จำความได้เป้นเด้กเรียนดีตั้งแต่อนุบาลไม่ต่ำกว่าที่5ของห้องจนม.2มั้ง ตอนเด้กจะเงียบๆเนิดแหละจนย้ายมาอยู่กับครอบครัวฝั่งแม่มาเจอคนรูปแบบใหม่คือแม่ของแม่ โดนด่าตั้งป2จนจบป6จนไม่ไหวขอกลับไปฝ่ายพ่อ นิสัยยังเงียบๆอยู่แต่ที่เปลี่ยนคือคิดว่าตอนนั้นนี่แหละจุดเริ่มเก้บกด มาม.1ยังเรียนเก่งอยู่จนม.2เทอม2เริ่มอ้อร้อล่ะติดเพื่อนเรียนม3คือตกอันดับสุดท้ายห้องเกเรไปเลยแต่เกเรระดับแค่เล่นไร้สาระวันๆแต่ยังเรียนจบอยู่ไปไหนเที่ยวเล่นกับเพื่อนคือเริ่มมีปันหาที่บ้าน ที่บ้านกีดกันสังคมเพื่อนมาก ข้างบ้านเคยบอกเราไปต่อคิวให้ผชเอามาสิท่ากลับมาหมดแรงนอนทั้งที่ไม่มีอะไรเลยคือเกินเบอเว่อทุกอย่าง ชอบไล่ออกจากบ้านคำหยาบคำดูถูกเหยียดหยามคือโดนมาตั้งแต่เด้กอ่ะคำพูดแรงๆ ก็เป้นคนเงียบมาตลอดมาเป้นตัวเองตอนอยู่กับเพื่อนมอต้น มีความสุขที่สุดในชีวิตแล้วไร้สาระนั่งหัวเราะไปวันๆแต่ก็ยังอยู่ในรรน่ะ แต่ยิ่งที่บ้านแย่ก็ยิ่งอยากออกข้างนอก ผิด1=100อ่ะ เป้นปมทุกครั้งที่ออกไปกับเพื่อนคือกลับมาโดนด่าแน่ๆ ก็กลายเป้นว่าในเมื่อไม่เคยผิดเท่าที่เขาพูดถ้าเราผิดจริงก็ชั่งมันไปเลยจะผิดถูกสนใจอะไรเมื่อเราถูกเขาก็ว่าผิดเลยปล่อยชีวิตแอบออกกลางคืนโดนไล่ออกจากบ้านประจำ ไม่ไปกับผชเลยล่ะคือเพื่อนไม่ใช่ผัวไง ไม่มีความคิดเรื่องผชเลยแค่ชอบอยู่กับเพื่อนนั่งเล่นปกติเพราะที่บ้านเริ่มอคติกับเราไปตั้งแต่เราเริ่มขอเที่ยวกลางวันละมั้ง ชีวิตคนเราต้องมีเพื่อนบ้างไหมจะให้อยู่บ้านไปรรเหมือนอนุบาลตลอดเป่นไปได้หรอ เกลียดสุดคือเรื่องผชชอบด่าเหมืนเราแรดทั้งที่ผชนี่คือไม่อยู่ในหัวเลย จนจบม3เรียนปวชในเมือง3เดือนออกเพราะที่บ้านพบกช เด้กเล่นมากมายเรียนจบกันได้แค่รุ้ประมานแต่ของเราจบเลย ย้ายล่ะกลับมาฝั่งแม่ อยู่กับแม่จิงๆล่ะ เกิดแต่ไม่เคยยุด้วยกันจริงจังน่ะมันแย่มาก นรกขุมที่2จากตอนป2-ป6อ่ะ ตอนมอต้นเป่นช่วงตัดก็จริงแต่ยังมีเรื่องดีสลับอยู่ คือแม่ที่แค่เกิดอะไม่รุ้สึกความรักอะไร ทรมานแบบไร้ค่าทั้ง3ที่ๆอยู่มาแต่ที่ๆ2มอต้นอ่ะยังรุ้สึกถึงความรักยุบ้างแต่ไม่พ้นความดูถูกเลยอ่ะ กลับมาฝั่งมอต้นอีก ก็แย่ชอบไล่อ่ะอะไรก็ไล่ออกจากบ้านเพราะเราเป้นลูกบุนธรรมคล้ายๆญาติฝ่ายพ่อน่ะที่เล่ามา ก็ไล่ตลอดโยนเสื้อผ้า วันนึงเอารถหนีออกจากบ้านมาเดือนนึงนี่แหละจุดเริ่มต้นของการนิสัยเปลี่ยนไปตลอด มั่วผชของจริงเพราะจิตใจรุ้สึกว่าเราก็ชินกับอะไรแบบนี้เพราะคนมองแบบนี้มาตลอดแต่ไม่ถึงขั้นไกลที่เขาพูดแต่ก็เมาอยู่กันไปเรื่อยไม่ถึงขั้นผุใหญ่เพราะเราไม่สนใจเรื่องsสนใจโฟกัสแค่ของไม่ดีเพราะอยากมีความสุขรุ่สึกหาความสุขจากอะไรไม่ได้แล้วมีแค่ยากับผชรุ้สึกขาดความรักต้องการความรักที่หาได้คือมีแต่จากผชความรักแบบปลอมๆแค่สบายไปงานเที่ยวเล่นด้วยกันแต่เปลี่ยนคนไปเรื่อย ไม่ถึง18+ จนเดือนนึงกลับบ้านย้ายไปยุกับพี่ฝั่งแม่บุนธรรมนี่แหละก็เป้นทะเลเกาะ มีปันหาก็หนีอีกแบบไม่มีที่นอนปลายเท้าล่ะจนเจอกับร้านอาหารนึงสุดท้ายก็ยู่กับเขาสรุปนี่คือสถานบริการ แต่ทุกคนน่ารักน่ะร้านถามก็ไม่ได้ขายเพราะไม่ชอบแค่ไม่มีบ้านอยากอยู่เพื่อนเที่ยวบ้างเมาบ้างเรียนบ้างแต่ออกมาไกลจนขนาดนี้แต่ยุได้ไม่นานเขาส่งให้อีกร้านเพราะตรลง ก็เริ่มนั่งคุยเล่นใครให้ทำไรก็ทำอะคุยเล่นเมานัวนี่ก็ถนัดแค่ไม่เอา จนเจอรุ่นพี่บ้านเดิมได้รุ้จักสังคมจนมีแฟนยุกันนี่แหละผัวคนแรกที่คนคิดว่ากุมีมาเป้นสิบละมั้ง ช่วยเหลือทุกอย่างแพ้ความดีตอนจบขอไม่เล่ายาวแค่สุดท้ายอย่ารักใครที่ความดีเลยเพราะสุดท้ายเราไม่ได้รักเขาขนาดนั่นกลับมาบ้านตอนมอต้นมีปันหาก็ไล่อีกอ่ะคือพยายามอยู่ที่นี่มากแต่ไล่กก็ไปย้ายอีกไปยุแม่แต่เปลี่ยนจังหวัดกทมล่ะจุดเปลี่ยนอีกจุด 1ตอนหนีออกบ้าน2ตอนเกาะ3ตอนกทม จิตใจตอนนี้คือเป้นอีกคนไปโดยสมบูนมืดมัวขั้นสุดมึนเมาขั้นสุดวัวควายม้าเอาหมดมาตั้งแต่ออกจากบ้านเล่าสลับบ้างไม่รุ่ลืมตั้งแต่ออกจากปวชอ่ะ ชีวิตมันจบเห่แล้วอ่ะปล่อย กทมคือกลับไปยุที่ทำงานแบบนั้นอีกเพราะอยากมีเพื่อนชอบสังคมติดอะไรพวกนี้ด่วย ได้ตังค่านั่งพอได้กินใช้แต่ก็บอกร้านไม่ขายแค่นั่ง ชิชาเฉยฉาไร้อารมกลายเป้นคนร้ายๆคิดลบอ่ะ แต่ร้านแบบนี้ทำไมคนนิสัยน่ารักว่ะเติมเต่มได้อยู่น่ะ จนกลับมาบ้านมอต้นอีก นี่ก็สุดนอนเกือบทั้งปีขอแค่กลางคืนโดนคำพูดหนักสุดๆอยากหนีคนถามไม่ทำงานคือกุมีแต่ตัวรถล่ะที่บ่านคือดูถูกทุกอย่างคือคนไม่มีทุนเริ่มแม้รถจะออกไปหางานอ่ะแต่ก็สู้ๆกว่าจะได้รถแต่ล่ะครั้งออกไปใช่ว่างานจะได้กลับมาภายในวันเดียวจนได้ละพยายามทำงานมาทุกอย่าง ก็มีทำมาเรื่อยๆตลอดเรื่องงานนี่ยิ่งกว่าแรงงานพม่าทำมาหมด คิดกลับไปเรียนปวชอีกปีนึงไม่จบทำงานไม่ไหว กสนละกันก็พยายามจนมีรถมือสองก็เปลี่ยนมาเแนมือหนึ่ง โครตพยายามเจองานเจอทางที่ใช่ชีวิตก็ดีขึ่นมากตอนมีตังอ่ะแต่ถามว่าทางบ้านจะดีกับเราแค่ตอนมีตังอ่ะถามกุแทบกระอักเลือดตายกว่าจะยืนได้บ้างถึงตอนนี้มองว่าเราเนรคุนไรงี้คือกุไม่เอาใครอีกแล้วตั้งแต่อยู่เกาะล่ะมั้ง กลับมาจากกทมคือครั้งนึงบุนทรรมอ่ะด่าเรานั่งด่าแบบเรานั่งร้องไห่จะตายหายใจไม่ทันแทบบ้าแต่ก็นั่งด่าไปเรื่อยแบบคือกุแทบจะตายยุแล่ว วันนั้นคือวันที่เราตัดคำว่าแม่ บุนทรรมถามว่าทำไมเด้กแบบปล่อยชีวิตไปแล่วกลับขยันสร้างชีวิตใหม่ขนาดนี้ได้คือ #ไม่รักใครอีกแล้วนอกจากตัวเอง ไม่ต้องการความรักจากพ่อแม่อีกแล้ว เลิกประชดชีวิตทำไมเขาไม่รักกุ ไม่รักกุรักตัวเอง เพราะยิ่งรักเขายิ่งเจ่บเจ้บแล้วทำร้ายตัวเองเดินลงเหวลงเรื่อยๆจนสุดท้ายสุดเหวแล้วอ่ะกุเหลือแค่ตัวเอง ที่สงสารตัวเองว่ะ คติถือมาตลอดคือไม่รักใครอีกเลย ยุทำงานมาจนหลายปีตอนนี้22ปีนี้ ปันหาที่เจอมาตั้งแต่เด้กคือครอบครัวคนรักต่างๆยังเป่นปมตลอดมีปันหาตลอดแม้การงานเงินดีขึ้นแต่ก็หมดตัวเพราะเหตุผลของตัวเองที่เจ้บมากแต่พูดไม่ออกเแนภาระอย่างนึงที่ดูแลมาตลอดไม่ใช่คน ทุกอย่าง กลายเป่นคนทำงานไปวันๆปันหาบ้านที่ว่าหนักคือปกติสะสมๆเด้กจนตอนนี้ไม่ไหวกับทุกอย่าง เหตุผลที่กลับมาบ้านนี้ตลอด้เพราะภาระนึงที่เรารักสุดหัวใจเลยยอมทนทรมานใจมาตลอดแต่ภาระนี้ก็เจ้บปวดมากแต่รักกันนะสัตว์แหละ ทนเห็นจากไปไม่ไหวอีกแล้ว เห่นมาเยอะมากจนถ้าเห้นอีกคือจะบ้าจริงๆแล่วสติคงหลุดอะ ปันหาการเกิดแก่เจ้บตายปันหาบ้านที่สะสมมาแต่เด้กคนคือไม่ร้จะโดนกระทืบวันไหนอ่ะ รุ้สึกทุกอย่างมันพอดีกันหมดหลักๆคือสู้ทุกอย่างได้แต่สู้เห้นการจากไปไม่ไหวอีกแล้ว ตั้งแต่เด้กบอกแลืวเนิดใจดีเมตตามดอ่ะกุยังร้องไห้เลยจนโตอ่ะกุเข้มแข้งมากกับใจที่อ่อนแอกว่าคนปกติอ่ะ แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับสอนให้ไม่เหลือหัวใจเลย ออกมากทมคนเดียวล่ะ ทิ้งงานที่มั่นคงลำบากกายแต่ขอตัดปันหาความทุกทั้งชีวิตที่สะสมมาทิ้ง 22ปีตอนนี้กทมห้องเช่าไร้อนาคตไร้วี่แววไร้จุดหมาย แต่สบายใจไปวันๆ ปลงชีวิตแบบจะตายเดี่ยวนี้ก็ได้อะไรก็ได้ ตอนนี้เหมือนชีวิตเลือกได้หมดล่ะ ลองไปอยู่กับผชคือรุ้สึกไม่ใช่อ่ะทำแบบเดิมตอนเด้กขนลุกรุ้สึกตัวเลยว่าไม่ใช่ตัวตน ใจนึงอยากกลับไปร้านแบบนั้นแต่รุ้สึกว่าคงไม่ใช่ตัวตนจริงๆแม้หลายอย่างเคยเดินเข้าไปบ้างแต่ไปด้วยความประชดชีวิตว่ะ ของผิดกดหมายคือไม่อีกแม้เหล้าก้เลิกนานล่ะ เคยคิดว่านั่นอาจเป้นตัวตนเราก็ได้เราอาจจะแย่ แต่พอมีอิสระทุกอย่างทั้งทางจิตใจ เลวๆทั้งหมดที่ทำมาคือไม่ใช่ไม่เอาอะไรอีกเลย เหลือแค่บุหรี่ที่เลิกไม่ได้สภาพร่างกายรอยสักระเบิดหูคิ่วจมูกที่ไม่หายอยากย้อนย้อนไม่ได้แต่ความชอบคือเรื่องจริงไม่แย่แต่เลือกได้ตอนนี้ชอบตัวตนจริงๆมากกว่าจิตใจแบบตอนเด้ก ร่างกายสติเล่นจนแทบหลุดเสียเส้น จิตใจคือจะบ้าไปแล่วลงเหวขึ้นมาลงอีกเจ้บปวดทรมานมาแสนนานกว่าจะ22 คำดูถูกเหยียดหยามไร้ค่าคือเหมือนข้าวที่ต้องชินส่วนนึงของชีวิตไปเลย คนนอกด่าคือไม่สะท้านเลย คนในนี่แหละ เจ้บจนปลงจนกลายเป้นแค้นเกลียดจนปลงจนไม่รุ่สึกอะไรแล่วตอนนี้ ใครดีดีด้วยแม้เคยทำลายแต่หัวใจของเราหมดความรักความสุขตั้งแต่วันที่เดินออกมาครั้งล่าสุดมันคือจุดจบของเด้กหญิงคนเดิมแล้วเพราะตัดสิ่งสุดท้ายที่รักสิ่งที่รักษามาตลอดคนตัดไปนานแล้วสัตว์พึ่งตัดได้เพราะเจ้บปวดเกินจะทนดูบ้าได้จนต้องออกมาแล้ว ทั้งชีวิตคนทำเราเจ้บปวดอดทนอนาคตพังอะไรก็ตามไม่เจ้บปวดเท่าตัดสิ่งที่รักออก หมดหัวใจหมดความรู้สึกแบบจบบริบูรแล้ว ชีวิตนี้คงไม่มีความสุขจริงๆจากหัวใจอีกแล้ว แต่มันเจ้บปวดเกินแม้ไม่มีความสุขขออย่าทุกอีกเพราะไม่อยากเป้นคนสติหลุดจริงๆ หัวใจมันพังไปหมดแล้วรับความเจ้บปวดไม่ไหวแล้วสู้กับคนทุกอย่างเพื่อสัตว์แต่แพ้ธรรมชาติการเกิดแก่เจ้บตาย ใจดำกับคนเป้นมานานตัดใจจากสัตว์นี่คือหัวใจสุดท้ายกุตัดมันแล้ว ทั้งโลกกุไม่เหลือความรักให้อะไรอีกเลยแม้เดียวดายไม่มีความรักขอแค่ไม่ทุกอีกก็พอหัวใจดวงนี้ทุกมาเกินพอแล้วให้ตายไปคงดีกว่าสวรรค จากเด้กเนิดที่มดตายร้องไห้จนตอนนี้ฆ่าใครแบบรู้สึกเฉยๆได้ แต่กับสัตว์ยังเมตตาอยู่บ้างแต่กับคนไม่เหลือความเมตตาแค่สงสารบ้างคนแก่ๆเป้นทุนเดิมที่เหลือเล้กน้อยสำหรับคนไม่รุ้จัก อารมตอนนี้คนด่ามาคือไม่สะท้านเลยแต่ถ้าถึงจุดโกรดคืออยากฆ่าให้ตายทุกปันหาแม้เรื่องไม่ใหญ่ ใจเย็นใจร้อนเป้นเลือดเย็นขึ้นทุกวัน รุ้ทุกความเปลี่ยนตัวเองตอนหนักๆเคยขอภาวนาให้ตัวเองไม่เป้นแบบนั้น ไม่คิดลบจนตัวเองทุกไม่ใจดำจนทุกไม่แข็งกระด้างจนไ ม่รู้จักความสุขเล้กน้อยแม้ความสุขจะปลอม ปล่อยหมดตอนนี้เคยตลกไงก็ตลกงั้นแต่เป้นตลกแค่วันๆไม่ใช่ตลกที่มีความสุขจริงๆอ่ะ พูดเล่นไร้สาระไปวันๆไม่โกดเกลียดจุ้จี้ใครด่าปล่อยมากก ขอแค่ไม่ถึงจุดโกรดไม่รุ้ว่าตัวเองจะเป้นคนดีได้แค่ไหนในวันที่ชีวิตไม่เหลืออะไร ข่มความเลวมันยากแต่ทำได้ไม่สำคันอะไรเลยแม้ใครด่าต่อหน้าเพราะชีวิตกุทิ้งทุกอย่างอ่ะคงอย่าโดนปมล่ะมั้ง ค่าจำนำค่าบ้านค่ากินงานเงินตอนนี้แย่มากแต่ก็รำในติ่กติ้กได้ มีความสุขกับสิ่งเล้กๆเหมือนคนไม่มีอะไรไร้สาระ ทั้งที่จริง ชั่งมัน คนไม่เหลืออะไรจริงๆใช้ชีวิตไปวันๆตามโลกจริงๆ ดูหน้าคนไม่รู้ใจจำไว้เสมอกุเป่นแบบนี้คงมีคนอื่นที่เลวลึกๆเหมือนกันอย่าวางใจใคร