สวัสดีค่ะเราเขียนกระทู้ครั้งเเรกอยากถามว่าเราอาจจะมีอาการทางจิตบ้างไหมคะ

คือเรื่องมีอยู่ว่าเมื่อปีที่เเล้วหนูทำเเท้งเเล้วตอนนั้นหนูมีคนคุยอยู่คนนึงเขาดีกับหนูมากมาเยี่ยมหนูทุกวันที่โรงพยาบาลเเล้วถ้าหนูบอกอยากกินอะไรจะซื้อมาให้(ตอนนั้นยังไม่ได้บอกว่ามาทำเเท้งเพราะกลัวเขารับไม่ได้)พอจากนั้นหนูก็ตัดสินใจบอกเขาว่าหนูทำเเท้งวันนั้นเขาร้องไห้ใส่หนูเเต่เขาไม่ได้ทิ้งหนูไปเขากลับมอบสิ่งดีๆให้หนูซื้อขนมข้าวอะไรที่ชอบเเต่ข่าวร้ายของหนูก็คือหนูจะถูกส่งตัวไปสถานเด็ก(เหมือนสถานที่ดูเเลเด็กที่ไม่มีผู้ปกครองเด็กที่เป็นเด็กต่างชาติที่พ่อเเม่อพยพมาทิ้งไว้)ตอนนั้นหนูเสียใจมาเพราะครอบครัวหนูยังมีครบถึงจะไม่สมบูรณ์ขนาดนั้นเเต่หนูก็มีความสุขเเต่พอหนูทำเเท้งเสร็จวันต่อมาหนูถูกส่งตัวโดยไม่มีเเต่เสื้อผ้าเปลี่ยนเเบบปุ๊ปปัปไม่มีอะไรเตรียมตอนหนูไปอยู่เขาไม่ให้เอาโทรศัพท์มือถือเข้าไปตอนนั้นมีพี่คนนึงย้ายเข้ามาจากอีกสถานเด็กนึงเขาอายุ 18-19 ปี หนูได้รู้จักเขาเขาเป็นคนดีมากเลยพอตกกลางคืน(คืนเเรก)พี่เขาเเอบเอามือถือเข้ามาพี่เขาให้หนูยืมใช้โทรหาเเฟนหนูก็โทรไปคุยได้ไม่กี่คำก็มีเด็กเข้ามา(ที่นั้นมีเด็กทั้งหมด5คนรวมหนูเเล้ว)จากนั้นก็เลยเเอบมือถือละก็พยายามเข้านอนในห้องมีเครื่องๆนึงจะค่องส่งเสียงติ่งๆตลอดเวลาหนูนอนร้องไห้เเงะคิดถึงลูกที่เสียไป(เขาได้4เดือนเเล้ว)อาหารที่นั้นก็มีมาม่ากับไข่พี่คนที่อยู่กับหนูเขาบอกจะหนีไปเขามีเเฟนรอรับอยู่หนูตัดสินใจหนีไปกับพี่เขา(หนูอยู่ได้เเค่2วันที่จริงต้องอยู่นานหลายเดือนถึงเขาจะบอกออกก่อนปีใหม่เเต่มันเเค่คำโกหกของคนเดินเรื่องช้าที่จริงอาจใช้เวลาถึงครึ่งปีเวลานั้นก็ทำให้เลยวันเกิดหนูปีใหม่ไปเเล้วพอเวลาผ่านมาสักพักเขายอมให้หนูเซ็นออกเพราะเขาส่งผิดกระบวนการคือส่งไปเลยทั้งที่เพิ่งออกจากโรงบาล)
พอหนูออกมาก็คุยกับคนคุยจากนั้นเราก็เป็นเเฟนกันหนูมีเรื่องที่เจ็บปวดเพราะเขาเยอะมากเวลาที่หนูเจ็บปวดหรือเสียใจมากมักจะทำร้ายตัวเองโดนทีถ้ามือยังมีเเรงอยู่หนูก็จะทำไม่หยุดเพราะมันช่วยระบายความรู้สึกเสียใจไปกับมันพอเวลาผ่านมาหนูยังทำร้ายตัวเองไม่หยุดจนถึงเวลาตอนนี้ก็จะปีนึงเเล้วหนูก็อยากจะเลิกกับเขาเเต่ทำไม่ได้มันเวลคิดที่จะตัดใจจะรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากเเบบสุดๆเหมือตัวหนูรู้สึกขาเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำเพราะเขามีดีคือจะกีสุดๆเขาตามใจเขาดูเเลพอเวลาผ่านไปหนูเริ่มสงสัยว่าตัวเองมีโรคทางจิตไหมเพราะหนูไปเอ๊ะใจตอนเมื่อหนูทำเเท้งมีหมอคนนึงมาคุยพอไปรื้อดูใบที่เป็นใบหมอหนูเจอใบนัดเรื่องสุขภาพจิตเเต่หนูไม่ได้ไปเพราะตอนนั้นหนูหนีออกมาจาสถานเด็กหนูจำได้อีอกเรื่องนึงส่าตอนนั้นในคืนเเรกหนูขอให้ลูกหนูที่เสียไปช่วยพาหนูออกไปมันก็ได้จริงๆ อาการที่หนูมีเวลาเสียใจมักจะทำร้ายตัวเองยิ่งมีเล็กตัวขาหนูจะมีทั้งเลือดทั้งช้ำหนูทำร้ายตัวเองจนมันช้ำมันม่วง(หนูเป็นคนที่ช้ำหรือม่วงเป็นจ้ำยากอยู่เพราะถ้าไม่เกิดจากการทุบซ้ำๆจะไม่เกิดรอยเลยด้วยซ้ำหนูมักจะหงุดหงิดมากๆเมื่อมีคนพูดถึงเรื่องที่หนูไม่ชอบมีวันนึงยายของหนูพูดถึงเรื่องลูกหนูหนูรู้สึกเสียใจเเละหงุดหงิดมากจนปรี๊ดเเตกเขาห้องล็อกประตูร้องไห้คนเดียวทำได้เเต่ขอโทษลูกอีกความคิดนึงของหนูคือที่หนูรักเขามากเพราะเขาอยู่เคียงข้างในเวลาที่ต้องการคือตอนเเท้งเขารอหนู6-7ชม.เพื่อรอเวลาเยี่ยมเขาปลอบใจในตอนที่หงุกหงิดเสียใจมากเหมือเขาเข้ามาในเวลาที่เเย่ที่สุดทำสิ่งที่ดีที่สุด(เขาอายุ21นิสัยดีเป็นผู้ใหญ่ให้เราได้เเทบทุกอย่าง)ที่หนูชอบเขาก็ด้วยอายุด้วยเพราะวัยเด็กหนูกับพ่อไม่ดีเลยพ่อลสนลามหนูหนูไม่กล้าบอกใครเพราะเเม่รักพ่อเเถมพ่อหาเงินได้เยอะตอนนั้นมีเงินมีของกินได้ไปเที่ยวเเต่หนูกลับไม่มีความสุขเลยเพราะทุกสายทุกการสัมเพียงเเค่จับมือก็ทำให้หนูไม่อยากอยู่ใกล้เขาลวนลามตั้งเเต่จำความได้ก็ ป.1 จนถึง ม.1 จนวันนึงหนูตัดสิ้นใจบอกเเม่เเม่เขาเสียใจมากเเต่ยังไม่ได้เลิกกันเพราะเขาก็คือเสาหลักของบ้านเขาบอกกับเเม่จะไม่ทำอีกเเล้วใช่เเล้วเขายังอยู่ในบ้าน(ทุกวันนี้หนูยังฝันร้ายถึงเขาในฝันหนูมักถามเขาว่าทำไปทำไม)พอเวลาต่อมาไม่นานนักเเม่จับได้ว่าพ่อไปเที่ยวที่คาราโอเกะเลยเลิกกันวันนึงหนูบอกช่วยใจเย็นเเละเข้าใจหนูหร่อยตอนเด็กหนูผ่านเรื่องไม่ดีมาเเม่ตอบว่า*ไปตรวจร่างกายไหมจะได้รู้ไปเลย*จนวันนั้นหนูได้รู้ว่าเขาไม่ได้เชื่อหนูเเม้เเต่น้อยที่รู้ได้เพราะอารมณ์คำพูดการกระทำที่หนูอยากรู้คือหนูมีโรคทางจิตไหมหรือมีเเน้วโน้มจะเป็นโรคทางจิตอะไร เเละมีอีกอย่างคือหนูไม่สามารถทิ้งเรื่องอดีตได้บางเรื่องที่มันหนักมากเช่นเรื่องพ่อเป็นต้นที่หัวข้อของหนูคือเลิกไม่ได้เพราะหนูรู้สึกรักเขามากเเบบหาอะไรทดเเทนไม่ได้เลยเขาอยากเลิกกับในบางครั้ง (ตอนนี้หนูอยู่กับยายบ้านหนูเป็นบ้านติดกันสามหลังหลังเเรกเป็นตากับยายเลี้ยง หลังกลางเป็นหนูกับยาย น้องไปต่างจังหวัด หลังสุดท้ายยายชอบไปนอนเล่น เเม่หนูอยู่ที่เเฟรตทหารเพราะเขามีเเฟนใหม่เเละกำลังจะคลอดลูกอีกคนนึง ) เเม่หนูเป็นคนอารมณ์ร้อน บางทีทะเลาะกันก็ทำรายข้าวของ เเม่มักจะใส่อารมณ์กับหนูบางวันก็ทักมาด่ามาว่ามาบอกว่าทำไมไม่อย่างนู้นอน่างนี้หนูตื่นมาต้องร้องกับคำของเขาเพราะหนูเสียที่คำมันออกมาจากเเม่หนูพอวันต่อมาเเม่เขาขอโทษเเม่บอกว่าเครียดอารมณ์เสียเเละมันก็มันจะวนอยู่เเบบนี้มีครั้งนึงเเม่ทำโทรศัพท์หายวันนั้นเขามาทุบประตูห้องเราตะโกนด่าเราตอนนั้นเรางงละถามเกิดอะไรขึ้นเขาบอกเราขโมยมือถือเขาไปวันนั้นเขาด่าเราไม่หยุดตอนมาเอาข้าวทำอะไรก็ด่าเราอธิบายก็ไม่ฟังจนเย็นเจอมือถือตือเขาทำตกเเละคนอื่นเก็บไปเขามาขอโทษเเต่มันไม่ได้รู้สึกหายเลยเเละตั้งเเต่เลิกกับพ่อไปเขามีเเฟนใหม่เขามักไปเที่ยวกันเเต่หนูไม่เคยได้ไปด้วยไม่ว่าทะเลน้ำตก(หนูหน้าเหน้าเหมือนพ่อน้องหน้าเหมือนเเม่)กินข้าวก็ไม่เคยไปจนตอนนี้เเทบจะลืมเเล้วว่ากินข้าวด้วยกันล่าสุดตอนไหนเขาบอกจะพาไปเเต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ไปบางทีหนูขอให้เลี้ยงเค้กที่เซเว่นราคา 27 บาทเขาบอกไม่ทีตังค์เเต่หนูรู้เขามีเขาซื้อถุงมือขับรถซื้อของนู้นนี่เเต่กลับไม่เคยมีเงินให้หนูไม่ได้ต้องการมากเเค่เค้กก็ดีความทรงจำวัยเด็กดีๆของหนูคงเเทบถูกลบไปหมดเพราะมันมีพ่ออยู่ตอนนั้นเเม่ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นถือว่าอารมณ์ร้อนกว่าตอนนี้เยอะเลยเเหละหนูมีเพื่อนนะเเต่ไม่ได้ติดต่อกันเพราะยายบอกมันดูไม่ดีเเต่หนูคิดต่างกันว่ามันถึงจะดูดบุหรี่เเต่มันทำงานไม่เคยขอตังค์ใครซื้อดูเเลครอบครัวดีเเต่เพื่อนบางคนก็เเย่ตอนนี้หนูมีเพื่อนคุยไม่ถึง10คนเพราะทุกคนต่างทำงานกันหมดหนูรุ้สึกเบื่อทุกๆวินาทีที่ผ่านไปในตอนนี้มันนานมากปกติหนูอยู่คนเดียวห้องของหนูค่อนข้างใหญ่มากเพราะชั้นสองคือที่ของหนูหมดเลยทั้งระเบียงบางวันต้องอยู่คนเดียวเพราะทุกคนมีอะไรต้องทำหนูอยากจะรู้ว่าหนูมีเเน้วโน้มมีโรคทางจิตหรือเป็นอะไรไหมขอบคุณที่อ่านเรื่องของหนูหนูก็มีความสุขอยู่บ้างถึงจะไม่มากสำหรับทุกคนเเต่สำหรับหนูมันมากเกินกว่าจะจินตนาการเลยหนูมีความสุขเเม้กับสิ่งเล็กน้อยขอบคุณที่อ่านเรื่องของหนูนะ