สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่เข้าอ่านนะคะ ยาวนิดนึงนะคะ ขอโทษค่ะ🙇🏻♀️
แค่เราอยากได้คำตอบอ่ะค่ะ ใครพอจะบอกเราได้บ้างคะ ว่าทำไมเมคเฟรนไปแล้วแต่ยังรู้สึกไม่มีเพื่อน
บอกก่อนค่ะว่าเราเมคเฟรนในทวิตเตอร์ ตามแท้คต่างๆ เช่น จะทำความรู้จักกับด้อม…ที่มารีทวิต เราเองก็เล่นค่ะ
ทั้งรีทวิตคนอื่น หรือเป็นคนทวีตเองก็มีค่ะ แต่เวลาเราทวีตเอง ด้อมนึงจะมีคนรีแตกต่างกันไปค่ะ
ถ้าเป็นด้อมที่เราอยู่ประจำจะมีคนรีทวิตแค่2-3 แต่ถ้าเป็นด้อมอื่นยอดรีทวิตคงตัว30นิดๆค่ะ เราไม่เข้าใจค่ะ
ทำไมเราถึงมียอดรีทวิตแค่นี้คะ เราทั้งใส่อิโมจิมากมาย ใช้ภาษานุ่มๆเป็นกันเองแล้วด้วยค่ะ เราพยามไม่คาดหวัง แต่ก็ยังผิดหวัง
แล้วเวลาเราตอบกลับคนที่มาเมคเฟรน เราจะพิมว่า สวัสดีค่ะะ เค้าเมน… สิงอยู่…ค่ะ แล้วทางนั้นล่ะคะ🪽 หรือ สวัสดียามเย็นแล้วก็พูดเรื่องที่คนมา
เมคเฟรนชอบ แต่รู้สึกว่าความสัมพันธ์มันจบแค่นี้อ่ะค่ะ ไม่มีการคุยนอกจากนี้อีกเลย เราพยามไปเล่นกับคนอื่น แต่เรารู้สึกเหมือนมันไม่ใช่ที่ของเราอ่ะค่ะ
มันรู้สึกเคว้าง เหมือนเราลอยไปปเรื่อยๆ ส่วนคนที่เราเมคเฟรนก็เหมือนแค่ทำความรู้จักผิวเผินกันไป ส่วนการพัฒนาความสัมพันธ์เป็น0ค่ะ
มีบางคนแวถมาหาเราบ้าง ดีใจอยู่ค่ะ แต่หลังๆหรือไหนๆก็ไม่มาแล้ว เขาก็คงไม่ว่าง เราคิดแทนคนอื่นมากตลอด
จริงๆเขาจะคิดยังไงเราก็ไม่ทราบค่ะ หรือบางทีเราเกิดมาอยู่กับคนน้อยๆนะ
เรามีเพื่อนคนนึง เขาเมคเฟรนเก่งมากๆเลยค่ะ มีแต่คนบอกว่าอยากคุยกับเขาต่อนั้นนี่ เขาคุยสนุกงั้นงี้
เชื่อมั้ยคะ ขนาดเราเป็นเพื่อนกับเขา เรายังรู้สึกว่าเขาสนุกจริงๆค่ะ ทำให้คนอื่นหัวเราะได้ เราลองลอกคำพูดเขาแล้วนะคะ ก็ไม่สำเร็จ
ทุกครั้งเวลาที่เรามองเขาคุยนู่นนี่กัน เราจะชอบอยากร้องไห้ มันจุกๆ ไม่ได้จุกที่เพื่อนเราไปคุยกับคนอื่น แต่จุกที่เขาทำให้คนมาคุยกับเขาได้น่ะค่ะ
เราอิจฉาค่ะ ไม่ได้เชิงอยากจะแย่งคนของเขานะคะ แต่อิจฉาที่เขามีคนคอยแวะเวียนมาหาเฉยๆ มองแล้วสลับมองตัวเองก็เคว้งๆน่ะค่ะ
เรามีแค่เขากับเพื่อนอีก2คน เราชอบบอกตัวเองว่า อยู่คนเดียวไม่แย่ อยู่คนเดียวก็โอเคนะ แต่รอบตัวเราปกคลุมไปด้วยคนที่เข้าสังคมเก่งๆ
เราหลายวันมานี้มีความคิดว่า จบชีวิตหนีไปเลยดีมั้ย หรือ ลบตัวเองออกจากโซเชี่ยลดีกว่า เพียงเพราะหาเพื่อนไม่ได้ ไร้สาระมากค่ะ เรารู้
แต่มันทรมานจริงๆ เราเคยคิดว่าจะทวีตว่าพรุ่งนี้เราจะจบชีวิตตัวเอง จะมีใครมาคุยด้วยมั้ยอะไรทำนองนี้ เราพยามจะเรียกความสนใจมาที่เรา
เราพยามจะคิดในแง่ดีแต่รู้ตัวอีกทีก็overthinkingไปแล้วค่ะ เราเลิกคิดไม่ได้ด้วย เราพยามมากที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วจริงๆ
วาดรูปเราก็เลิกมาแล้วค่ะ เพราะไม่มีใครเห็นงานเรา ต้นทุนเรามันสูง ทำไปใครก็ไม่ดู แล้วเราก็ไม่ได้รักมัน
ถึงหันมาเล่นทวิตเตอร์นี่แหละค่ะ มาหาเพื่อนต่างๆ แต่ก็ล้มเหลวหรือป่าวนะ
เรารู้แค่ว่าเราชอบคิดก่อนพูด แต่บางทีเราก็รู้ตัวว่า คิดก่อนพูดมันน่าเบื่อ เรามักจะพูดอะไรไม่ทำร้ายความรู้สึกจนน่าเบื่อ มีคนบอกมาค่ะ
แล้วก็มีคนบอกว่าเราน่ากลัวด้วย555 เราไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันค่ะ
อยากได้คำตอบค่ะ จากเรื่องที่เล่ามา เราทำขั้นตอนไหนผิดพลาดหรอคะ ถึงไม่มีเพื่อนในทวิตที่คุยประจำ
หรือเราแค่ด้อยค่าตัวเองคิดแทนคนอื่นมากไปหรอคะ เราไม่แน่ใจเราคิดว่าใครๆก็ทำกันน่ะค่ะ
เมคเฟรนไปแล้วแต่ยังรู้สึกไม่มีเพื่อน
แค่เราอยากได้คำตอบอ่ะค่ะ ใครพอจะบอกเราได้บ้างคะ ว่าทำไมเมคเฟรนไปแล้วแต่ยังรู้สึกไม่มีเพื่อน
บอกก่อนค่ะว่าเราเมคเฟรนในทวิตเตอร์ ตามแท้คต่างๆ เช่น จะทำความรู้จักกับด้อม…ที่มารีทวิต เราเองก็เล่นค่ะ
ทั้งรีทวิตคนอื่น หรือเป็นคนทวีตเองก็มีค่ะ แต่เวลาเราทวีตเอง ด้อมนึงจะมีคนรีแตกต่างกันไปค่ะ
ถ้าเป็นด้อมที่เราอยู่ประจำจะมีคนรีทวิตแค่2-3 แต่ถ้าเป็นด้อมอื่นยอดรีทวิตคงตัว30นิดๆค่ะ เราไม่เข้าใจค่ะ
ทำไมเราถึงมียอดรีทวิตแค่นี้คะ เราทั้งใส่อิโมจิมากมาย ใช้ภาษานุ่มๆเป็นกันเองแล้วด้วยค่ะ เราพยามไม่คาดหวัง แต่ก็ยังผิดหวัง
แล้วเวลาเราตอบกลับคนที่มาเมคเฟรน เราจะพิมว่า สวัสดีค่ะะ เค้าเมน… สิงอยู่…ค่ะ แล้วทางนั้นล่ะคะ🪽 หรือ สวัสดียามเย็นแล้วก็พูดเรื่องที่คนมา
เมคเฟรนชอบ แต่รู้สึกว่าความสัมพันธ์มันจบแค่นี้อ่ะค่ะ ไม่มีการคุยนอกจากนี้อีกเลย เราพยามไปเล่นกับคนอื่น แต่เรารู้สึกเหมือนมันไม่ใช่ที่ของเราอ่ะค่ะ
มันรู้สึกเคว้าง เหมือนเราลอยไปปเรื่อยๆ ส่วนคนที่เราเมคเฟรนก็เหมือนแค่ทำความรู้จักผิวเผินกันไป ส่วนการพัฒนาความสัมพันธ์เป็น0ค่ะ
มีบางคนแวถมาหาเราบ้าง ดีใจอยู่ค่ะ แต่หลังๆหรือไหนๆก็ไม่มาแล้ว เขาก็คงไม่ว่าง เราคิดแทนคนอื่นมากตลอด
จริงๆเขาจะคิดยังไงเราก็ไม่ทราบค่ะ หรือบางทีเราเกิดมาอยู่กับคนน้อยๆนะ
เรามีเพื่อนคนนึง เขาเมคเฟรนเก่งมากๆเลยค่ะ มีแต่คนบอกว่าอยากคุยกับเขาต่อนั้นนี่ เขาคุยสนุกงั้นงี้
เชื่อมั้ยคะ ขนาดเราเป็นเพื่อนกับเขา เรายังรู้สึกว่าเขาสนุกจริงๆค่ะ ทำให้คนอื่นหัวเราะได้ เราลองลอกคำพูดเขาแล้วนะคะ ก็ไม่สำเร็จ
ทุกครั้งเวลาที่เรามองเขาคุยนู่นนี่กัน เราจะชอบอยากร้องไห้ มันจุกๆ ไม่ได้จุกที่เพื่อนเราไปคุยกับคนอื่น แต่จุกที่เขาทำให้คนมาคุยกับเขาได้น่ะค่ะ
เราอิจฉาค่ะ ไม่ได้เชิงอยากจะแย่งคนของเขานะคะ แต่อิจฉาที่เขามีคนคอยแวะเวียนมาหาเฉยๆ มองแล้วสลับมองตัวเองก็เคว้งๆน่ะค่ะ
เรามีแค่เขากับเพื่อนอีก2คน เราชอบบอกตัวเองว่า อยู่คนเดียวไม่แย่ อยู่คนเดียวก็โอเคนะ แต่รอบตัวเราปกคลุมไปด้วยคนที่เข้าสังคมเก่งๆ
เราหลายวันมานี้มีความคิดว่า จบชีวิตหนีไปเลยดีมั้ย หรือ ลบตัวเองออกจากโซเชี่ยลดีกว่า เพียงเพราะหาเพื่อนไม่ได้ ไร้สาระมากค่ะ เรารู้
แต่มันทรมานจริงๆ เราเคยคิดว่าจะทวีตว่าพรุ่งนี้เราจะจบชีวิตตัวเอง จะมีใครมาคุยด้วยมั้ยอะไรทำนองนี้ เราพยามจะเรียกความสนใจมาที่เรา
เราพยามจะคิดในแง่ดีแต่รู้ตัวอีกทีก็overthinkingไปแล้วค่ะ เราเลิกคิดไม่ได้ด้วย เราพยามมากที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วจริงๆ
วาดรูปเราก็เลิกมาแล้วค่ะ เพราะไม่มีใครเห็นงานเรา ต้นทุนเรามันสูง ทำไปใครก็ไม่ดู แล้วเราก็ไม่ได้รักมัน
ถึงหันมาเล่นทวิตเตอร์นี่แหละค่ะ มาหาเพื่อนต่างๆ แต่ก็ล้มเหลวหรือป่าวนะ
เรารู้แค่ว่าเราชอบคิดก่อนพูด แต่บางทีเราก็รู้ตัวว่า คิดก่อนพูดมันน่าเบื่อ เรามักจะพูดอะไรไม่ทำร้ายความรู้สึกจนน่าเบื่อ มีคนบอกมาค่ะ
แล้วก็มีคนบอกว่าเราน่ากลัวด้วย555 เราไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันค่ะ
อยากได้คำตอบค่ะ จากเรื่องที่เล่ามา เราทำขั้นตอนไหนผิดพลาดหรอคะ ถึงไม่มีเพื่อนในทวิตที่คุยประจำ
หรือเราแค่ด้อยค่าตัวเองคิดแทนคนอื่นมากไปหรอคะ เราไม่แน่ใจเราคิดว่าใครๆก็ทำกันน่ะค่ะ