ผมเป็นคนที่เวลาไม่สบายใจอะไร  ไม่พอใจอะไรก็จะมาคุยให้อีกฝ่ายรับปาก
ก็รู้เหละว่ามันรับปากไม่ได้ทุกเรื่อง

ระยะหลังจึงคุยให้อีกฝ่ายรับปากในเงื่อนไขที่ง่ายๆไม่เกี่ยวกับเรื่องไม่สบายใจอะไร
แค่รับปากให้มันจบๆไปก็สบายใจแล้ว

ตอนแรกเขาก็ยอมรับปากนะครับ  พอเขารู้ทันว่าผมคิดอะไรอยู่แค่อยากให้รับปากเพื่อให้สบายใจ
กลายเป็นดื้อทำตัวไร้สาระตามผมไปอีกคนเลย   

เหมือนเขาไม่ชอบในสิ่งที่ผมคิดไม่ชอบทัศนคติผม  พอรู้ว่าสิ่งที่ให้รับปากมีเจตนาแอบแฝงเพื่อให้สบายใจเฉยๆ
จากที่จะรับปากง่ายๆ  เปลี่ยนเป็นไม่รับปากเด็ดขาด 

ทำเพียงเพื่อไม่ให้ผมได้ใจดีใจจากการขอให้รับปากแล้วสบายใจของผม  ทั้งๆที่เงื่อนไขที่ให้รับปากปัญญาอ่อนมากโคตรง่ายๆไม่มีการบังคับอะไรเลย
แค่พูดรับปากเป็นพิธีให้มันจบๆไป  ก็อยู่กันได้อย่างสงบแล้วเขากลับไม่ทำและยอมมีเรื่องแทน

ผมเคยพูดแบบเปิดใจกับเขาแบบตรงๆ  ขอร้องแบบตรงๆ  เขาก็ตอบกลับแบบตรงๆว่าไม่ชอบนิสัยแบบนี้ของผมรู้ว่าสิ่งที่ทำต้องการอะไรแต่แรก
จึงไม่ทำไม่อยากให้ผมสมหวังในเรื่องนี้  เดียวได้ใจ

ทั้งๆที่แค่รับปากจบๆไปคือหนทางอยู่ร่วมกันอย่างสงบไม่มีเรื่อง

คิดยังไงกับคนในครอบครัวที่ยอมทะเลาะไร้สาระ  เพื่อไม่ให้ผมสบายใจเพราะไม่ชอบนิสัยนี้ของผม  แทนที่จะอยู่อย่างสงบ