หลับจากที่จบ. ม.6 มาแล้วอยู่ในช่วงโควิดคือ เป็นการเรียนออนไลน์แบบเต็มรูปแบบ พอขึ้นมาปี1 เลยขอพ่อแม่ออกมาที่หอ เนื่องจากว่า ที่บ้านไม่มีไวไฟ กับสัญญาณอินเตอร์เน็ตไม่ค่อยดีด้วย พอมาอยู่ที่หอ ความคิดในช่วงยั้นคือ มันคงเป็นอะไรที่อิสระมากๆ ส่วนตัวสุดๆ เราก็ใช้ชีวิตแบบ ตื่นมาเรียนออนไลน์ เรียนเสร็จ อาบน้ำไปออกกำลังกาย กินข้าว กลับ วนอยู่แบบนี้จนจบเทอม1 ใกล้จะประกาศออนไซต์แล้ว จนมีช่วงที่มันระบาดหนักมาก ออกไปไหนไม่ได้เลย ชีวิตอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ คือเป็นคนที่ชอบคิดมากคิดเล็กคิดน้อยมาแต่ไหนอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอแบบนี้ จากที่อยากเรียนออนไซต์ แต่ก็ต้องมาออนไลน์ซ้ำอีกรอบ โห ความรู้สึกแบบดิ่งลงเหวบ่อยมาก ซึมอยู่นานมาก มันหดหู่ toxic ตัวเองด้วย ด้วยความที่เป็นคนชอบเจอเพื่อน พอมาอยู่คนเดียวมันเหงาจนดิ่ง เรื่องความรักก็ไม่ค่อยซะด้วยสิ กลับบ้านก็ไม่ได้ โห ดิ่งหนัก เรียนก็เท ด้วย จนติดเอฟ ทั้งๆที่เป็นคนที่เรียนดีระดับนึง มองหลอดไฟยังร้องไห้ เพราะดิ่งมาก อาจารย์ก็เรียกพบก็ได้ปรึกษากันจนเราโอเคขึ้น เริ่มจับจุดตัวเองได้ว่าจะออกมายังไง เกือบไหมละ ปี1ที่แสนหดหู่ ตอนนี้ปี3แล้ว ยังกลัวว่าจะกลับไปเป็นแบบนั้นอีก ขออย่าได้พบเจออีกเลย ตอนนี้ก็ ขอเรียนให้จบรับปริญญาละกัน 🥰🥰