เรื่องนี้เป็นเรื่องที่กินใจผมที่สุดในชีวิตเเม่ผมเลี้ยงลูก3คนก็คือพี่ผม2คน โดยที่พ่อเลิกกับเเม่เลิกกับเเม่ตั้งเเต่ผมอายุ6ขวบ ตอนนี้ผมอายุ17-18 เเล้วมันก็ยังเป็นเรื่องที่พอนึกคิดทีไรน้ำตาก็จะไหลตลอดด้วยความที่ว่าตอนนั้นเเม่ผมเลิกกับพ่อเเล้วเเม่ไม่ได้ทำงานอยู่เเล้วด้วยพอเลิกกับพ่อเเม่ก็ไม่มีรายได้เขาเลยทำงานเอาผักชะอมไปขายทุกๆวันเเละบางทีก็หาปลาในคลองมาให้ลูกๆเเม่ผมไม่ค่อยได้กินข้าวสักเท่าไหร่เพราะด้วยความที่ลูกมี3คน วันนั้นเป็นวันเกิดผมที่ผมขอให้เเม่ซื้อเค้กให้เพราะด้วยความเป็นเด็กด้วยเเต่ก็รู้ว่ามันเปลืองตังค์เลยไม่ได้หวังขนาดนั้นเเต่วันนั้นเป็นวันเกิดเเม่เลยพาไปตลาดนัดเขาก็บอกว่าไหนๆก็วันเกิดเเล้วเลยจะซื้อของกินให้เเม่ผมซื้ออะไรไม่ค่อยได้เยอะเพราะตอนนั้นเเม่ก็ไม่ค่อยมีตังค์เเต่เขาได้พาผมไปร้านขนมที่มันคล้ายๆพิซซ่าเเต่มันเป็นเเป้งเเล้วมีเยลลี่เป็นหน้าก็เล็กพอสมควรเเต่วันั้นผมดีใจมากที่เเม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดถึงเเม้มันจะไม่ใช่พิซซ่าหรือเค้กก็เถอะเเต่วันนั้นเเม่ก็ซื้อเเค่นั้นจริงๆเพื่อผมเเล้วเราก็กลับกันพอถึงบ้านผมคิดว่าจะกินเลยเเต่เเม่บอกว่ารอกินพร้อมกันหลังกินข้าวเสร็จเรากินข้าวเสร็จเเม่ก็เเบ่งพิซซ่าที่เเม่มีตังค์พอซื้อเเค่นี้เราเเบ่งกินกันคนละคำเเม่ผมเเล้วก็พี่มันมีความสุขมากๆ วันเกิดปีนี้เป็นปีเดียวที่ผมได้จัดฉลองวันเกิดของผมจนถึงอายุ17ปีผมก็ไม่เคยมีโมเม้นเเบบนี้อีกมันจึงเป็นอะไรที่พอนึกก็อดร้องออกมาไม่ได้