สวัสดีค่ะ คือ ตอนนี้เรา อายุ 19 ปี แล้ว แต่เราทำงานแล้วนะคะ เราเพิ่งเคยมีแฟนครั้งแรกค่ะ ตอนแรกก็แอบไปหาค่ะ จนแม่จับได้เราก็พาแฟนมาที่บ้านให้คนรู้จัก หลังจากนั้นเราก็ไปบ้านแฟนช่วงหลังเลิกงานแล้วก็กลับมานอนที่บ้านค่ะ แต่มาถึงบ้านแม่กลับบอกจะให้คนที่บ้านแฟนมาผูกแขนเราก็อธิบายไปว่าเราเพิ่งจะเข้าไปบ้านเขายังไม่ทันพูดคุยกับทางบ้านเขาเกิน2ประโยคเลยจะให้เขามาผูกแขนเดี๋ยวเขาหาว่าเกาะเขากินแม่ก็ออกอาการโมโห บอกกับเราแล้วไปบ้านเขาทำไมกูไม่อยากจะไปรับไปส่งทำงานแล้วอายเขา กลับบ้านก็ต้องกลับมืดๆ แค่ไปบ้านแฟนแม่ต้องอายถึงขนาดนี้เลยหรอคะ เราบอกแม่ว่าจะผูกเดี๋ยวก็ช่วยกันเก็บเงินค่อยผูก(เราเคยบอกแม่ว่าเขามีเงิน) แม่ก็บอกว่าไหนบอกว่ามันมีเงิน  รีบผูกจะได้เอาเงินมาใช้หนี้ เขาก็เริ่มทวงบุญคุณว่าที่กูเป็นหนี้เพราะเลี้ยง เลี้ยงมากูผิดหวัง บอกเราว่าคิดว่าจะอยู่กันนานแค่ไหนเดี๋ยวเลิกกันกูอายคนอื่นอีก มันถึงขั้นนั้นเลยหรอคะ เพราะที่ทำงานเราพี่สาวที่สนิทเขาก็มาอยู่บ้านแฟนก็ไม่เห็นเขามีปัญหาอะไรแบบนี้เลยค่ะ พอเราบอกแค่ไปหาเขาก็บอกว่าจะไปทำไม วันนี้ก็ไม่ไปส่งค่ะหลังจากด่าเสร็จบอกให้เราไปอยู่บ้านแฟนเลยเขาอาย แต่เราแค่ไปหาแฟนเขาก็ถามว่าห่วงกูบ้างไหม ถ้าเราไปอยู่ บ้านแฟนจริงๆ เขาจะเลิกอายไหมคะ ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องแคร์สายตาคนอื่นมากกว่าความรู้สึกของเราคะ เขาด่าเราเสร็จเขาก็ร้องไห้ เอาความรู้สึกแย่ๆ มาให้เรา บอกเราไม่เจริญหรอก อะไรนู้นนี่ หลายครั้งที่เขาทำแบบนี้ แต่ก่อนที่เราจะมีแฟนเขาก็ เออ อ่อกับคนอื่นส่งเราไปทำงานไกลๆ ไปโดนหลอกเอาเงิน ทำไมแบบนี้เขาถึงไม่คิด เราไม่เข้าใจค่ะ เราพลาดตรงไหนไปรึเปล่าคะ ถึงทำให้เป็นแบบนี้