อยากระบาย รู้สึกอึดอัด อยากพูดด้วยว่าทำอะไรมาบ้าง แล้วมันเหนื่อยจริงๆ บางคนอาจจะมองว่าอวด เราก็ไม่ว่าค่ะ
ปัญหานี้เราเจอมาตั้งแต่มัธยมต้น จนตอนนี้ขึ้นมหาลัยแล้ว ก็ยังเจอแค่คำพูดแบบนี้ค่ะ ทั้งที่เราทำงานอย่างหนัก
เราออกจากบ้านตั้งแต่อายุ 13 ค่ะ ปัญหาความรุนแรงในครอบครัว คือก่อนจะออกมาเราขายเสื้อผ้าออนไลน์อยู่แล้วนะคะ พวกสินค้าพรีออเดอร์จากจีน ด้วยความที่เป็นสินค้านอก พวกเสื้อผ้า Y2k Hiphop ต่างๆ เราเป็นรุ่นแรกๆทีขายเลย กำไรตอนนั้น 2-3 หมื่นบาท สำหรับเด็กมัธยมเมื่อ 5-6 ปีก่อนมันก็ถือว่าเยอะมาก บวกกับอยู่โรงเรียนเล็กๆอะค่ะ แถวคูคต ฟ้าชมพู สังคมมันก็แคบ
ด้วยความที่เรานำเข้าสินค้าจากจีน เราก็อยากสื่อสารภาษาจีนได้คล่อง เลยลองหาเพื่อนต่างชาติในแอพ Hello talk ได้เพื่อนต่างชาติมาเยอะเลย บางคนก็เป็นเพื่อนของเพื่อน จนกระทั่งได้เป็นแฟนกับรุ่นพี่คนจีนคนนึง ตอนนั้นเรา 14 เขา 17-18 ทางบ้านเขาก็ฐานะดี กลายเป็นว่าอาจารย์ในโรงเรียนเอาเราไปนินทาว่าที่เรามีเงินเพราะเป็นเด็กเสี่ย พอคนอื่นๆในโรงเรียนได้ยินก็เอาไปพูดต่อ จนถึงขั้นบางทีเดินผ่านใครเขาสะกิดกันเลยว่าแบบ คนนี้มีเสี่ยเลี้ยง คือสมัยนั้นในโรงเรียนเราก็มีคนเป็นเด็กเสี่ยจริงๆนะคะ เขาเปิดเผยเลย หนักสุดคือาจารย์หมั่นไส้ให้เราส่งงานก่อนเพื่อน ไม่ก็หาเรื่องทำโทษเราแต่คนอื่นไม่โดน ปกติเป็นคนเรียนเก่ง Top5 ทุกปี แต่พอเจอปัญหานี้เลยไม่ค่อยไปเรียน เลยติดร. แล้วเขาก็ไม่ให้เราแก้ ร. โยนไปหาคนที คนนี้ทีจนเราตามจนเหนื่อย สุดท้ายเราเลยลาออกก่อนขึ้น ม.3
ด้วยความที่ไม่มีวุฒิ เราเลยสอบเทียบ GED ตอน 17 ทำให้เรามีวุฒิม.6 เร็วกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน และเวลาว่างเยอะกว่า เราเลยเอาเวลาตรงนี้ไปหาช่องทางทำเงินค่ะ
ตอนอายุ 15
ขายเสื้อผ้าออนไลน์ / พนักงานเสิร์ฟร้านก๋วยเตี๋ยว
ตอนอายุ 16
ขายเสื้อผ้าออนไลน์ / ขายเทียนหอม / รับทำเล็บในคอนโด ( คอนโดแถวรังสิต คลอง 1 ที่คนเยอะ และมีหลายตึกอะค่ะ)
ตอนอายุ 17
ยังทำเหมือนเดิม แต่เราเริ่มสนใจในอสังหาริมทรัพย์ แต่ยังคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัว
ปัจจุบัน อายุ 18
เป็นนายหน้าคอนโดและบ้านเช่า เวลาไปเซ็นเอกสารจะมีรุ่นพี่ในวงการนี้เขาไปด้วย เราก็แบ่ง % ให้เขา / ขายของบน Etsy / และกำลังเรียนวิศวะ ปี 1
จนกระทั่งทุกวันนี้ ก็ยังมีคนคิดว่าเป็นเด็กเสี่ย หน้าตาเราก็ระดับนึงอะค่ะ ไม่ได้ดีมาก แต่หุ่นดี ผิวพรรณดี ไม่ว่าจะทำอะไรไม่มีใครเห็นความพยายามของเราเลย แม้แต่คนที่บ้าน ก็ยังคิดว่าเราขายตัว พอรู้ว่ามีแฟนเป็นตำรวจ ก็ยังคิดกันว่าคนนี้คือคนเลี้ยงเรา
พอพิมพ์จบรู้สึกโล่งจัง เหมือนได้ระบาย ได้บ่น ลังเลอยู่ว่าจะลบหรือจะโพสต์ดี แต่ก็นั่งบ่นมาครึ่งชั่วโมงแล้ว โพสต์ดีกว่า
มีแต่คนคิดว่าเป็นเด็กเสี่ย ทั้งที่ทำงานอย่างหนัก
ปัญหานี้เราเจอมาตั้งแต่มัธยมต้น จนตอนนี้ขึ้นมหาลัยแล้ว ก็ยังเจอแค่คำพูดแบบนี้ค่ะ ทั้งที่เราทำงานอย่างหนัก
เราออกจากบ้านตั้งแต่อายุ 13 ค่ะ ปัญหาความรุนแรงในครอบครัว คือก่อนจะออกมาเราขายเสื้อผ้าออนไลน์อยู่แล้วนะคะ พวกสินค้าพรีออเดอร์จากจีน ด้วยความที่เป็นสินค้านอก พวกเสื้อผ้า Y2k Hiphop ต่างๆ เราเป็นรุ่นแรกๆทีขายเลย กำไรตอนนั้น 2-3 หมื่นบาท สำหรับเด็กมัธยมเมื่อ 5-6 ปีก่อนมันก็ถือว่าเยอะมาก บวกกับอยู่โรงเรียนเล็กๆอะค่ะ แถวคูคต ฟ้าชมพู สังคมมันก็แคบ
ด้วยความที่เรานำเข้าสินค้าจากจีน เราก็อยากสื่อสารภาษาจีนได้คล่อง เลยลองหาเพื่อนต่างชาติในแอพ Hello talk ได้เพื่อนต่างชาติมาเยอะเลย บางคนก็เป็นเพื่อนของเพื่อน จนกระทั่งได้เป็นแฟนกับรุ่นพี่คนจีนคนนึง ตอนนั้นเรา 14 เขา 17-18 ทางบ้านเขาก็ฐานะดี กลายเป็นว่าอาจารย์ในโรงเรียนเอาเราไปนินทาว่าที่เรามีเงินเพราะเป็นเด็กเสี่ย พอคนอื่นๆในโรงเรียนได้ยินก็เอาไปพูดต่อ จนถึงขั้นบางทีเดินผ่านใครเขาสะกิดกันเลยว่าแบบ คนนี้มีเสี่ยเลี้ยง คือสมัยนั้นในโรงเรียนเราก็มีคนเป็นเด็กเสี่ยจริงๆนะคะ เขาเปิดเผยเลย หนักสุดคือาจารย์หมั่นไส้ให้เราส่งงานก่อนเพื่อน ไม่ก็หาเรื่องทำโทษเราแต่คนอื่นไม่โดน ปกติเป็นคนเรียนเก่ง Top5 ทุกปี แต่พอเจอปัญหานี้เลยไม่ค่อยไปเรียน เลยติดร. แล้วเขาก็ไม่ให้เราแก้ ร. โยนไปหาคนที คนนี้ทีจนเราตามจนเหนื่อย สุดท้ายเราเลยลาออกก่อนขึ้น ม.3
ด้วยความที่ไม่มีวุฒิ เราเลยสอบเทียบ GED ตอน 17 ทำให้เรามีวุฒิม.6 เร็วกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน และเวลาว่างเยอะกว่า เราเลยเอาเวลาตรงนี้ไปหาช่องทางทำเงินค่ะ
ตอนอายุ 15
ขายเสื้อผ้าออนไลน์ / พนักงานเสิร์ฟร้านก๋วยเตี๋ยว
ตอนอายุ 16
ขายเสื้อผ้าออนไลน์ / ขายเทียนหอม / รับทำเล็บในคอนโด ( คอนโดแถวรังสิต คลอง 1 ที่คนเยอะ และมีหลายตึกอะค่ะ)
ตอนอายุ 17
ยังทำเหมือนเดิม แต่เราเริ่มสนใจในอสังหาริมทรัพย์ แต่ยังคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัว
ปัจจุบัน อายุ 18
เป็นนายหน้าคอนโดและบ้านเช่า เวลาไปเซ็นเอกสารจะมีรุ่นพี่ในวงการนี้เขาไปด้วย เราก็แบ่ง % ให้เขา / ขายของบน Etsy / และกำลังเรียนวิศวะ ปี 1
จนกระทั่งทุกวันนี้ ก็ยังมีคนคิดว่าเป็นเด็กเสี่ย หน้าตาเราก็ระดับนึงอะค่ะ ไม่ได้ดีมาก แต่หุ่นดี ผิวพรรณดี ไม่ว่าจะทำอะไรไม่มีใครเห็นความพยายามของเราเลย แม้แต่คนที่บ้าน ก็ยังคิดว่าเราขายตัว พอรู้ว่ามีแฟนเป็นตำรวจ ก็ยังคิดกันว่าคนนี้คือคนเลี้ยงเรา
พอพิมพ์จบรู้สึกโล่งจัง เหมือนได้ระบาย ได้บ่น ลังเลอยู่ว่าจะลบหรือจะโพสต์ดี แต่ก็นั่งบ่นมาครึ่งชั่วโมงแล้ว โพสต์ดีกว่า