สวัสดีครับ ผมชื่อั้มนะครับ ขอเกรินๆก่อนว่าพ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่ผมยังไม่รู้เรื่อง ตอนป.1ถึงป.6ผมเป็นเด็กเรียนเก่งมากครับจนพอผมขึ้นม.1เทอมแรกก็ยังไม่ได้อะไรหรอกครับพอเทอม2ผมเริ่มหัดสูบบุหรี่เริ่มติดเพื่อนออกกลางคืนจนผมม.3ก็เป็นแบบเดิมซ้ำๆก็คือผมเละเทะอะครับการเรียนแย่ เกรดออกมาที่ติด0เกิน10ตัวทุกครั้งดิ้นรนมาได้จนถึงม.3สรุปผมไม่จบม.3ครับจากตอนแรกคนรักมากก็ไม่มีใครรักที่พึ่งสุดท้ายคือแม่ แม่ก็ไม่คุยกับผมผมไม่ได้บอกว่าตัวเองดีนะครับ  ผมรู้ว่าผม แต่ผมพึ่งมาคิดได้ผมเลิกสูบบุหรี่แล้วครับแต่เห็นผมเลวแบบนี้ผมไม่ดูดเนื้อและผมไม่เคยยุ่งกับยาเสพติดเลย แต่ผมแค่อยากรู้ครับว่าผมจะปรับปรุงยังไงให้ดีขึ้นให้คนที่บ้านยอมรับผมไม่มองว่าผมเลว พอผมคิดได้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากครับที่เคยทำตัวแบบนั้นผมเสียสิ่งดีๆไปหลายอย่าง และคนดีๆที่เข้ามไปหลายคน ผมเสียใจครับ แต่ปีหน้าผมจะตั้งใจเรียนใหม่ครับตอนนี้ไม่ได้ออกกลางคืนละครับ ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นเพราะผมไม่รู้ว่าผมจะทำยังไงดีเรื่องการปรับปรุงตัวให้คนที่บ้านคิดว่าผมเปลี่ยนไปแล้วไม่ใช่คนเหลวแหลกเหมือนเดิม ที่ผมคิดได้เพราะคนที่ผมรักที่สุดเเละคอยเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เล็กร้องไห้ คนนั้นคือย่าผมครับ ถ้าผมสิ่งที่ผมอยากบอกกับคนที่บ้านคือ ผมขอโทษครับ ผมเสียใจกับสิ่งที่ผมทำลงไป ขอบคุณนะครับที่อ่านมาถึงตอนนี้                ลองกดเข้ามาอ่านก่อนนะครับ