เราตัดสินใจเรียนต่อปวช.ที่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง พ่อแม่เราอยากให้เรียนที่นี่เพราะใกล้บ้านและค่าเทอมไม่แพง ตอนที่เราเข้าเรียนปีแรกเป็นช่วงโควิด เรายังไม่รู้อะไรมากเพราะวิชาเรียนส่วนใหญ่สอนและสั่งงานทางออนไลน์ พอปีต่อมาเราได้ไปเรียนในห้องเรียนและรู้สึกไม่โอเคมากๆเพราะอาจารย์ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้สอนอะไรเลย เข้ามาเซ็นชื่อแล้วก็ปล่อยฟรีไทม์ บางวิชาอาจารย์เข้ามาแค่สั่งงาน เราไม่ได้ความรู้อะไรเลยต้องออกไปหาความรู้ข้างนอก จากที่เราเคยสอบได้เกรด4แทบทุกวิชาตอนนี้เกรดเราไม่ดีเหมือนแต่ก่อนแล้ว เราตก1วิชาต้องเขียนรายงาน20แผ่นจ่ายเงินแก้งาน300 กิจกรรมก็จัดบ่อยมากแต่ก็เก็บเงินตลอดครั้งละ300-600 ถึงจะไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมแต่ก็บังคับให้จ่าย สำหรับเราเงินที่เสียไปไม่คุ้มเลย เราอยากจะลาออกแต่ต้องเสียเงินอีกประมาณ8,000 เราตัดสินใจฝืนเรียนต่อให้จบ ต่อมาทางวิทยาลัยก็ให้เราหาที่ฝึกงาน เราหางานหลายที่แต่ส่วนใหญ่ไม่รับเพราะเราอายุไม่ถึงหรือไม่รับเด็กฝึกงาน จนเราได้งานที่หนึ่งแต่เราไม่ชอบสังคมในที่ทำงานเพราะคนที่นี่สูบบุหรี่กันเยอะมากเราพยายามหลีกเลี่ยงแล้วแต่ก็หนีไม่พ้น เราโดนทั้งลูกค้าและคนในที่ทำงานเหยียดตลอดแต่เราก็ทน เราอยากหางานใหม่แต่ทางวิทยาลัยแจ้งว่าถ้าเราเปลี่ยนที่ทำงานต้องลงทะเบียนใหม่1,200แล้วจบช้าไปหนึ่งเทอม เรารู้สึกทุกอย่างมันบีบมากกลับบ้านเราร้องไห้แทบทุกวัน 
ถึงจะได้เงินมันก็ไม่ได้ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย เรารู้สึกสิ้นหวังกับชีวิตมากทำไมชีวิตคนๆหนึ่งต้องมาเจออะไรแย่ๆแบบนี้แต่เราก็ไม่เคยโทษใครนอกจากตัวเองที่เลือกมาเรียนที่นี่ เราไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกแล้ว...