ทำไมพักมานี้ผมเริ่มรู้สึกเหมือนจะเหนื่อยใจขึ้นทุกวัน
*ตอนช่วงแรกๆที่มีความรู้สึกนี้คืออาจจะเป็นเพราะไม่มีเพื่อนเล่นด้วย แต่ตัวผมก็พยายามเข้าหานะครับ แต่ดูเหมือนว่าเข้าจะไม่สนใจ และก็อาจจะด้วยที่ผมไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยสักคนล่ะมั้งครับ เพราะแต่ก่อนตั้งแต่ผมยังเล็กช่วงที่ผม อายุประมาณ6-7ขวบตอนเรียนอยู่โรงเรียนบ้านปลวก ผมก็มักจะโดนแกล้งมักโดนล้อ ว่า"ไอ้อ้วน"จนผมได้ย้ายโรงเรียนไปหลายที่ประมาณ3-4ใน6ปี ก็ยังโดน
บลูลี่อยู่อย่างเดิม ทุกโรงเรียนที่ย้ายไป พอมาถึงช่วงที่กำลังจะขึ้นม.1 ก็มีความคิดอยากเปลี่ยนตัวเอง เลยได้มาบวช
ถึงช่วงแรกๆจะทำตัวไม่เอาไหน แต่พอผ่านไปสัก8-9เดือน เริ่มรู้สึกมีไฟในการพัฒนาตัวเองมากขึ้น พยายามออกำลังกายคุมอาหารลดความอ้วนลง
พยายามซื้อหนังสือดีๆอ่าน และจนมาถึงช่วงประมาณ1-2เดือนก่อน ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมทำมันหนักไปเครียดไปเลยพยายามไปเล่นกับเพื่อนมากขึ้น แต่ด้วยความที่ผ่านประสบการณ์ร้ายๆมาทำให้ผมรู้สึกไม่สบอารมณ์กับนิสัยเพื่อน จนไม่มีเพื่อนมาเล่นด้วยซึ่งผมก็สามารถทนตรงนี้ได้อยู่ด้วยการโทรคุยเล่นกับพ่อแม่
*และอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้รู้สึกเครียดอย่างนี้คงเป็นเพราะไม่มีใครมาให้กำลังใจ ว่า"ทำดีแล้ว" เหมือนตอนอยู่กับพ่อแม่ จนถึงจุดๆนี้แล้วไม่รู้จะทำยังไง อาจารย์ช่วยแนะนำหน่อยครับ
เครียด.. ทำไงดีครับ
*ตอนช่วงแรกๆที่มีความรู้สึกนี้คืออาจจะเป็นเพราะไม่มีเพื่อนเล่นด้วย แต่ตัวผมก็พยายามเข้าหานะครับ แต่ดูเหมือนว่าเข้าจะไม่สนใจ และก็อาจจะด้วยที่ผมไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยสักคนล่ะมั้งครับ เพราะแต่ก่อนตั้งแต่ผมยังเล็กช่วงที่ผม อายุประมาณ6-7ขวบตอนเรียนอยู่โรงเรียนบ้านปลวก ผมก็มักจะโดนแกล้งมักโดนล้อ ว่า"ไอ้อ้วน"จนผมได้ย้ายโรงเรียนไปหลายที่ประมาณ3-4ใน6ปี ก็ยังโดน
บลูลี่อยู่อย่างเดิม ทุกโรงเรียนที่ย้ายไป พอมาถึงช่วงที่กำลังจะขึ้นม.1 ก็มีความคิดอยากเปลี่ยนตัวเอง เลยได้มาบวช
ถึงช่วงแรกๆจะทำตัวไม่เอาไหน แต่พอผ่านไปสัก8-9เดือน เริ่มรู้สึกมีไฟในการพัฒนาตัวเองมากขึ้น พยายามออกำลังกายคุมอาหารลดความอ้วนลง
พยายามซื้อหนังสือดีๆอ่าน และจนมาถึงช่วงประมาณ1-2เดือนก่อน ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมทำมันหนักไปเครียดไปเลยพยายามไปเล่นกับเพื่อนมากขึ้น แต่ด้วยความที่ผ่านประสบการณ์ร้ายๆมาทำให้ผมรู้สึกไม่สบอารมณ์กับนิสัยเพื่อน จนไม่มีเพื่อนมาเล่นด้วยซึ่งผมก็สามารถทนตรงนี้ได้อยู่ด้วยการโทรคุยเล่นกับพ่อแม่
*และอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้รู้สึกเครียดอย่างนี้คงเป็นเพราะไม่มีใครมาให้กำลังใจ ว่า"ทำดีแล้ว" เหมือนตอนอยู่กับพ่อแม่ จนถึงจุดๆนี้แล้วไม่รู้จะทำยังไง อาจารย์ช่วยแนะนำหน่อยครับ