เรามีแฟนคนแรก ตอนอายุ17-18 (ตอนนี้เราอายุ28) ตอนนั้นเราอยู่ ปวช.ปี3 พี่เขาอยู่ ปวส.ปี2 เป็นรุ่นพี่ที่วิทยาลัยเดียวกัน คบกันได้ 1 ปี เราสองคนก็เรียนจบ แต่มาวันหนึ่ง เราจับได้ว่าเขานอกใจ เลยเลิกกัน ตอนนั้นเราอยู่ ปวส.ปี1(ไปเรียนต่อที่ใหม่ไม่ไช่วิทยาลัยเดิม) ตอนนั้นเราเสียใจมาก ทั้งร้องไห้ ไม่ไปเรียน จนมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เขาก็คอยให้กำลังใจ คอยตามงานให้ คอยสอนการบ้านให้ ให้กำลังใจ อยู่ข้างๆๆเรา จนเราสองคนพัฒนามาเป็นเเฟนกัน แล้วเราสองคนก็คบกัน ไปเรียนมหาลัยเดียวกัน นับได้ว่า คู่ของเรามีแต่คนอิจฉาทั้งคณะ
พอเราสองคนเรียนจบ ต่างคนต่างทำงาน ความสัมพันธ์ก่อค่อยๆ ลดลง จนเกิดการทะเลาะกัน ด้วยปัญหาหลายอย่าง ทั้งเรื่องที่เราไกลกัน จนกระทั่งเราทนไม่ไหว เลยเลือกที่จะหยุดความสัมพันธ์นี้ไว้ นับเป็นความรักครั้งที่สองที่เราจบ
แต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง ผ่านไปปีกว่า เราสองคนเจอกันที่ร้านหมูกะทะ ความจริงคือ ตอนนั้นเพื่อนเราสองคนนัดกัน เเละชวนเรากับเขาไปด้วย จนเราสองคนได้ประความเข้าใจกัน แล้วกลับมาคบกันอีกครั้ง
ผ่านมา 4 ปี แล้วปัญหาเดิมๆๆ ก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง เรื่องระยะทาง และการไกลกัน ไม่เคยเจอกันเลย คุยกันแต่ในโทรศัพท์ เราเลยเลือกที่จะบอกเขาว่า เราสองคนคงไม่ได้เกิดมาคู่กัน เราเองก็เหนื่อย กับรักไกลๆๆ แต่เค้าไม่ยอมเลิก โดยเขาสัญญาว่า จะกลับมาหาเราทุกวันเสาร์-อาทิตย์ เเล้วเขาก็ทำได้นะ จันทร์-ศุกร์ ทำงาน เสาร์-อาทิตย์ ไปเที่ยวกัน นับเป็น 4 ปี ของการสู้ชีวิตมาก ที่เขาไป-กลับ กรุงเทพ-ชลบุรี
จนกระทั่งเราทะเลาะกันอีกแล้ว เรื่องเวลา เค้ามาช้า แล้วเรามารอเค้า2ชั่วโมง ตอนนั้นนัดกันไปกินตี๋น้อย แล้วเขาก็หายไป ผ่านมา 1 อาทิตย์ เขาก็พิมมาว่าขอโทษ แต่นาทีนั้น เราไม่โอเครไปแล้ว เราเริ่มที่ไม่อยากมีความรัก เรารู้สึกว่า มันไม่ไช่ มันไม่เหมือนเดิม เราไม่ได้มีคนอื่นนะ เรารักเขาเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกที่ มันไปต่อไม่ได้ มันกลัว มันหมดหวัง ไม่รู้จะอธิบายยังไง ตอนเราเลิกกัน เราคิดถึงเขามากนะ จนกระทั่ง เราตัดสินใจ ที่จะคุยกับเขาไป ว่าคงต้องยุติ ความความสัมพันธ์จริง การกลับมาครั้งนี้ เรามีความสุขมาก ถึงแม้จะเจอกันอาทิตยละ 2 วัน ก็ทำให้เราใจฟู
เราสองคนไม่มีใครผิด เราสองคนทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว เเละใช้เวลาที่อยู่ด้วยกัน อย่างมีความสุข แต่ความรักของเราสองคน มันไปมากกว่านี้ไม่ได้ ต่อให้รักกันมากเเค่ไหน แต่เราสองคน เดินคนละเส้นทาง เราสองคน ไม่มีใครอยากเลิกใคร แต่สำหรับเรา มันไปต่อไม่ได้ อาจเป็นเพราะเรากลัวการทะเลาะ หรือ กลัวการผิดหวังรอบสอง ตอนนี้ชีวิตที่ไม่มีเขา มันเศร้านะ แต่เพื่อนก็บอกให้กลับไป แต่เรากลับไปไม่ได้ มันสิ้นสุดแล้ว
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะ
เลิกกับแฟนเพราะไกลกัน
พอเราสองคนเรียนจบ ต่างคนต่างทำงาน ความสัมพันธ์ก่อค่อยๆ ลดลง จนเกิดการทะเลาะกัน ด้วยปัญหาหลายอย่าง ทั้งเรื่องที่เราไกลกัน จนกระทั่งเราทนไม่ไหว เลยเลือกที่จะหยุดความสัมพันธ์นี้ไว้ นับเป็นความรักครั้งที่สองที่เราจบ
แต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง ผ่านไปปีกว่า เราสองคนเจอกันที่ร้านหมูกะทะ ความจริงคือ ตอนนั้นเพื่อนเราสองคนนัดกัน เเละชวนเรากับเขาไปด้วย จนเราสองคนได้ประความเข้าใจกัน แล้วกลับมาคบกันอีกครั้ง
ผ่านมา 4 ปี แล้วปัญหาเดิมๆๆ ก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง เรื่องระยะทาง และการไกลกัน ไม่เคยเจอกันเลย คุยกันแต่ในโทรศัพท์ เราเลยเลือกที่จะบอกเขาว่า เราสองคนคงไม่ได้เกิดมาคู่กัน เราเองก็เหนื่อย กับรักไกลๆๆ แต่เค้าไม่ยอมเลิก โดยเขาสัญญาว่า จะกลับมาหาเราทุกวันเสาร์-อาทิตย์ เเล้วเขาก็ทำได้นะ จันทร์-ศุกร์ ทำงาน เสาร์-อาทิตย์ ไปเที่ยวกัน นับเป็น 4 ปี ของการสู้ชีวิตมาก ที่เขาไป-กลับ กรุงเทพ-ชลบุรี
จนกระทั่งเราทะเลาะกันอีกแล้ว เรื่องเวลา เค้ามาช้า แล้วเรามารอเค้า2ชั่วโมง ตอนนั้นนัดกันไปกินตี๋น้อย แล้วเขาก็หายไป ผ่านมา 1 อาทิตย์ เขาก็พิมมาว่าขอโทษ แต่นาทีนั้น เราไม่โอเครไปแล้ว เราเริ่มที่ไม่อยากมีความรัก เรารู้สึกว่า มันไม่ไช่ มันไม่เหมือนเดิม เราไม่ได้มีคนอื่นนะ เรารักเขาเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกที่ มันไปต่อไม่ได้ มันกลัว มันหมดหวัง ไม่รู้จะอธิบายยังไง ตอนเราเลิกกัน เราคิดถึงเขามากนะ จนกระทั่ง เราตัดสินใจ ที่จะคุยกับเขาไป ว่าคงต้องยุติ ความความสัมพันธ์จริง การกลับมาครั้งนี้ เรามีความสุขมาก ถึงแม้จะเจอกันอาทิตยละ 2 วัน ก็ทำให้เราใจฟู
เราสองคนไม่มีใครผิด เราสองคนทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว เเละใช้เวลาที่อยู่ด้วยกัน อย่างมีความสุข แต่ความรักของเราสองคน มันไปมากกว่านี้ไม่ได้ ต่อให้รักกันมากเเค่ไหน แต่เราสองคน เดินคนละเส้นทาง เราสองคน ไม่มีใครอยากเลิกใคร แต่สำหรับเรา มันไปต่อไม่ได้ อาจเป็นเพราะเรากลัวการทะเลาะ หรือ กลัวการผิดหวังรอบสอง ตอนนี้ชีวิตที่ไม่มีเขา มันเศร้านะ แต่เพื่อนก็บอกให้กลับไป แต่เรากลับไปไม่ได้ มันสิ้นสุดแล้ว
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะ