เกริ่นก่อนนะครับว่าผมเป็นเกย์ครับ ได้มีโอกาสคุยกับรุ่นพี่คนนึง(โดยมาทราบทีหลังว่าเขามีแฟนแล้ว TT) แล้วเหมือนกับรู้สึกดีกับเขาครับ เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนมารู้ว่าเขามีแฟนแล้ว พอคุยกันเข้าทุกวันก็เหมือนอยากจะคุยด้วยตลอดครับ ไม่อยากให้เขาหายไป พอเขาตอบช้าบ้างไม่มาคุยบ้าง เขาก็ให้เหตุผลว่าแฟนเขาอยู่นะ เราก็โอเคไม่ทัก ไม่คุยเลย (เพราะเขาไม่ได้จะตอบด้วย เลยไม่รู้จะอยากคุยไปทำไม)
มีอยู่ช่วงนึงที่เขาหายไปเลย เขาบอกว่าแฟนเขารู้ว่าเขาคุยกับคนอื่น เราก็โอเค เลือกที่จะห่างออกมาเลย เพราะคิดว่าคงต้องถึงเวลาห่างแล้วแหละ แต่ในใจก็ว้าวุ่นนะ (ไม่ได้อยากจะใช้คำที่เขาชอบพูดกันในช่วงนี้นะ 55555 แต่จิตใจว้าวุ่นจริง ๆ) อยากทักไปหา แต่ก็ไม่ทัก ไม่อะไรเลย จนเขาทักมาคุยปกติ (ห่างจากวันนั้นประมาณ 1 อาทิตย์) เราก็ตอบเขานะครับ เพราะมันอดคิดถึงไม่ได้จริงๆ ก็คุยกันปกติเรื่อยมาครับ จนเมื่อวานเขาพูดถึงแฟนเขา เราก็เลยมีแอบซึม ๆ ไปนิดนึงครับ เราบอกเขาไปว่าเรารู้สึกไม่โอเคเลย ทั้ง ๆ ที่เราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกอะไร ความรู้สึกมันห้ามไม่ได้จริง ๆ เขาก็บอกไม่ได้อยากจะให้เราเสียใจ เราบอกว่าไม่ทันแล้ว พี่ทำให้เสียใจไปแล้ว แถมเขายังบอกอีกว่า "อย่าไปเผลอรักเขานะ" มาถึงตอนนี้แหละ เราหยุดคิดสักพัก จนคิดได้ว่า เรายังไม่ได้รู้สึกรักเขาจริง ๆ (ความรู้สึกเรา อันนี้ผมว่าผมรู้ดีครับว่ายังไม่ทันได้รัก) แค่รู้สึกดีที่ได้คุยด้วยกัน เหมือนแบบคุยถูกคอกันมากกว่า แล้วเขาก็เกริ่นมาว่า "งั้นเราเลิกคุยกันดีไหม" ผมบอกว่าดีครับ โอเคเลย เราน่าจะเลิกคุยกัน แต่ขอยังแบบไม่เลิกคุยแบบหักดิบได้ไหม เขาก็โอเคที่จะไม่เลิกหักดิบ
นั่นแหละครับ เราอยากออกจากความรู้สึกแย่ ๆ นี้มาก แต่เราไม่กล้าหักดิบ
รู้ตัวครับ ว่าทำนิสัยไม่น่ารักเลย ไม่น่ารักเอามาก ๆ ด้วย ที่เป็นคนแบบนี้ แต่พอมารู้ว่าเป็นคนแบบนี้เราก็รู้สึกไม่ดีนะ แต่ก็อย่างว่าครับ มันรู้สึกไปแล้วอ่ะ ถ้ารู้แต่แรกเลยมันน่าจะง่ายกว่านี้แน่ ๆ
สักวันคิดว่าเราน่าจะดีกว่านี้ครับ อยากถามคนอื่น ๆ ว่าเราจจะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี หรือใครที่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มามีอะไรอยากจะแนะนำเราไหม เราอยากได้คำแนะนำมาก ๆ
แต่ละคนมีความคิดไม่เหมือนกันครับ ผมรู้ว่าผมผิด ที่ไปคุยกับคนมีแฟนแล้ว แต่ก็นั่นแหละครับ ความรู้สึกผมห้ามไม่ได้
ปล. ถ้าใครจะว่าอะไรผม ผมน้อมรับนะครับ แต่อย่าว่าด้วยถ้อยคำแรง ๆ เลย (ยังแอบหวังว่าจะมีคนเข้าใจเรา ถึงจะน้อยนิดก็เถอะ)
อยากออกจากความสัมพันธ์แบบนี้.....แต่ก็ยัง(เหมือน)จะทำใจไม่ได้
มีอยู่ช่วงนึงที่เขาหายไปเลย เขาบอกว่าแฟนเขารู้ว่าเขาคุยกับคนอื่น เราก็โอเค เลือกที่จะห่างออกมาเลย เพราะคิดว่าคงต้องถึงเวลาห่างแล้วแหละ แต่ในใจก็ว้าวุ่นนะ (ไม่ได้อยากจะใช้คำที่เขาชอบพูดกันในช่วงนี้นะ 55555 แต่จิตใจว้าวุ่นจริง ๆ) อยากทักไปหา แต่ก็ไม่ทัก ไม่อะไรเลย จนเขาทักมาคุยปกติ (ห่างจากวันนั้นประมาณ 1 อาทิตย์) เราก็ตอบเขานะครับ เพราะมันอดคิดถึงไม่ได้จริงๆ ก็คุยกันปกติเรื่อยมาครับ จนเมื่อวานเขาพูดถึงแฟนเขา เราก็เลยมีแอบซึม ๆ ไปนิดนึงครับ เราบอกเขาไปว่าเรารู้สึกไม่โอเคเลย ทั้ง ๆ ที่เราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกอะไร ความรู้สึกมันห้ามไม่ได้จริง ๆ เขาก็บอกไม่ได้อยากจะให้เราเสียใจ เราบอกว่าไม่ทันแล้ว พี่ทำให้เสียใจไปแล้ว แถมเขายังบอกอีกว่า "อย่าไปเผลอรักเขานะ" มาถึงตอนนี้แหละ เราหยุดคิดสักพัก จนคิดได้ว่า เรายังไม่ได้รู้สึกรักเขาจริง ๆ (ความรู้สึกเรา อันนี้ผมว่าผมรู้ดีครับว่ายังไม่ทันได้รัก) แค่รู้สึกดีที่ได้คุยด้วยกัน เหมือนแบบคุยถูกคอกันมากกว่า แล้วเขาก็เกริ่นมาว่า "งั้นเราเลิกคุยกันดีไหม" ผมบอกว่าดีครับ โอเคเลย เราน่าจะเลิกคุยกัน แต่ขอยังแบบไม่เลิกคุยแบบหักดิบได้ไหม เขาก็โอเคที่จะไม่เลิกหักดิบ
นั่นแหละครับ เราอยากออกจากความรู้สึกแย่ ๆ นี้มาก แต่เราไม่กล้าหักดิบ
รู้ตัวครับ ว่าทำนิสัยไม่น่ารักเลย ไม่น่ารักเอามาก ๆ ด้วย ที่เป็นคนแบบนี้ แต่พอมารู้ว่าเป็นคนแบบนี้เราก็รู้สึกไม่ดีนะ แต่ก็อย่างว่าครับ มันรู้สึกไปแล้วอ่ะ ถ้ารู้แต่แรกเลยมันน่าจะง่ายกว่านี้แน่ ๆ
สักวันคิดว่าเราน่าจะดีกว่านี้ครับ อยากถามคนอื่น ๆ ว่าเราจจะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี หรือใครที่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มามีอะไรอยากจะแนะนำเราไหม เราอยากได้คำแนะนำมาก ๆ
แต่ละคนมีความคิดไม่เหมือนกันครับ ผมรู้ว่าผมผิด ที่ไปคุยกับคนมีแฟนแล้ว แต่ก็นั่นแหละครับ ความรู้สึกผมห้ามไม่ได้
ปล. ถ้าใครจะว่าอะไรผม ผมน้อมรับนะครับ แต่อย่าว่าด้วยถ้อยคำแรง ๆ เลย (ยังแอบหวังว่าจะมีคนเข้าใจเรา ถึงจะน้อยนิดก็เถอะ)