นี่เป็นเรื่องราวของผมของการอยู่แผนกช่างยนต์ปี 1 ผมเป็นคนที่เรียบร้อยตั้งใจเรียนแล้วก็ชอบไม่ค่อยชอบมีเรื่องเท่าไหร่แต่ปัญหาของผมมันเกิดจากผมได้เข้าแผนกช่างยนต์ซึ่งเป็นแผนกที่ผมไม่ได้ชอบเลยแต่ว่าเข้ามาตามคำแนะนำวันแรกที่ผมได้เข้ามาแผนกช่างยนต์มันก็เหมือนปกติทุกอย่างมีเพื่อนเข้ามาคุยแต่แล้ววันเวลาผ่านไปประมาณ 7-8 สัปดาห์ซึ่งผมเข้ามาเพราะคำแนะนำจึงทำให้ผมไม่สามารถซ่อมเครื่องยนต์หรือเป็นอะไรได้เลยแต่ถ้าเป็นเรื่องการเรียนหรือทำรายงานส่งผมจะส่งเป็นคนแรกเสมอซึ่งเพื่อนผมในแผนกช่างยนต์ไม่มีใครสามารถทำได้เลยเรียกว่าจบม. 3 มาได้ยังไงก็ไม่รู้ซึ่งเรื่องก็มาเกิดในวันที่อาจารย์ของผมคนนึงให้ถอดประกอบเครื่องยนต์ซึ่งน็อตมันมีค่อนข้างจะเยอะและผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะจำน็อตได้จึงอาจจะมีน๊อตเหลือหรือว่าไม่ครบตามตัวซึ่งในห้องนั้นก็จะมีคนคนนึงมันชื่อว่าเฟรมเป็นคนอ้วนตัวสูงๆผิวดำซึ่งไอ้เฟรมนั้นมันได้ถูกอาจารย์คนนั้นสอนมาให้มาสอนเพื่อนคนอื่นต่อซึ่งผมกับมันไม่ค่อยชอบหน้ากันผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่พอเวลามันผ่านมาเรื่อยๆก็เริ่มไม่ชอบขี้หน้ากันมันก็ชอบที่จะเข้ามาด่าว่าต่างๆนานาซึ่งก็คงจะสงสัยว่าทำไมไม่ยุ่งกับเพื่อนคนอื่นบ้างล่ะเพราะแผนกพี่ช่างยนต์ที่ผมเข้ามานั้นล้วนแต่เป็นพวกมันทั้งหมดเลยผมเหมือนเป็นเด็กแบบเข้ามาคนเดียวคนเดียวหัวเดียวหัวเดียวกระเทียมรีบซึ่งผมไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันนับวันผมยิ่งเริ่มเกลียดเกลียดเข้าไปเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆจนผมรู้สึกว่าอยากจะฆ่ามันให้เรื่องมันจบๆไปนับวันมันก็ยิ่งทำตัวให้ผมเกลียดขึ้นเรื่อยๆจนผมเริ่มทนไม่ไหวบางครั้งผมก็คิดว่าอยากจะเอามีดแทงมันให้ตายไปเลยเพราะว่าผมเป็นคนที่ตัวไม่ได้ใหญ่เท่ามันมันเป็นคนที่อ้วนมันเลยคิดว่าจะหาเรื่องผมได้ตลอดซึ่งผมก็ไม่ใช่ว่าไม่สู้คนแต่ผมไม่อยากมีเรื่องเพราะว่าที่ผมศึกษาอยู่นั้นถ้าเกิดมีเรื่องการจะถูกไล่ออกโดยทันทีซึ่งมันก็คอยทำให้ผมเครียดเครียดมากๆในการที่ต้องอยู่ในแผนกพี่ไม่มีใครสามารถคุยหรือช่วยอะไรเราได้เลยเราต้องนั่งอยู่เงียบๆคนเดียวริมห้องโดยที่ไม่สามารถพูดอะไรกับใครได้เลยนอกจากรองานที่อาจารย์สั่งทำให้เสร็จๆและออกไปที่โรงอาหารให้ได้เร็วที่สุดผมคิดว่าสักวันหนึ่งผมคงต้องเป็นบ้าหากคุณอยู่แผนกนี่ต่ออีกจนจบปวช 1 ผมคงต้องเป็นบ้ามากแน่ๆเทียบกับแผนกช่างยนต์แล้วทำเป็นแผนกคอมพิวเตอร์หรือช่างไฟฟ้ากำลังแผนกอื่นกลับเข้ากับผมได้อย่างง่ายดายทุกคนต่างเป็นมิตรกับผมซึ่งมันทำให้ผมดีใจและก็ถูกใจไปได้ตลอดเวลาและก็ทำให้ผมทุขที่ไม่สามารถไปอยู่แผนกอื่นได้ทำให้ผมเครียดๆแต่ก็มีอาจารย์คนหนึ่งที่คอยอยู่ข้างผมตลอดแกเป็นคนที่พยายามช่วยผมตลอดแกเป็นที่ปรึกษาอยู่ที่แผนกช่างยนต์ซึ่งแกเป็นคนที่ใจดีมากๆผมนับถือแกมากซึ่งตอนนี้แกก็ช่วยผมเปลี่ยนแผนกอยู่ซึ่งผมก็ต้องรอลุ้นว่าปีนี้เทอม 2 ผมจะเปลี่ยนแผนกเป็นแผนกคอมพิวเตอร์หรือเปล่าต้องคอยลุ้นเอาแต่ถ้าเปลี่ยนไม่ได้ผมคงต้องฆ่ามันจริงๆนั่นแหละ16 ตุลาคม 2566