เรื่องมีอยู่ว่าบ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่อยู่ด้วยกัน 7 คน ทางบ้านเราค่อนข้างขัดสนเรื่องเงิน การจะซื้อรถยนต์สักคันเป็นเรื่องที่ยากมากๆ จนเมื่อ 3 ปีที่แล้วเราเรียนจบ เริ่มมีงานทำเราก็ส่งเงินให้แม่ไปใช้เรื่อยๆ จนใกล้ๆเข้าปีที่ 2 ของการทำงาน เราอยากมีรถยนต์ค่ะ เราเลยบอกกับทางบ้านว่าเราจะซื้อรถนะ ทุกคนยินดี ดีใจ และสนับสนุนมาก เราก็ไปเรียนขับรถ ติดต่อเซลล์ ทำเรื่องต่างๆจนผ่าน จนได้ไปรับรถ ทุกอย่างราบรื่นไปหมดเลยค่ะ เราได้ไปเที่ยวกับครอบครัว ได้ไปที่ที่ไม่เคยไปด้วยกัน มันดีไปหมดเลยค่ะ ตอนไปเที่ยวเราจะผลัดกันขับกับพ่อนะคะ

จนผ่านไปสักพักใหญ่ พ่ออยากให้เราเอารถมาขับ แต่แม่คอยห้ามตลอดเลยค่ะ
เขาบอกแค่ว่า “น้ำมันแพงเติมไม่ไหวหรอก รถเยอะด้วย อันตราย”
พ่อก็พยายามประเหลาะแม่ว่า “ลูกเดินทางไปทำงานไกล ไปกลับรถมอเตอร์ไซค์มันอันตราย ยิ่งหน้าฝนยิ่งอันตราย รถนี้มันของลูก อย่าหวงลูกเลย” 
แม่ก็ยืนกรานคำเดิม “ไม่ได้หวง แต่น้ำแพงจริงๆ จ่ายไม่ไหวหรอก รถเยอะอันตรายด้วย”
พวกญาติและคนอื่นๆก็เคยบอกแม่นะคะว่าทำไมไม่ให้ลูกขับรถ จอดทิ้งทำไม รถเขา แม่ก็จะตอบแค่ว่า “ลูกยังขับรถไม่แข็ง”

เราอยากเข้าใจเจตนารมณ์ของแม่ค่ะ ว่าจริงๆแล้วเขาเป็นห่วงเราจริงๆใช่ไหมคะ เราพยายามหาเหตุผลต่างๆมาปลอบใจตัวเองว่าแม่ห่วงเราแหละ แม่ไม่ได้หวงของหรอก
เราเคยขอเขาเอารถมาใช้แล้วนะคะ แต่จบที่ทะเลาะกันค่ะ เพราะเขามักจะประชดประชันเสมอ แบบว่า อยากขับก็ขับแล้วแต่ แล้วก็ใส่อารมณ์ อะไรประมาณค่ะ

ปล.1 เราออกรถมาได้จะ 2 ปีแล้วนะคะ
ปล.2 รถจอดทิ้งไว้ค่ะ ไม่ได้ใช้ พ่อก็ไม่ได้ใช้ มีใช้แค่ตอนไปเที่ยวค่ะ