เราอยู่ ม.6 อายุ19ปีค่ะ เราโตมากับพ่อเลี้ยงที่เลี้ยงเรามาประมาณ 17 ปีได้ เรื่องมันเริ่มตั้งแต่เราอยู่ ม.ต้น เลยค่ะ คือพ่อไม่ให้มีแฟน หรือออกจากบ้าน จะออกได้ก็ต่อไปท่านไปด้วยน่ะค่ะ จริงๆตอนนั้นไม่ได้มองว่ามันเป็นปัญหา เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ถ้ามองในมุมมองของท่านก็คงเป็นห่วงเพราะยังเด็กมากๆ จนมา ม.5 ปัญหานี้ไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนแรกเลยค่ะ หนักกว่าตอนแรกด้วยซ้ำ ไม่ให้มีแฟน จะไปไหนกับเพื่อนก็ลำบาก อย่างที่กล่าวไปข้างต้นเลยค่ะ ตอนนี้เราช่วยเหลือตัวเองไม่เป็นเลย เวลาไปเที่ยวกับเพื่อนก็เป็นท่านที่ต้องไปส่ง คือถ้าท่านไม่ว่างไปส่งหรือไปรับเราก็ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้นค่ะ ตอนนี้เรามองว่ามันเกิดผลดีมากกว่าผลเสียแล้ว ครูประจำชั้นก็พูดเชิงแหย่ๆว่าถ้าไม่มีพ่อเราคงตาย อยู่ไม่ได้ แต่หารู้ไม่ว่าพ่อเราไม่ให้เราทำอะไรเองเลย แม้กระทั่งแฟนนี่ก็ต้องคุยกันผ่านแชทเท่านั้นค่ะ โทรไม่ได้ เจอไม่ได้ ขึ้นสเตตัสหรือแสดงตัวไม่ได้ จริงๆช่วงประมาณ ม.3 ปลายๆ เคยคุยเรื่องนี้ไปแล้วค่ะ แต่พ่อบอกว่า 18 แล้วค่อยว่ากัน อยากทำอะไรค่อยทำ แต่พอเราอายุ18 ก็บอกเหมือยเดิมเลยค่ะ แต่เปลี่ยนจาก18 เป็น 20 ตอนนี้เราจะ20แล้ว เราคุยเรื่องนี้กันเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ท่านบอกว่า เรียนให้จบมหาลัยก่อนค่อยมีแฟน หรืออยากทำอะไรก็ค่อยทำ จะปล่อยให้ใช้ชีวิตจะไม่วุ่นวาย แต่ถ้ามีแฟนต้องหาส่งตัวเองเรียน ท่านจะไม่ส่ง เราไม่เข้าใจว่าจำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยหรอ เราไม่เข้าใจจริงๆ เรามีปัญหาเรื่องนี้หลายครั้งมากๆค่ะ เหมือนคุยแล้วก็เหมือนเดิม เหมือนท่านไม่ยอมรับฟังเรา ทะเลาะกันทุกครั้งที่คุยเลยค่ะ เราไม่ได้อยากมีปัญหากับท่านเพราะเรื่องเที่ยวหรือมีแฟนนะคะ แต่เราเคยคุยกับคนในโรงเรียนคนนึงค่ะ พอท่านรู้ก็ทักไปข่มขู่แล้วก็ว่าอีกฝ่าย เราอายแล้วก็เสียความรู้สึกมากๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไง สุดท้ายก็ต้องเลิก เหตุผลที่ได้จากท่านในแต่ละครั้งก็คงเป็น ท่านเคยเป็นวัยรุ่นผู้ชายมาก่อน รู้ว่าสันดานผู้ชายเป็นยังไง  ที่ทำไปทุกอย่างเพราะอยากให้เราได้ดี แล้วก็มีอีกเรื่องนะคะ คือชีวิตในโรงเรียนเรา ทำอะไรคุยกับใครท่านรู้หมดค่ะ เพราะเหมือนให้เด็กในโรงเรียนคอยสอดแนมอยู่ตลอด เราอึดอัดมากจริงๆ เราไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องทำขนาดนี้ พอพ่อเราเป็นแบบนี้ เราไม่อยากคุยกับใครเลย เราเสียสุขภาพจิตเพราะเรื่องพวกนี้มานานมากๆ เราไม่รู้ค่ะว่าจะทำยังไง หรือควรคุยกันยังไง ให้เข้าใจกัน คนละครึ่งทางก็ได้ค่ะ เราแค่อยากใช้ชีวิตปกติเหมือนคนอื่นๆ แค่นี้จริงๆค่ะ (ดีเทลเยอะมากค่ะ เพราะคุยกันหลายครั้ง ทะเลาะกันหลายครั้ง เราเหนื่อยแล้วค่ะ สงสัยตรงไหนสามารถถามได้เลยนะคะ) แล้วก็ ช่วงที่คุยกับคนในโรงเรียน หลังเลิกเรียนท่านจะมารับ แน่นอนค่ะ ทะเลาะกันในรถแทบทุกวัน คำพูดแต่ละคำเรายังจำได้ดีค่ะ เพราะเราเสียความรู้สึกและเสียใจมากตอนได้ยิน ยืดเยื้อมานาน หาทางออกไม่ได้ อยากจะรู้ว่าปัญหามันอยู่ที่เรา หรือท่าน **แม่รับรู้นะคะแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ พ่อเราค่อนข้างเป็นคนไม่ฟังใคร เชื่อในอุดมคติของตัวเอง แล้วก็ข้อความข้างต้นยังไม่หมดนะคะ จับมาแค่ประเด็นหลักๆ เราแค่อยากรู้มุมมองของคนอื่นๆนอกจากเรากับพ่อบ้าง เผื่อจะมีทางออกทีดีกว่านี้บ้างค่ะ ตอนนี้รู้สึกเหมือนพ่อแม่รังแกฉัน เพราะเราทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็นจริงๆTT