ตอนนี้เราเรียนอยู่มหาลัยปี5เทอม1(ตกแผนการเรียน)ตอนปี2ปี3เราเคยคุยกับพ่อแม่ว่าขอพอแค่นี้นะ ไม่อยากเรียนต่อแล้ว พ่อแม่ขอให้เรียนต่อ หลังจากนั้นก็ติดF 1วิชาแต่แก้แล้วกับThesisที่ไม่ผ่านสักที(ทั้งอาจารย์ทั้งกรรมการที่ตรวจThesisขอให้ทำเพิ่มบ้างล่ะ แก้ตรงนั้นตรงนี้บ้างล่ะ เดี๋ยวจะเอาแบบนี้ พอทำให้ก็ไม่เอา จะเอาอีกแบบ)วนอยู่แบบนี้2เทอมก็ยังไม่ผ่าน เครียดมาก เลยพักเรื่องThesisไว้ก่อน 
   พอได้ออกไปฝึกสหกิจทำให้เรารู้เลยว่าไม่ใช่ (แล้วก็Thesisยังไม่ผ่านนะ) รู้สึกเครียดหนัก ช่วงเดือนแรกก็ยังดีอยู่ แต่พอผ่านไปสักพักเราเริ่มเครียด ปวดหัวแทบตลอดเวลา นอนไม่ค่อยหลับหรือหลับๆตื่นๆ เลยตัดสินใจไปหาหมอ ให้ยามาทานแล้วหมอแนะนำว่า"ทางที่ดีคือหยุดพัก แต่ไม่เป็นไรหมอเข้าใจว่าต้องเรียนจึงหยุดไม่ได้" หลังจากนั้นเราก็ฝึกสหกิจต่อ ช่วงหลังจากนี้คือรู้เลยว่าแย่หนักจริงๆ รู้สึกโดนกดดันจากบริษัทที่ไปฝึกสหกิจ(เขาอาจจะพูดเพื่อให้เรามีไฟทำงานไรงี้ก็ได้ เช่น ทำงานถึงไหนแล้ว ไม่เห็นจะคืบหน้าตรงไหนเลย ทำไมทำได้แค่นี้ ทำไมทำไม่ได้ พี่ๆที่นั่งอยู่ในห้องนี้เขาทำแปปเดียวก็เสร็จหมดแล้ว ทำไม่ได้เดี๋ยวพี่ส่งกลับมหาลัยนะ ทำไม่เสร็จไม่ให้ผ่านนะ พี่เขาอาจจะพูดเล่นไม่ได้คิดอะไร เรายอมรับแล้วก็เคยบอกพี่ๆแล้วว่าเราไม่เก่งพวกนี้นะ งานอาจจะช้าหน่อย แต่ก็ทำออกมา ถึงจะไม่ถูกใจก็เถอะ กลายเป็นเราเก็บมาคิดมากจนเครียดหนัก จะทำยังไงให้ดีตามที่เขาต้องการ) เราเริ่มป่วยบ่อย ไม่อยากอาหาร นอนไม่หลับ รู้สึกหมดอาลัยตายอยากกลับชีวิต กลายเป็นคนเหม่อลอย เงียบ ไม่อยากคุยกับใคร อยู่ๆก็ร้องไห้ก็มี คิดอยู่ในใจจะเอาไงต่อกลับชีวิตดี โทรคุยกับพ่อ พ่อบอกว่า"ไม่เป็นไร ไม่ไหวก็ออกมาก็ได้" เราตัดสินใจไม่ฝึกสหกิจต่อขอให้พี่ที่รับเรามาฝึกสหกิจส่งรายชื่อเรากลับมหาลัย(อย่าหาทำนะมันไม่ดีต่อชื่อของมหาลัย ไม่ดีกับรุ่นน้องที่จะฝึกสหกิจต่อจากรุ่นเราด้วย)
   เราอยากลาออกจากมหาลัย โทรคุยกับพ่อแม่ว่า "ถ้าเรียนไม่จบหรือเลิกเรียนตอนนี้จะเป็นอะไรไหม" คำตอบที่ได้คือ "แล้วคนอื่นเขาจะว่าไง" คนอื่นนี่ใคร? คำตอบคือ ญาติๆไม่ก็คนรู้จัก มันรู้สึกจุกจนบอกไม่ถูกนะ คือถ้าบอกว่าพ่อกับแม่จะรู้สึกยังไงเราจะแคร์อันนี้มากกว่า แต่ทำไมต้องคนอื่นด้วย? แต่ตอนนี้เรากลับมาพักที่บ้านด้วยที่ว่าออกจากฝึกสหกิจ แต่ยังไม่ถึงอาทิตย์พ่อกับแม่ก็พาเราไปคุยกับทางคณะให้เราฝึกสหกิจต่อ ได้แต่ถามกับตัวเองว่า "นี่มันคืออะไร?" กลายเป็นว่าเราขัดอะไรไม่ได้เลย พ่อแม่กับทางคณะคุยกันบอกแค่1-2เทอมก็จะจบแล้วนะทนหน่อย(จะจบจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้)ตอนนั้นเราทำได้แค่พยักหน้าตอบตกลง ถึงในใจจะอยากทำตรงกันข้ามแต่มันทำไม่ได้
   ตอนนี้เรารู้สึกหดหู่ อยากอยู่เงียบๆคนเดียว ไม่อยากคุยกับใคร อยากร้องไห้ ก็มีแอบคิดบ้างนะ"ถ้าตายตอนนี้ทันไหม555" ได้แค่คิดแหละ ไม่ทำหรอก เพราะมีครั้งหนึ่งพี่ที่เป็นญาติโทรมาหาช่วงที่เราเครียดตอนฝึกสหกิจ พี่เขาบอกว่า"อย่าเครียดมาก พ่อกับแม่กลัวเราจะคิดสั้นฆ่าตัวตายนะ" เราก็ได้แต่รับปากไปว่า"ไม่ต้องห่วง ไม่ทำแบบนั้นหรอก" พอวางสายเราก็ได้แต่ร้องไห้ ก็คิดไว้ว่าถ้าลาออกมาจะลองหางานทำ จริงๆก็ช่วยงานที่บ้านอยู่เพราะที่บ้านเปิดร้านอาหาร
   หลังจากที่ไปคุยกับทางคณะได้ประมาณ3-4วัน ทางคณะก็ติดต่อมาให้เวลา2วันให้กลับมาฝึกสหกิจให้จบ ตอนนี้เราลังเลกับชีวิต จะกลับไปดีมั้ย? มันจะดีกับเราจริงๆหรอ? ถ้ากลับไปจะเป็นเหมือนเดิมมั้ย? จริงๆแล้วเราอยากทำอะไรกันแน่? 
 
รู้ว่าพ่อแม่เหนื่อยนะแล้วเรียนไม่จบพ่อแม่จะเหนื่อยกับเราอีกขนาดไหน
รู้ว่าอีกนิดเดียวก็จบทำไมไม่พยายาม ไม่อดทนเหมือนคนอื่น
รู้ว่าคนอื่นจะคอยบอกว่าแค่นิดเดียวอดทนให้จบสิ
รู้ว่าถ้าแค่นี้ทนไม่ได้ในอนาคตจะทำไรได้
รู้ว่าจะมีคนคอยบอกว่าถ้าเรียนไม่จบ จะหางานอะไรทำได้
รู้ว่าจะมีคนคอยเปรียบเทียบว่าคนนั้นคนนี้ยังเรียนจบได้เลย ทำไมคุณทำไม่ได้เหมือนพวกเขา 

   เราอยากรู้ความคิดเห็นของคนอื่น ถ้าเป็นแบบนี้ ถ้าเจอแบบนี้ควรจะทำไงดี?