เป็นคนพูดน้อย แต่ถ้าเปิดโอกาสให้พูดก็พูดได้ค่ะ และจะไม่ชอบพูดจาเรื่องไร้สาระ บางทีเพื่อนร่วมงานจะไม่ค่อยพูดเล่นหรือแหย่ด้วย คงเป็นด้วยนิสัยเราไม่ค่อยพูดมั้ง
      ตอนนี้สอนอนุบาล สิ่งที่เป็นอุปสรรคคือการใช้เสียงดัง ถ้าเกิดช่วงนึงใช้เสียงดังเช่นตะโกน ด่าตักเตือน เราจะหมดแรงพูดไปเลย
แล้วกลายเป็นว่าเราเจ็บคอ เสียงหายในวันต่อมา
จึงได้แต่ใช้ไมค์โครโฟนบ้างแต่ก็เป็นช่วงแรกๆอาจได้ผล
       แต่ต่อมากลายเป็นว่าจากเสียงที่ปกติใช้ไมค์เราจะสบายแต่ไม่เลย กลายเป็นว่ายิ่งควบคุมชั้นเรียนไม่ได้ เด็กเริ่มวิ่งออกนอกห้อง ทำให้เรากลับมาคิดว่านี่เราเป็นครูที่ไม่ได้เรื่องขนาดนั้นเลยหรอ เอาใหม่ลองเปลี่ยนวิธีการใช้เพลงที่เด็กชอบเปิดเพลงได้แค่5นาที เริ่มวิ่งภายในห้องเรียน เอาไงดีทีนี้ ให้อยู่ตามจุดก็ไม่อยู่แล้ว เราจึงใช้วิธีเตือนว่าถ้าใครไม่อยู่ในตำแหน่งตนเองจะส่งตัวไปห้องอื่น (เด็กจะกลัวครูข้างห้อง) แค่ระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ก็ใช้วิธีนี้ไม่ได้ เราลองพูดคำคล้องจอง ร้องเพลงที่เกี่ยวกับเนื้อหาที่สอน 5นาทีแรกจะสนใจอยู่เพราะเป็นเพลงใหม่
       ต่อมาเริ่มไม่ฟังชอบฟ้องคนนั้นแกล้งคนนี้ คนนี้ตีคนนั้น ซึ่งครูบอกไปตั้งแต่ตอนแรกโดยสร้างข้อตกลงร่วมกันแล้ว แต่เด็กก็ยังทำ ทำให้การเรียนการสอนในแต่ละวันปวดหัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง บ่อยครั้งที่ถอดใจไม่อยากสอนแล้ว อยากแจกใบงานเลย อธิบายใบงานให้ฟังยังมีมาถามนอกรอบอีก ทั้งที่ตอนอธิบายไม่ฟัง ครูก็อธิบายซ้ำอีกรอบ รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้จนเด็กเขาไปนั่งที่แล้วมีบางคนไม่ทำมาส่ง หัวหมอฉีกกระดาษใบงาน ทำให้ครูเสียความรู้สึก เลยเตือนว่าใครที่ชอบฉีกใบงานจะเอาใบงานนั้นให้ผู้ปกครองดู และให้ทำเพิมอีก 1 แผ่น ทีนี้เริ่มไม่ฉีกจ้าาแต่ขยำมาส่งครู ครูเตือนว่าถ้าครั้งนี้ขยำคนที่จะเดือนร้อนไม่ใช่ครู แต่จะเป็นเด็กแทน และก็พูดว่าถ้าชอบขยำจะส่งไปห้องข้างๆแทน เปลี่ยนจากไม่ยำกระดาษเป็นวิ่งในห้องเรียนแทน หัวจะปวด ชอบต่อต้าน พอเพื่อนเห็นวิ่งก็วิ่งตาม
       ในแต่ละวันเหมือนจับปูใส่กระด้ง เลยรู้สึกว่าเราคุมเด็กไม่ได้ เด็กต่อต้านเรา เราพูดดีด้วยใจดีด้วย เด็กยิ่งต่อต้าน ยิ่งเราด่า เด็กยิ่งล้อเลียน เด็กยิ่งหัวเราะ ยิ่งได้ใจ แต่เราไม่เคยทำร้ายร่างกายเด็กนะ บ่อยครั้งที่ฝ่ายบริหารเรียกพบว่าเด็กอนุบาลแค่นี้ ทำไมยังคุมเด็กไม่อยู่ ด้วยเราเป็นครูผู้ช่วยยิ่งกดดัน เพราะเราก็ทำสุดความสามารถของเราแล้ว เลยได้แต่ยอมรับไม่คิดหาคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น แล้วยังบอกต่อว่าเราจะไม่ผ่านการประเมินครูผู้ช่วย เราเลยคิดมากว่าจะเอายังไงดี เราจะเหมาะสมที่จะเป็นครูมั้ย หรือว่าอยากเป็นในตำแหน่งอื่นที่ไม่ใช่ครูแต่เราก็มีใจรักการสอนนะ ถ้าให้สอนก็สอนได้แต่ต้องมีคนฟังนะ สื่อการสอนเราก็มี เสียสละเงินเดือนเพื่อทำสื่อก็เยอะ งานอื่นที่ได้รับมอบหมายเราก็ทำเหมือนครูคนอื่น เพียงแต่เราคุมเด็กไม่ได้ เสียงไม่ดัง พลังไม่พอ พอเริ่มใช้เสียงสูงมันเหนื่อยที่ต้องตะเบงเสียงแรกๆ ก็ดีอยู่แต่ปลายๆเราก็สงสารทั้งเด็กและเรา ที่แต่ละวันจะต้องสรรหาคำมาด่าตักเตือนเด็ก ปกติเราเป็นคนไม่ด่าใครไง เลยไม่รู้ว่าการด่ามันให้พฤติกรรมเด็กดีขึ้นจริงหรอ? หรือถูกต่อต้านแล้วแย่ลงกว่าเดิม เราใจแข็งไม่พอที่จะด่า เราสงสารเด็กที่ต้องมารับฟังคำด่าที่มีแค่เด็กบางส่วนทำผิด แล้วเราก็คิดว่ามันไม่ได้ผล มันมีผลเสียมากกว่าผลดีและจะกระทบจิตใจเด็ก เพราะเด็กเปรียบเสมือนผ้าขาว ที่จะเติมคำด่าอะไรลงไปเด็กก็จะซึมซับมาใช้ แต่ถ้าไม่ด่าเลยก็ทำให้เด็กไม่รู้ว่าตนผิด ไม่แก้ไข/ปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น เด็กยิ่งไม่รู้จักระเบียบวินัย การใช้ชีวิตร่วมกันต้องเคารพกฎของห้องเรียนและโรงเรียน
       ในฐานะที่เราเป็นครูจะสั่งสอนเด็กและปรับปรุงวิธีการคุมเด็กใหม่ ลองดูสักตั้ง ^{หากว่ามีปัญหาหรือไม่ได้ผลเราจะขอพบผู้บริหาร} และขอคำปรึกษาหาทางออกร่วมกัน
        ท้ายสุดนี้ อยากสอบถามว่าเราเหมาะสมที่จะเป็นครูต่อไปมั้ย  หรือเราจะเปลี่ยนสายงานดี? ขอบคุณทุกคำตอบที่มาทั้งให้กำลังใจคำแนะนำและคำวิจารณค่ะ จะนำไปปรับใช้ในการทำงานต่อไปค่ัะ

ปล. นักเรียนทั้งหมดในห้อง 30+ คนขึ้นค่ะ ครู1คนกับเด็กอนุบาลทั้ง30+