ก็คือประมาท 2 ปีที่แล้วตอนนั้นผมอยู่ปี 3 ผมไปกดไลค์สตอรี่ของเพื่อนคนนึงในไอจี  เป็นสตอรี่เกี่ยวกับการออกกำลังกายของเพื่อน แล้วไม่ถึงนาทีก็ทักกลับมา ถามว่า"สนใจหรอ" (ผมเป็นคนชอบกดไลค์สตอรี่เพื่อน) ผมที่ตอนนั้นกำลังหาอะไรทำเพิ่มนอกจากเรียออนไลน์ช่วงโควิดก็สนใจ 

   แรกๆเพื่อนก็เเนะนำให้รู้จักการออกกำลังกายว่าทำไงบ้างแต่พอสักพักก็เริ่มเข้าระบบขายตรงของแบรนด์นึง ผมที่ตอนนั้นยังไม่รู้จักระบบนี้มากก็หลวมตัวเข้าไปในที่สุด แรกๆเพื่อนก็ชวนทำโน้นนี้ แนะนำให้รู้จักคนระดับต่างๆในสาย แล้วพาเข้ามีตติ้ง สักพักก็เริ่มให้ผมดูลิงค์ต่างๆ แล้วเอามาสรุปให้ฟัง แรกๆผมก็ชอบนะ มันทำให้ผมมีไฟอะไรบางอย่าง แต่นั้นมันพึ่งเริ่มต้น....

   ในที่สุดผมโดนเพื่อนชวนมางานระดับยิ่งใหญ่ของ

แบรนด์ ณ ห้างแห่งนึงในกทม. ผมได้เจอหลายๆคน หลายๆความคิด มีคนระดับสูงๆเอารูปพาที่บ้านไปต่างประเทศ เล่าชีวิตจาก 0 ถึงปัจจุบัน มีการอวดอาชีพ อวดสินค้า ฯลฯ แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยคือ การทุกคนในนั้นเหมือนจะไม่ค่อยอยากรู้จักผมเท่าไหร่ เหมือนผมเป็นธาตุอากาศ สนใจแต่คนบนเวทีและกลุ่มของตัวเอง นั้นคือสิ่งแรกที่ผมเริ่มไม่โอเคล่ะ แต่ยังดีที่มีเพื่อนคนนึงกับน้องผู้หญิง 2 คน ที่เค้าเหมือนจะไม่เป็นแบบนั้นเราเลยฟอลไอจีกัน ส่วนเพื่อนๆน้องๆที่ยุตรงนั้นเหมือนถูกล้างสมองว่า"ชั้นอยากรวยๆ ชั้นอยากไปต่างประเทศ" จนไม่สนใจสังคมภายนอก จากนั้นผมก็ค่อยๆเริ่มออกห่างทีละนิดๆ 

   จนในที่สุด ผมก็เริ่มรุ้ว่าที่นี้ไม่ใช่ที่ของผม เพราะหลังจากนั้น ทุกเดือนจะมีการคุยเเผนสำหรับเดือนใหม่ ผมเริ่มไม่นัดคุย เริ่มใช้ชีวิต เริ่มหางานทำ ส่วนเพื่อนที่ชวนผมมาเค้าพยายามตื้อให้ผมกลับไป โดนบอกว่า "งานประจำมันทำให้คุณภาพชีวิตดีขึ้นมั้ย" แล้วบอกว่าความฝันของผมที่จะไปทำงานบริษัทเกมที่จีนมันเป็นไปไม่ได้  มันเหมือนการดูถูกความฝันผมอย่างรุนแรง

   จากวันนั้นผมก็ตัดขาดจากมันเลย ปิดการแจ้งเตือนเฟส ไลน์ ไอจีของมัน รวมถึงรุ่นน้องรุ่นพี่บางคนที่ผมเคยฟอลหรือมาฟอลผมจนหมดเหลือไว้แต่เพื่อนคนนั้นที่ยังเล่นเก็นชินกับผม ปัจจุบัน ผมก็มีชีวิตที่ดี มีแฟนที่ดี งานการราบรื่น รุ่นพี่ที่ทำงานก็ดีโครตๆ เล่นเกมกันทั้งแผนก ส่วนคนอื่นๆในงานวันนั้นที่ผมไปส่องๆมาคือบางคนหายไปไม่มางานนั้นอีกเลย จากสิบกว่าคนวันนั้นเหลือเพียง 5 คนที่ยังอยู่

  แล้วมีพี่ๆเพื่อนๆคนไหนเคยเจอแบบผมหรือใกล้เคียงผม มาคุยกันได้ที่คอมเม้นนะครับ^^