คือเราได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งครับสมมุติว่าชื่อเอแล้วกัน เราได้รู้จักกับเอเพราะเราเข้าไปจีบก่อน เขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากครับ เราได้เข้าไปขอช่องทางการติดต่อของเขาไว้ แต่ก่อนเอจะให้เอก็บอกผมอยู่แล้วนะครับว่าเธอมีคนคุยอยู่แล้ว และเขาขีดเส้นประมาณว่าเรามาแทนที่เขาไม่ได้แน่ๆ เราก็ไม่อะไรครับตอนแรกก็คงคิดว่า คงหาข้ออ้างมาให้ไม่ช่องทางการติดต่อเราละมั้ง เราก็ไม่ได้อะไรครับก็คุยกันมาเรื่อยๆ ไปไหนมาไหนด้วยกันไปเวลาไปเรียนเราก็ไปส่งเขาถึงบ้านตลอด แล้วเราก็ทำแบบนี้มาเรื่อยๆทุกวันครับ เวลาเขาทำงานที่โรงเรียน กลับช้า 1 ทุ่ม 2 ทุ่มเราก็รอไปส่งเขาครับเพราะรู้ว่าตอนค่ำผู้หญิงเดินกลับบ้านมันอันตราย จนมีวันนึงครับเขาให้เราเข้าไปเล่นกับเขาในบ้านก็ได้ ลืมบอกไปว่าตอนเราเห็นบ้านเขาครั้งแรกเราก็เริ่มรู้ตัวแล้วครับว่าฐานะ เรามันต่างกัน เพราะผมก็ฐานะไม่ได้ดีมากอยู่แค่ห้องเช่าเล็กๆ เราก็เริ่มโทษตัวเองมาตั้งแต่ตอนนั้นครับ เราเคยถามเขาหลายรอบแล้วนะว่าคุณรับได้จริงๆหรอ เขาก็ตอบทุกครั้งว่ารับได้สิ เราก็ไม่รู้ว่าเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆไหม จนวันนึงครับเขาก็คุยกับเราตามปกติ จนวันนึงเขาก็บอกกับเราว่าเราเลิกคุยกับคนนั้นแล้วนะ(คนที่เขาคุยก่อนหน้าเรา) เราก็ไม่รู้ว่าเราต้องดีใจหรือเสียใจดี เพราะเหมือนเราไปแย่งเขามา เราไม่รู้ด้วยซ้ำครับว่าเรารักเขาจริงๆไหม แต่เราก็เคยถามนะว่ารักเราไหม เขาก็ตอบทุกครั้งว่ารักสิ รักมากๆด้วย แต่ก็เหมือนเดิมครับเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆไหม  เราก็คุยกันเรื่อยๆครับไปเจอหน้ากันทุกวันเพราะอยู่ใกล้กัน ก็ไปเล่นด้วยกันบ่อยครับในทุกๆวันเราก็หวานกันบ้างมีกอดมีหอมแก้ม มีมาซบกันบ้าง เราก็เคยถามนะว่าคุณเคยทำแบบนี้กับใครมาหรือเปล่า เขาก็บอกตลอดนะว่าเขาทำแบบนี้กับเราคนแรกแล้วก็แค่คนเดียวด้วย เพราะ เขาไม่เคยมีแฟนหรือว่าคนรักอะไรทำนองนี้ เพราะปกติมีคนมาจีบ เขาก็ไม่ได้สนใจ แต่เขาบอกว่าเพราะเป็นเราถึงทำ เราก็ดีใจนะ จนวันนึงเขาให้เราเล่นโทรศัพท์เราก็ถามว่าขอดูแชทคนคุยเก่าได้ไหม เขาก็บอกว่าดูได้เพราะเขาไม่ได้อะไรแล้ว เราก็อ่านไปก็แบบ นอยไปเพราะเขาสองคนหวานกันมากครับเหมือนว่ารักกันจริงๆ(แต่ย้ำอีกครั้งนะครับว่าเขาไม่ได้คุยกันแล้ว) มาต่อครับ แต่ตัดมาที่เราคือเหมือนเขาบอกทางการกระทำมากกว่าไม่ค่อยพูด แต่เวลาเรากลับบ้านเราก็คุยกันก่อนนอนนะบางวันถึงตี 2 ตี 3 บ้าง(คือเป็นปกติของเขานะครับเขอนอนแบบนี้มานานแล้วแต่เราเริ่มมาปรับให้เขาทีหลัง)เราก็คุยกันทุกวันบอกรักบอกฝันดีกันทุกวันแต่ทุกครั้งที่คุยเราก็แอบน้อยใจครับเพราะเวลาบอกอะไรพวกนี้เราเป็นคนบอกก่อนตลอดเพราะเขาไม่เคยบอกอะไรแบบนี้กับเราเลย แต่กับคนที่เขาคุยก่อนหน้าเหมือนเขาพยายามวิ่งตามมาก คำหวานๆเขาก็บอกคนนั้นก่อนตลอด เราก็น้อยใจครับ แต่ก็ไม่รู้จะหาทางออกของความรู้สึกนี้ยังไง สุดท้ายนี้ ผมแค่อยากถามเพื่อนๆว่า เราขี้น้อยใจไปหรือเปล่า เพราะเขาก็ให้เรามาเยอะแล้วนะ แต่เหมือนเราแค่ไม่พอใจแค่นั้นเอง แล้วก็เราควรแก้หรือว่าปรับปรุงตรงไหนบอกได้เลยนะครับเพราะเราอยากสานความสำคัญต่อกับคนๆนี้มากๆ เขาก็สัญญากับเราไว้แล้วว่าคุยกันสักสิ้นปีแล้วกัน แล้วจะลองคบเป็นแฟนดู ก็ประมาณนี้แหละครับเรื่องก็ยาวๆหน่อยนะครับ เพราะว่าผมสับสนมากๆไม่รู้จะเล่าส่วนไหนก่อน แล้วก็เรื่องบางเรื่องมีรายละเอียดยิบย่อยอีกนะครับอยากรู้อะไรถามได้เลยผมจะรอตอบครับ ขอบคุณครับ