คือตอนเด็กๆเรายอมรับนะว่าเราเป็นคนที่ดื้อมาก แต่มันมีครั้งนึงตอนนั้นเราอายุสองขวบกับอีกสองเดือน วันนั้นเราจำไม่ได้ว่าเราดื้อเรื่องอะไร แต่เรามีภาพจำตอนนั้นคือ เราโดนแม่ตีด้วยฝ่ามือที่ก้น แล้วก็โดนตีกับไม้มะยมจนขาลาย ทั้งๆที่ตอนนั้นเราอายุแค่นั้นเอง
พออายุผ่านมา4ขวบเราโดนพ่อตีกับสายไฟจนขาลายเราแค่4ขวบเอง ภาพพวกนั้นมันติดตาเรามาก พอมีอะไรกระตุ้นเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้นเราก็ร้องไห้ตลอด ผ่านมา5ขวบเราโดนอีก เวลาพ่อโกรธเราพ่อจะเป็นอีกคนทันที บางทีเวลาโดนตีเนื้อตัวเรามีลายตลอด วันนั้นพ่อตีด้วยไม้แขวนเสื้อ จรขาเราลายมากๆ ตอนนั้นอยู่อนุบาลสอง เราโตมาด้วยลำแข้งของพ่อ บางทีก็โดนตบ โดนเตะ โดนถีบ พอโตขึ้นมา มันเป็นอะไรที่ฝั่งใจมากๆ ตอนเด็กๆเราทำเองทุกอย่างเป็น พออนุบาลสามเราไปเรียนคนละที่กับที่พ่อกับแม่สอน ตอนนั้นเราทำเองทุกอย่าง เราต้องรอรถรับส่งมารับหน้าบ้านคนเดียวทุกวัน วันไหนที่ฝนตกเรากลับบ้านตัวเปียกก็จะเข้าบ้านก่อนไม่ได้เพราะแม่ยังไม่กลับ เราเคยโดนรถตู้ให้ขนมครั้งนึงแต่โชคดีที่เราไม่ได้รับขนมไว้ ตอนนั้นอยู่อนุบาลสาม เราใช้ชีวิตแบบนั้นอยู่7ปี พอเราขึ้นม.2เราพบเจอกับโรคซึมเศร้า เหตุผลที่เป็นส่วนหนึ่งก็มาจากพ่อแม่ แหละเราโดนกดดันเรื่องเรียนมากๆ จนตอนนี้เราอายุ16 ก็ต้องรักษาเพราะมันไม่มีท่าทีว่าจะหาย
เราโดนเลี้ยงด้วยหน้าแข้ง แต่กับน้องแม่เราแทบจะกราบ แม่เลี้ยงน้องดั่งเทวดา น้องเราอยู่ม.2 น้องเป็นผู้ชาย แต่วันๆไม่ทำอะไรเลย เอาแต่เล่นเกมส์กินแล้วก็นอน น้องเป็นคนสกปรกไม่ค่อยอาบน้ำฟันก็ไม่ค่อยจะแปรง
แม่ตามใจมันทุกอย่าง พ่อกับแม่ไม่เคยตีมันเลย เราขอช่วยให้มันล้างจานมันก็ไม่ล้างทั้งๆที่มันก็เป็นคนกิน เราขอช่วยให้มันล้างจานแค่อย่างเดียว มันไม่ทำไรเลย แต่ตอนที่เราไม่อยู่บ้านมันก็ทำนะ แต่พอเรากลับมันไม่ทำไรเลย ปกติที่บ้านจะล้างจานวันละสามครั้ง เราขอช่วยให้มันล้างตอนเย็นแต่เวลาเดียวมันก็ไม่ทำ พ่อเราบอกว่าถ้าเราไม่ทำตั้งไว้ตรงนั้นก็ได้เดี่ยวพ่อกับแม่จะกลับมาทำเอง แต่เราละอายใจำไรกแค่ไหนก็ต้องทำ เราบอกแม่ให้พูดคุยกับน้องแม่ก็เฉย พอเราเก็บความรู้สึกเล็กๆน้อยๆนั้นไว้นานๆมันก็เป็นเราเองที่รู้สึกแย่ พอเราเรียกร้องแม่เราก็หาว่าเราเป็นแบบนุ้นแบบนี้ แม่ชอบสอนให้เราเสียสละให้น้องตลอด ในบางทีเราก็ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้เยอะเพราะแม่ชอบบอกว่าน้องยังเด็กทำอะไรพวกนี้ไม่เป็นหรอก แต่กับเรื่องของผู้หญิงน้องเรามันเซียนมาก เราน้อยใจมากนะ แต่ก็นั่นแหละ ช่างมันเหอะ
โดนพ่อแม่ตีจนฝั่งใจทำไงดีคะ??
พออายุผ่านมา4ขวบเราโดนพ่อตีกับสายไฟจนขาลายเราแค่4ขวบเอง ภาพพวกนั้นมันติดตาเรามาก พอมีอะไรกระตุ้นเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้นเราก็ร้องไห้ตลอด ผ่านมา5ขวบเราโดนอีก เวลาพ่อโกรธเราพ่อจะเป็นอีกคนทันที บางทีเวลาโดนตีเนื้อตัวเรามีลายตลอด วันนั้นพ่อตีด้วยไม้แขวนเสื้อ จรขาเราลายมากๆ ตอนนั้นอยู่อนุบาลสอง เราโตมาด้วยลำแข้งของพ่อ บางทีก็โดนตบ โดนเตะ โดนถีบ พอโตขึ้นมา มันเป็นอะไรที่ฝั่งใจมากๆ ตอนเด็กๆเราทำเองทุกอย่างเป็น พออนุบาลสามเราไปเรียนคนละที่กับที่พ่อกับแม่สอน ตอนนั้นเราทำเองทุกอย่าง เราต้องรอรถรับส่งมารับหน้าบ้านคนเดียวทุกวัน วันไหนที่ฝนตกเรากลับบ้านตัวเปียกก็จะเข้าบ้านก่อนไม่ได้เพราะแม่ยังไม่กลับ เราเคยโดนรถตู้ให้ขนมครั้งนึงแต่โชคดีที่เราไม่ได้รับขนมไว้ ตอนนั้นอยู่อนุบาลสาม เราใช้ชีวิตแบบนั้นอยู่7ปี พอเราขึ้นม.2เราพบเจอกับโรคซึมเศร้า เหตุผลที่เป็นส่วนหนึ่งก็มาจากพ่อแม่ แหละเราโดนกดดันเรื่องเรียนมากๆ จนตอนนี้เราอายุ16 ก็ต้องรักษาเพราะมันไม่มีท่าทีว่าจะหาย
เราโดนเลี้ยงด้วยหน้าแข้ง แต่กับน้องแม่เราแทบจะกราบ แม่เลี้ยงน้องดั่งเทวดา น้องเราอยู่ม.2 น้องเป็นผู้ชาย แต่วันๆไม่ทำอะไรเลย เอาแต่เล่นเกมส์กินแล้วก็นอน น้องเป็นคนสกปรกไม่ค่อยอาบน้ำฟันก็ไม่ค่อยจะแปรง
แม่ตามใจมันทุกอย่าง พ่อกับแม่ไม่เคยตีมันเลย เราขอช่วยให้มันล้างจานมันก็ไม่ล้างทั้งๆที่มันก็เป็นคนกิน เราขอช่วยให้มันล้างจานแค่อย่างเดียว มันไม่ทำไรเลย แต่ตอนที่เราไม่อยู่บ้านมันก็ทำนะ แต่พอเรากลับมันไม่ทำไรเลย ปกติที่บ้านจะล้างจานวันละสามครั้ง เราขอช่วยให้มันล้างตอนเย็นแต่เวลาเดียวมันก็ไม่ทำ พ่อเราบอกว่าถ้าเราไม่ทำตั้งไว้ตรงนั้นก็ได้เดี่ยวพ่อกับแม่จะกลับมาทำเอง แต่เราละอายใจำไรกแค่ไหนก็ต้องทำ เราบอกแม่ให้พูดคุยกับน้องแม่ก็เฉย พอเราเก็บความรู้สึกเล็กๆน้อยๆนั้นไว้นานๆมันก็เป็นเราเองที่รู้สึกแย่ พอเราเรียกร้องแม่เราก็หาว่าเราเป็นแบบนุ้นแบบนี้ แม่ชอบสอนให้เราเสียสละให้น้องตลอด ในบางทีเราก็ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้เยอะเพราะแม่ชอบบอกว่าน้องยังเด็กทำอะไรพวกนี้ไม่เป็นหรอก แต่กับเรื่องของผู้หญิงน้องเรามันเซียนมาก เราน้อยใจมากนะ แต่ก็นั่นแหละ ช่างมันเหอะ