หญิงที่ไร้ซึ่งความผูกพัน แต่ไม่ไร้หัวใจซีนกินหมูกระทะตลกมาก คือไม่มีใครสนใจแม่หญิงการะเกดเลย ตั้งใจกินสุดๆ แม่สามีเรียกให้บ่าวจัดการตามหมอ  ส่วนคุณพี่ควรจะมาโอบประคองการะเกดขึ้นไปที่ห้องมั้ย แต่เปล่าเลยตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว😆 มันน่าน้อยใจยิ่งนักนะคะคุณพี่
ถ้าพุดตานไม่สิ้นอายุขัย โตมาก็คงเป็นเหมือนเกศสุรางค์ แต่โชคขะตาหรือพรหมลิขิตกำหนด ให้วิญญาณการะเกดตัวจริงได้มาเกิดในร่างหนูพุดตาน ถึงจะเห็นหน้าพ่อแม่พุดตานแต่ก็ไม่ใช่พ่อแม่ตน, บุคลิกนิสัยใจคอของพุดตานที่เหมือนเป็นการะเกดจึงออกมาในแบบเป็นคนร่าเริงแต่ก็แข็งๆไม่ยอมคน ฉลาด มองคนออก ยึดมั่น เด็ดเดี่ยว บาทีก็เหมือนภายนอกแข็งกร้าว ภายในอ่อนไหว เป็นการะเกดในv.ที่อ่อนลงด้วยบทเรียนและการล่องลอยในโลกวิญญาณและห้วงเวลา
ถึงพุดตานจะไม่ค่อยลงรอยกับป้าแท้ๆ แต่ก็มียายสิปางค์ผู้เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจและเป็นคนเดียวที่สัมผัสได้ถึงความอ่อนหวานลึกๆในใจของพุดตานได้ จะจะว่าไปก็แอบสงสารป้าวิภาวี ที่ลึกๆแล้วในใจคงมีอะไรบางอย่างฝังไว้ แล้วด้วยความที่ใช้ชีวิตคนเดียวมาโดยตลอด ภายในจิตใจลุกๆคงอยากได้ความรักความอบอุ่นจากใครสักคน และหวังว่าคนนั้นคงจะเป็นพุดตาน แต่ก็...ไม่ใช่รักไม่ได้ เกลียดไม่ลง คือความรู้สึกชัดเจนที่สุดที่มาจากป้าวี ที่มีสัญชาตญานต่อพุดตานแบบที่อธิบายไม่ถูกแต่ก็ไม่แปลก ในเมื่อป้าต้องรับพุดตานมาดูแลแบบเลี่ยงไม่ได้ หลานผู้ที่ตนไม่ได้เลี้ยงมา หลานที่จริงๆได้ตายจากไปนานแล้ว หลานที่เป็นคนใหม่ไร้ความทรงจำที่มีพ่อแม่ ญาติ ความผูกพันใดๆ หลานที่เป็นจิตวิญญาณผู้หญิงอีกคนคือ วิญญาณการะเกดตัวจริงที่มาเกิดในร่างพุดตานช่วง 5 ขวบ และไม่แปลกที่พุดตานจะเป็นคนแข็งๆเช่นนี้ แต่ถึงอย่างไรเชื่อว่าพุดตานก็มีหัวใจ ความรู้สึกอยู่บ้างกับป้าซีนนี้ รู้สึกรำคาญคนงานมากก ดูมีความเซ้าซี้บังคับพุดตานเกินไป ถ้าบทส่งให้พุดตานจำเป็นต้องเปิดสมุดในหีบ ก็น่าจะการเปิดวิธีอื่นที่ไม่ใช่การเซ้าซี้ยัดเยียดเกินไปแบบนี้ (ถ้าคนงานอยากรู้ขนาดนั้นก็เปิดเองไปเลย แล้วให้พุดตานมาเปิดดูทีหลังค่อยหายไปก็ยังได้)