ตอนนี้เราอยู่ม.5  เรื่องมันเกิดขึ้นตอน ม.4 เราได้ย้ายห้องแยกกับกลุ่มเพื่อนเดิม และได้เจอเพื่อนคนนึงที่ย้ายมาจากโรงเรียนอื่น ตอนแรกๆที่เข้าห้องใหม่มาเราไม่รู้จักเค้าเลยค่ะ เพราะว่าก่อนจะมีปัญหาเราเป็นคนเฟรนลี่และไม่ค่อยสนใจบุคลิกนิสัยคนอื่นนอกจากตัวเอง ยกเว้น first impression เท่านั้น ซึ่งครั้งแรกที่เราได้คุยกับคนๆนี้ ตอนนั้นเรามองว่าเค้าเป็นคนที่ดูเงียบๆ คล้ายๆ introvert แต่ดูจากบทสนากลับเป็นคนไม่ค่อยให้ความสำคัญกับความนัยในประโยค เราก็เลยไม่ค่อยได้คุยกันเยอะ เพราะเราตอบไม่ถูกว่าเค้าต้องการอะไร หลังจากบทสนาจบไปแบบเงียบๆ เค้าก็เดินนำไปทำให้เราได้เห็นการเดินของเค้าที่ไม่เหมือนคนอื่น ทำให้เราเปลี่ยนความคิดไปนิดนึงว่า เอ๊ะ เค้าก็ดูรู้จักการทำให้ตัวเองมีเสน่ห์นี่หน่า แต่ทำไมการพูดเค้ากลับเหมือนเส้นตรงจัง ตอนนั้นคือสิ่งแรกที่ทำให้เราไปสนใจเค้าค่ะ ซึ่งปกติถ้าเราจะสนใจคนอื่นมันมักจะเป็นเรื่องการพูดการกระทำตัวที่ดูเป็นบวก พอเราได้มองจะได้ดูดศักยภาพแบบนั้นเพื่อเปลี่ยนตัวเองไม่ให้ดูหยิ่งเกินไปค่ะ(จริงๆแล้วเราเป็น introvert)เลยมีปัญหาเรื่องเข้าสังคมค่ะ พอเห็นเค้าเป็นแบบนั้นเลยคิดจะดูดศักยภาพด้วยค่ะ

หลังจากผ่านวันนั้นไปเราก็เริ่มสังเกตุคนๆนี้ เราเห็นว่าเค้ามีบุคลิกที่ดีมากกว่าคนปกติ หลังเค้าจะตรงตลอดเวลา เค้าจะมีลักษณะการพูดที่ไม่เหมือนคนอื่น บางทีก็เหมือนคนเงียบๆ แต่บางทีก็พูดเยอะๆกับประโยคที่ไม่จำเป็น ทำให้เราเอาเค้ามาเปรียบเทียบกับเราที่มักจะเป็นคนเงียบๆและไม่พูดประโยคไร้สาระ ซึ่งนั่นคือครั้งแรกที่เราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเค้าค่ะ 

หลังจากนั้นเราก็เริ่มมีเค้าอยู่ในสายตา ในใจเราคิดแล้วว่าเค้าโคตรน่าสนใจ เค้าเป็น inspiration ในการปรับเปลี่ยนบุคลิกให้เราได้ จนวันนึงเหมือนเค้าจะรู้ตัวค่ะ แต่สิ่งแรกที่เค้าทำคือไม่หนีค่ะ แบบว่าเค้าจะหันตัวมาทางเราตลอดเวลา จะมองมาทางเราตลอดเวลา จะพูดเสียงดังตลอดเวลา และจะแสดงบุคลิกที่ไม่เหมือนใครต่อหน้าเราตลอดเวลาค่ะ เหมือนกับว่าเค้ารู้ว่าที่เราไปสนใจเค้าเพราะบุคลิกของเค้า ซึ่งการที่เค้าทำแบบนี้ทำให้เราคิดว่าเค้าก็สนใจเราเหมือนกัน ทำให้เราพยายามทำตัวให้เค้าสนใจมากขึ้น เช่นการพูดเสียงดัง บางครั้งก็พูดเรื่องไร้สาระ ทั้งที่มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน รวมทั้งการเข้าไปคุยกับเพื่อนที่นั่งข้างๆเค้า พอเค้าเดินมานั่งที่โต๊ะเราที่ยืนอยู่ตรงนั้นอยู่แล้วก็ไม่เดินไปไหนค่ะ ทั้งๆที่บทสนาของเรากับเพื่อนที่นั่งข้างเค้าก็จบไปแล้ว (พอมาคิดๆดูเราก็แสดงออกชัดเหมือนกัน)  แต่นานวันเข้าเหมือนมันจะไม่ได้กลายเป็นการสนใจกันแล้วค่ะ เพราะในขณะที่เราเพิ่มการแสดงออกว่าเราสนใจเค้ามาก บางครั้งเค้าก็ทำเหมือนไม่ชอบเรา เราก็เลยถอยค่ะ ก็คิดไว้แล้วว่า โอเค เค้าอาจจะทำตัวไม่ถูกในตอนแรกเลยทำท่าทีที่ทำให้เราเข้าใจผิดไป เราควรถอยให้เค้าหายอึดอัด แต่ใช่ว่ามันจะเปลี่ยนจากมองเป็นไม่มองไปได้เลย ทุกครั้งเราก็ต้องเดินผ่านโต๊ะเค้า (เพราะโต๊ะเราอยู่ถัดซ้ายมือเค้าไปโต๊ะเดียว) เราก็แสดงออกด้วยการไม่มอง เธอปกติเถอะ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ เค้าตั้งใจอ้อนเพื่อนเค้าเวลาที่เราเดินผ่าน มันไม่ได้เป็นทุกครั้ง แต่มันรู้สึกได้ว่าเค้าก็ไม่อยากให้เราจับได้ว่าเค้าตั้งใจพูดต่อหน้าเรา ซึ่งเราก็เอะไปแปปนึง แต่ก็เริ่มภารกิจ move on ต่อ แต่สิ่งที่สัมผัสได้หลังจากนั้น มันเริ่มเปลี่ยนมุมมองของเราไปเรื่อยๆค่ะ 

เริ่มจาก...พอเรา move on เค้าก็เริ่มปฏิกิริยาท่าทางสนใจเราอีกแล้ว ซึ่งเราก็พยายามบอกตัวเองแล้วว่าไม่ใช่ๆหรอก มันจะมีคนที่ย้อนแย้งแบบนี้จริงๆเหรอ แต่ไม่รุ้ทำไมเรากลับคิดว่ามันน่าสนใจมากขึ้นจนเราเริ่มกลับไปมองเค้าอีกครั้ง และเหตุการณ์ก็วนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆๆ จนกระทั่งผ่านไปประมาณ 6 เดือนมั้งคะ เราตัดสินใจว่าเราควรบอกความรู้สึกเราไปได้แล้ว เพราะเรามั่นใจแล้วว่าเค้ากับเรา สนใจกันอยู่ แต่พอเราสารภาพไปเค้าก็ปฏิเสธมา ด้วยให้เหตุผลที่ว่า เค้ามีคนที่ชอบแล้ว ตอนนั้นในใจก็เอ๊ะเหมือนกันว่าที่ผ่านมามันคืออะไร เราก็ตอบตกลงว่าจะเป็นเพื่อนกันไป ( แต่จริงๆเราไม่เคยทักกันเลยด้วยซ้ำ ) แล้วเมื่อต้องเจอกันวันแรกหลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นไป เราก็กลับไปแสดงออกว่าจะไม่สนใจเค้าแล้ว แต่ครั้งนี้เราจริงจังมากค่ะ เราไม่มองเค้าเลย ไม่เดินผ่านโต๊ะเค้าด้วยการอ้อมเข้าห้องจากประตูหลัง ไม่ทำอะไรหลายๆอย่างที่มันจะต้องไปอยู่ใกล้เค้าเพื่อให้เค้ารับรู้ว่าเราจะไม่ทำให้เค้าอึดอัด (แต่แปลกมากเลยค่ะ ที่เราแสดงท่าทีแบบนี้มากกว่าการทักเค้าตรงๆ เพื่อแสดงความจริงใจว่าเราเห็นเค้าเป็นเพื่อน เหมือนในใจเราก็ยังบอกอยู่ว่าที่ผ่านมามันคืออะไรกัน) แล้วมันผ่านไปไม่กี่วันก็เกิดเหตุการณ์นึงขึ้นค่ะ

ตอนนั้นเรานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะของเราค่ะ แล้วเราก็สังเกตุเห็นว่าฝั่งขวาเรามีคนสองคนยืนอยู่ เราก็รู้แล้วแหละว่าเป็นเค้าแน่ๆเพราะเราได้ยินเสียง เราพยายามอ่านหนังสือต่อไป แต่เราได้ยินบทสนาว่า" เธอ เราชอบเค้าอ่ะ ทำยังไงดี" เราจะไม่คิดอะไรเลยถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่หันมาทางเราอย่างโจ่งแจ้ง ในหัวเราก็บูม แล้วก็คิดได้แล้วว่าที่ผ่านมามันคืออะไร ซึ่งปกติถ้าไม่อยากให้เราเข้าใจผิดอีก ทำไมต้องมาทำให้คิดว่าเค้าสนใจเราอีก มันผิดปกติมาก

หลังจากนั้นเราก็ตัดสินผู้หญิงคนนี้ว่าเค้าเป็นเหมือนคนชอบเรียกร้องความสนใจ ไม่ชอบให้คนอื่นไม่สนใจเค้า สังเกตุได้จาก การที่เค้ารีแอคกับครั้งแรกที่รู้ว่าเราสนใจเค้าด้วยการ ทำให้เราคิดว่าเค้าสนใจเราอยู่ รวมถึงพยายามดึงเรากลับไปสนใจเค้าด้วยเหตุผลที่เค้าก็รู้ว่าทำไมเราถึงไปสนใจเค้า เช่น เค้ารู้อยู่แล้วว่าที่เราไปชอบเค้า เพราะบุคลิกกับการพูด ดังนั้น พอเรา move on ออกมา เค้าก็ใช้วิธีเดิมๆเพื่อดึงดูดเรากลับไป

หลังจากเห็นแบบนั้นแล้วเราก็พยายามไม่สนใจคนๆนี้อีกค่ะ แต่ในหัวเรากลับคิดถึงเค้าตลอดเวลา มันไม่ใช่การคิดถึงแบบสนใจแต่คือการคิดถึงแบบ มีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ เพราะพอผ่านเรื่องนี้มาอีก เราก็มองโลกในแง่ร้ายไปเลยค่ะ เราสัมผัสได้ว่า คนที่นั่งฝั่งขวา พยายามพูดเสียงดังให้เราได้ยิน แล้วยังมองเราตลอดเวลา ทำให้เราคิดไม่ตก รู้สึกไม่มีพื้นที่ส่วนตัว แล้วมันก็ส่งผลกระทบกับความสัมพันธ์กับเพื่อนเราด้วยเพราะว่า เพื่อนเรานั่งฝั่งขวาข้างเราแล้วเพื่อนคนนี้ชอบสะกิดให้เราหันไปมองเค้า แต่เราหันไปไม่ได้ เราอยากให้คนๆนั้นได้ใจคิดว่าเราหันไปสนใจเค้าแล้ว เพราะถ้าเกิดเราต้องหันไปฝั่งนั้นๆจริงๆเราก็คงโฟกัสที่เพื่อนมากไม่ได้ เพราะไอ้เรื่องที่เพื่อนพูดมันก็เป็นเรื่องไร้สาระที่เราไม่จำเป็นต้องตอบด้วยซ้ำ และยังมีปัจจัยหลายๆอย่างเช่น มีคนมาขอยืมของจากเรา และมันมาจากฝั่งนั้นหมดเลย มันเหมือนกับว่ามีมารหลายอย่างพยายามมาทำให้เราหันไปสนใจเค้าให้ได้ ซึ่งมันทำให้เราดาวน์มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วพอเรายิ่งพยายามไม่สนใจเค้าเท่าไหร่ มันก็กลายเป็นว่าเค้าจะพยายามทำให้เราสนใจมากขึ้น ทำให้เรารู้สึกแพ้เค้ามากขึ้น ทำให้เราไม่อยากขยับตัวทำอะไรเลย เพราะเหมือนยิ่งทำมันยิ่งเข้าทางเค้าไปหมด

พอมันเป็นแบบนี้ ทำให้เราทำตัวไม่เป็นธรรมชาติ เราไม่รู้ต้องทำท่าทางยังไงต่อหน้าเพื่อนคนอื่นที่เดินมาถึงโต๊ะเรา เพราะทุกครั้ง เค้าคนนั้นจะนั่งที่โต๊ะเค้าเสมอและจะแสดงท่าทางกดข่มเรา (ซึ่งอันนี้เราไม่ได้คิดไปเอง วันไหนที่เรารู้สึกดาวน์เราจะสัมผัสได้ว่าคนๆนี้จะพูดเยอะผิดปกติ และมันทำให้เราหงุดหงิดมากกว่าเดิม) 

แล้วพอเรามองเค้าในแง่ร้าย เราก็เห็นเลยค่ะว่าเค้าไม่ได้มีท่าทางแบบนี้กับแค่เราคนเดียว แต่เค้ามีกับครูด้วย มันเป็นเหมือนกับที่เค้าทำกับเราเป๊ะเลย ในใจเราก็คิดเลยค่ะว่าคนแบบนี้ เค้าคงมีนิสัยแบบนี้เป็นสันดานไปแล้ว หลังจากนั้นเราก็มองเค้าเป็นคนอ่อยเงียบไปเลยค่ะ

แต่ที่น่าเจ็บใจคือเรายังสนใจเค้า คิดถึงคนแบบเค้าไม่หยุด จนเราดาวน์ทุกวันที่ไปเรียน ทุกอย่างเริ่มไม่มีแพชชั่น เพื่อนก็ดูไม่น่าคุยด้วย การเรียนก็ดูไม่น่าสนใจ(เพราะมีครูที่มันเอาแต่มองคนๆนั้นตลอดเวลา)ทำให้เราคิดว่า แม้แต่ครูยังสนใจนักเรียนเลยเหรอ

หลังจากนั้นจากที่มองแค่เค้าในแง่ร้าย ก็กลายเป็นเรามองโลกในแง่ร้ายเลยค่ะ

เราอยากรู้ว่าทุกคนมองเรื่องนี้ยังไง แล้วถ้าเกิดทุกคนเจอเหตุการณ์แบบเรา ทุกคนจะทำยังไงบ้างคะ ตอนนี้ ม.5 ตั้งแต่ ม.4 เหตุการณ์มันเรื้อรังจนเราหลุดออกมาไม่ได้ เรามองทุกอย่างในแง่ร้าย ซึ่งไอ้เหตุการณ์เราเหล่านั้นก็กระทบเราในทุกทาง คือ

1.เราเห็นคุณครูที่ไปสนใจคนๆนั้นน่ารังเกียจไม่น่าเคารพ ทำให้เราไม่อยากมองหน้าครูคนนั้น และไม่อยากฟังเสียงครูน่ารังเกียจแบบนี้ แต่พอเราไม่มองครุทำเป็นอ่านหนังสือ กลายเป็นว่าครูกลับมาสนใจเราและมีท่าทางเหมือนที่ผู้หญิงคนนั้นเคยทำกับเรา จนการเรียนเราไม่พัฒนา

2.เรามีเพื่อนไม่ดี เวลาเราอึดอัดเราจะร้องไห้ออกมาเลย ไม่สนใจว่าสภาพแวดล้อมตอนนั้นคือตรงไหน โดยเฉพาะในห้องเรียน เหมือนกับว่าเพราะตอนนั้นมีเพื่อนในกลุ่มอยู่กับครบค่ะ เราอยากให้เพื่อนรับรู้ว่าเราดาวน์เราต้องการกำลังใจ แต่สิ่งที่เพื่อนทำคือปล่อยให้เราร้องไห้ไป ไม่แม้แต่จะหันมาด้วยซ้ำ ทุกคนทำเหมือนเราเป็นอากาศ จนเราไม่รู้สึกอยากมีเพื่อนกลุ่มนี้แล้ว

3.เรารู้สึกว่ามีคนมองตลอดเวลา ทั้งๆที่แต่ก่อนต่อให้มีคนมองเราก็คิดว่าเค้ามองเราเพราะเค้าสนใจที่เราเป็นเด็กเรียบร้อย ตั้งใจเรียน อยากเป็นเพื่อนกับเรา แต่ตอนนี้เรามีบุคลิกที่ไม่สนใจการเรียน เหตุมาจากข้อ 1 และเราก็เริ่มนั่งหลังตรง ทำให้เราคิดว่าเค้ามองเราเพราะชอบบุคลิกเรารึเปล่า ซึ่งการที่เราคิดแบบนี้ทำให้เรานึกย้อนไปตอนม. 4 ที่เราไปสนใจคนๆนั้นเพราะเหตุนี้เลยค่ะ มันทำให้เราเข้าใจแล้วว่าคนนั้นคิดยังไงเวลาคนมองมา แต่ที่เรากับเค้าต่างกัน คือเค้ารู้สึกดี แต่เรารู้สึกแย่  ทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่าเรากำลังเป็นคนน่ารังเกียจแบบนั้นอยู่ พอคนมองมา ทำให้เราพยายามทำตัวไม่ให้เหมือนคนๆนั้น แต่ยิ่งทำยิ่งไม่เป็นธรรมชาติ จนตอนนี้ เราสัมผัสได้เลยค่ะว่าเพื่อนที่นั่งอยู่รอบข้างเรามองเราเป็นคนชอบมองคนอื่น และคิดกับเค้าในทางชู้สาว แต่จริงๆมันไม่ใช่ เรารู้สึกแพนิกมากเวลาคนมองมา แต่เราหาวิธีแก้ไม่ได้เลย เราไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว

4.เวลาที่เรานั่งอยู่ท่ามกลางคนไม่รู้จักเราจะรู้สึกเหมือนคนมองเราตลอด ทำให้เราอึดอัด ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเราคิดไปเองแต่ก็อดคิดไม่ได้

5.เรากลายเป็นคนใจร้อน มองโลกในแง่ร้าย ไม่สดใสเหมือนก่อน

6.เราไม่มีกำลังในการทำงานส่ง ไม่มีกำลังใจในการทักทายเพื่อนหรือทำให้คนรอบข้างไม่รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ใกล้เราเหมือนแต่ก่อน

7.เราไม่มีแพชชั่นในการใช้ชีวิต ร้องไห้หลายครั้ง ไม่มีการวางแผนในการใช้ชีวิตประจำวัน ซึ่งปกติเราจะทำอะไรเดิมๆซ้ำๆตามประสา introvert แต่ช่วงนี้เราไม่มีอะไรที่ทำเป็นกิจวัตรทำให้เรา คาดการณ์เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ไม่ได้ค่ะ

8.เราดูเกมโชว์ หนัง ละคร หรืออะไรหลายๆอย่างที่มีคนมาแสดงไม่ได้เลย เพราะเราจะจับผิดพวกเค้าเสมอว่าจะเหมือนคนที่เรารังเกียจรึเปล่า ซึ่งส่วนมากมันเยอะมากจนเรายิ่งมองโลกในแง่ร้าย แทบ 100% ไปแล้ว

ช่วยเราทีนะคะ เราขอร้อง ในหัวเรามันว่างเปล่าไปหมดแล้ว เราไม่อยากให้เราไปสนใจอย่างอื่นนอกจากอนาคตของตัวเอง แต่เราหาทางออกไม่ได้แล้วจริงๆ