ส่วนตัวอยากเสนอ 2 ข้อนี้มาก
1. ควรจะจ่ายค่าเทอมได้โดยที่ไม่จำกัดว่าจะเรียนอยู่ที่ไหน  เช่น บ้านอยู่เชียงราย  แต่มาเรียน กทม.ค่าเทอม 12,000 เขาควรได้สิทธิ์นี้ในการชำระค่าเทอม  แต่ถ้าค่าเทอม 7,000 ก็จ่ายได้แค่ 7,000 ที่เหลืออีก 3,000  ถ้าไม่กลับไปใช้ที่ภูมิลำเนาก็ถือว่าคืนให้รัฐ
การจ่ายค่าเทอมผมมองว่าเหมือนเป็นทุนสนับสนุนการศึกษา  ซึ่งดีซะอีก

2. กลุ่มอาชีพที่ทำงานในพื้นที่ทุรกันดารในชนบทห่างไกล เช่น หมอหรือครูที่อยู่บางอำเภอบนดอยห่างไกลแถบตะเข็บชายแดนที่ซึ่งบางทีลายาก  บางพื้นที่อาจมีครูรึหมอคนเดียวซะด้วยซ้ำ แถมเข้าเมืองทีต้องใช้เวลานาน ถนนเป็นดินลูกรัง  อะไรเหล่านี้ควรได้รับการยกเว้น
รวมไปถึงตำรวจทหารที่ไปปฏิบัติภารกิจตามชายแดน ก็สมควรที่จะได้รับการนกเว้นไม่ต้องกลับไปใช้เงินที่ภูมิลำเนา  เพราะอาชีพเหล่านี้อาจจะมีการเข้าเวรยามบ่อยและเดินทางไกลมาก  เช่น  พลทหารภูมิลำเนาอยู่ดอยแม่สะลอง  แต่ถูกส่งไปอยู่ยะลา 1 ปี แบบนี้สำควรที่จะได้รับการยกเว้นนะครับ       คิดว่าไม่คุ้มที่จะลากลับบ้านไปใช้เงิน 10,000 บาท  แถมเวลาซื้อตั๋วรถจากยะลาไปเชียงรายก็ต้องควักเอง 2 ต่อ และขามาก็สามารถซื้อตั๋วได้ต่อเดียวคือ เชียงราย-กรุงเทพ