงินเยอะแบบสิ้นเปลืองกว่าปกติ (ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดแบบเรารึป่าว) แต่เราเหนื่อยค่ะ เหนื่อยทำงานเหนื่อยเรื่องเรียนยังต้องมาเหนื่อยกับเรื่องความรักอีก เราเลยเปลี่ยนมาหาแฟนที่อายุมากกว่าแทน ตอนแรกก็ไม่ได้จะหาคนที่อายุมากเท่านี้ค่ะ แต่ครั้งแรกที่เจอแฟนเขาโกหกว่าอายุ36 ไอ้เราก็เชื่อเพราะหน้าเขาไม่แก่ 55555 แต่ตอนรู้ความจริงก็ไม่โกรธค่ะ เข้าใจมากกว่า ยิ่งรู้สึกตลกด้วย ที่แฟนไม่กล้าบอกอายุ ตอนนี้เรารู้สึกผูกพันธ์กับเขามากเลยค่ะ ยิ่งมีลูกยิ่งคิดถึงอนาคต เขาดีกับเราทุกอย่างเลยค่ะ เขาดูแลเราเหมือนพ่อดูแลลูกสาว ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราไม่ต้องออกเลยค่ะ ให้เงินเราใช้ แต่ไม่ได้ให้เยอะจนเหมือนเป็นเด็กเสี่ยนะคะ อารมณ์แบบให้เพราะเขาอยากดูแลเรามากกว่า เราไม่ได้จ้องจะเอาเงินเขานะคะ บางคนอาจจะมองว่าการมีแฟนแก่คือการเข้าหาเงิน แต่จริงๆแล้วสำหรับเรามันไม่ใช่เลยค่ะ ประสบการณ์เราชีวิตที่เราเป็นอยู่มันสอนเราให้เลือกความมั่นคงค่ะ ถึงเขาจะมีเงินเราก็ไม่ได้ต้องการให้เขาซื้อของอะไรแพงๆให้เรา ไม่ได้ต้องการให้เขายกสมบัติให้ เราแค่สบายใจในหน้าที่การงานของเขา และมั่นใจได้ว่าวันหน้าถ้าเราเจ็บป่วยหรือลูกต้องใช้เงิน เราก็ยังมีสามีคอยซัพพอร์ท มันเป็นความสบายใจมากกว่าค่ะ ตอนนี้เรากังวลมากเลยค่ะ มันเป็นความกังวลที่ยังไม่เกิดขึ้น แต่อนาคตมันต้องเกิดแน่นอน คือเรากลัวแฟนจากเราไปก่อนค่ะ เพราะอายุเรากับเขาถือว่าเป็นพ่อลูกกันก็ยังได้ เรากลัวว่าวันหนึ่งเขาจะมีปัญหาสุขภาพ เขาเป็นคนสูบบุหรี่ เรายิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ อยากจะคิดว่าให้เขาสามารถอยู่กับเราได้ไปจนถึงตอนแก่ แต่มันก็ไม่มีอะไรมาการันตีได้ เรายิ่งรักเขาเรายิ่งกลัวว่าวันนั้นจะมาถึง เราเชื่อนะคะว่าถ้าเขาเป็นอะไรเราก็ดูแลเขาได้ เพราะเขาดูแลเราด้วยความจริงใจมาตลอด แต่ไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลยค่ะ บางคนอาจจะคิดว่าเราคิดมากนะคะ แต่มันใจหายอะค่ะ เรามองหน้าเขาเราเศร้าตลอดเลยเพราะเรารักเขามากๆ เราเหมือนเป็นคนขาดความอบอุ่นด้วยมั้งคะ พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่ยังเด็ก พ่อติดเพื่อนแม่อยู่ต่างจังหวัด มันทำให้เรารู้สึกว่าถ้าเราเจอคนที่ดูแลเราได้ เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ เราก็จะยึดติดกับคนนั้นมากๆ อยากเอาใจใส่เขา อยากดูแลเขา เพราะไม่อยากเสียคนดีๆที่เข้าใจเรา
ปล.แฟนเราไม่มีลูกนะคะ เขาเคยมีแฟนแต่เลิกกันไปนานแล้ว แฟนเราเป็นคนจีนค่ะ เป็นคนจีนที่มาทำธุรกิจในไทย(ถูกกฎหมายนะคะ) ต้นปีเรากำลังมีแพลนแต่งงานกันแล้วค่ะ
มีใครตกอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกับเราหรืออยากแสดงความคิดเห็นอะไรไหมคะ มาคุยกันได้นะคะ