เราเลิกกับแฟนมาสักพัก เป็นคนขอเลิกเองแต่กลับนั่งตั้งคำถามว่าตัดสินใจถูกมั้ย และมันเป็นปมติดค้างในใจที่เราแกะไม่ออกสักที
เราคบกับแฟนเก่ามา 5 ปีค่ะ แฟนเก่าเราเป็นทอม ดีทุกอย่าง เสียอย่างสองอย่างคือค่อนข้างแตกต่างกันมากเรื่องฐานะทางสังคมและความไม่กระตือรือร้นของเค้า
ในตอน 2 ปีสุดท้ายที่คบกัน เราเป็นคนพยายามผลักดันแฟนให้เรียนภาษาเพิ่ม เปลี่ยนงานใหม่ให้รายได้ดีขึ้น แต่เค้าพยายามได้แค่ 3-4 เดือนก็ล้มเลิก และบอกว่าเค้าโอเคกับการอยู่ใน comfort zone ที่เรียบง่ายแบบนี้ ตอนนั้นเรารู้สึกเหนื่อยเพราะเหมือนคอยดันตลอดเวลาและที่บ้านเราไม่โอเคเพราะเราเงินเดือนมากกว่าเค้า 3 เท่า เค้าอายุ 32 แล้ว แต่เงินเดือนยัง 20,000 อยู่เลย (อยู่ภูเก็ต) เราเลยพยายามดันให้เค้าก้าวหน้าเพื่อให้พ่อแม่เรายอมรับ ไม่งั้นก็ต้องแอบคบกันไปเรื่อยๆ
เราเลิกมาสักพัก แต่คอยตั้งคำถามว่าเราใจร้อนไปหรือเปล่า หรือเราไม่ให้เวลา/โอกาสที่เค้าควรได้ เราเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า หรือเราทรีทเค้าเป็นสถานะผู้ชายเกินไปที่ต้องเป็นผู้นำทั้งๆที่กายเค้าก็เป็นผู้หญิงเหมือนกับเรา เรารู้ว่าหลายๆคนอาจจะถามเรากลับว่าเลิกไปแล้ว ยังมาคิดทำไมในเมื่อเปลี่ยนอะไรไม่ได้ แต่มันเป็นสิ่งที่ค้างคาใจ และเราอยากสลัดปมนี้ออกจากในใจให้ได้ แต่เราอยากถามความเห็นทุกคนค่ะว่ามองเรื่องนี้ยังไง และจะทำยังไงให้ก้าวผ่านพ้นคำถามในใจของเราออกไปให้ได้คะ? ขอบคุณมากๆนะคะ
เลิกกับแฟนมา แต่ตั้งคำถามกับตัวเองไม่มีที่สิ้นสุด
เราคบกับแฟนเก่ามา 5 ปีค่ะ แฟนเก่าเราเป็นทอม ดีทุกอย่าง เสียอย่างสองอย่างคือค่อนข้างแตกต่างกันมากเรื่องฐานะทางสังคมและความไม่กระตือรือร้นของเค้า
ในตอน 2 ปีสุดท้ายที่คบกัน เราเป็นคนพยายามผลักดันแฟนให้เรียนภาษาเพิ่ม เปลี่ยนงานใหม่ให้รายได้ดีขึ้น แต่เค้าพยายามได้แค่ 3-4 เดือนก็ล้มเลิก และบอกว่าเค้าโอเคกับการอยู่ใน comfort zone ที่เรียบง่ายแบบนี้ ตอนนั้นเรารู้สึกเหนื่อยเพราะเหมือนคอยดันตลอดเวลาและที่บ้านเราไม่โอเคเพราะเราเงินเดือนมากกว่าเค้า 3 เท่า เค้าอายุ 32 แล้ว แต่เงินเดือนยัง 20,000 อยู่เลย (อยู่ภูเก็ต) เราเลยพยายามดันให้เค้าก้าวหน้าเพื่อให้พ่อแม่เรายอมรับ ไม่งั้นก็ต้องแอบคบกันไปเรื่อยๆ
เราเลิกมาสักพัก แต่คอยตั้งคำถามว่าเราใจร้อนไปหรือเปล่า หรือเราไม่ให้เวลา/โอกาสที่เค้าควรได้ เราเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า หรือเราทรีทเค้าเป็นสถานะผู้ชายเกินไปที่ต้องเป็นผู้นำทั้งๆที่กายเค้าก็เป็นผู้หญิงเหมือนกับเรา เรารู้ว่าหลายๆคนอาจจะถามเรากลับว่าเลิกไปแล้ว ยังมาคิดทำไมในเมื่อเปลี่ยนอะไรไม่ได้ แต่มันเป็นสิ่งที่ค้างคาใจ และเราอยากสลัดปมนี้ออกจากในใจให้ได้ แต่เราอยากถามความเห็นทุกคนค่ะว่ามองเรื่องนี้ยังไง และจะทำยังไงให้ก้าวผ่านพ้นคำถามในใจของเราออกไปให้ได้คะ? ขอบคุณมากๆนะคะ