สวัสดีค่ะทุกคน เราจะมาเปิดประสบการณ์อันไม่น่าจดจำของเราให้ทุกคนฟังเผื่ออาจจะมีใครในนี้หรือคนที่ผ่านมาเห็นที่กำลังเจอปัญหาเดียวกันอยู่ได้รับรู้และเข้าใจเกี่ยวกับEar pitหรือรูเล็กๆหน้าใบหูไปพร้อมๆกันนะคะ
เกริ่นก่อนว่าเรามีรูเล็กๆหน้าหูมาตั้งแต่เด็กเกิดจากการที่ตอนอยู่ในครรภ์หูเด็กบางคนอาจจะเจริญได้ไม่สมบูรณ์จึงเกิดเป็นรูเปิดหน้าหูเล็กขึ้น ไม่ได้ไปเจาะหรืออะไรเลยนะคะเพราะหลายคนที่ไม่มีจะคิดว่าเราไปเจาะ ซึ่งแต่ก่อนรูนี้เขาก็ไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้เราเท่าไหร่ค่ะอาจจะมีบางครั้งที่มีน้ำไหลออกมามีกลิ่นและมีอาการคันๆบ้างแต่ก็ไม่ถึงขั้นต้องได้ไปหาหมอ จำได้ว่าตั้งแต่อายุแปดเก้าขวบน้ำในรูนี้ก็มีไหลออกมาแล้วส่งกลิ่นจนเพื่อนถามอ่ะว่ากลิ่นอะไร55555มันแบบกลิ่นตุๆอ่าอธิบายไม่ถูกก็เป็นมาเรื่อยๆนะ แต่ก็นั่นแหละไม่ได้ส่งผลอะไร จนเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเราในวัย24ปีมีอาการอักเสบแบบรุนแรงบริเวณรูหน้าหูนี้อาการเริ่มแรกคือรู้สึกจี๊ดๆบริเวณรอบๆหูตอนรวบผมแต่หาสาเหตุไม่ได้ว่ามันเจ็บตรงไหนเพราะมันจี๊ดข้างในเลยผ่านไปหนึ่งวันรอบๆหูมีอาการเจ็บขึ้นมาแล้วบวมแดงเร็วมากเลยตัดสินใจไปหาหมอที่รพ.Aหมอให้ยาฆ่าเชื้อกับแก้ปวดมาทาน ยาหมดอการไม่ดีขึ้นเริ่มบวมแดงมากๆนอนไม่ได้ปวดแสบปวดร้อนแบบทรมานเลยเช้ามาเลยไปหาหมอที่รพ.B หมอก็ให้ยามาทานเหมือนเดิมแต่เพิ่มโดสจากที่รพ.Bให้500 รพ.Bก็จัด1000เลย ผ่านไปหลายวันยาหมดอาการก็ยังไม่ดีขึ้นแถมหนักกว่าเดิมมากๆเลยตัดสินใจกลับไปรพ.B ถามหมอว่าที่บวมขึ้นมานี่เป็นหนองหรอคะ?(เพราะมันไม่มีการบวมเหมือนคนอื่นที่เวลาอักเสบมันจะเป็นคล้ายฝีที่มีหัวแต่ของเราแค่บวมแดงขึ้นมาแล้วจับดูมีเหมือนของเหลวด้านในเท่านั้น)หมอตอบกลับมาว่าอยากรู้ไหมล่ะจะเจาะให้ดู? ซึ่งหมอที่ตรวจให้เราไม่ใช่เฉพาะทางนะคะแต่ในเวลานั้นคือเราก็อยากรู้อ่ะว่าข้างในเป็นอะไรถ้าเป็นหนองจริงเจาะระบายหนองออกคงลดปวดได้บ้างเลยตัดสินใจให้หมอเจาะดู แล้วหมอก็ให้ไปรอที่ห้องฉุกเฉินหลังจากนั้นก็ใช้แอลกอฮอล์ทารอบๆที่บวมแล้วใช้เข็มเจาะเลยตอนนั้นคือเราร้องไห้เลยอ่ะมันเจ็บมากแบบมากๆเลยหมอก็บีบๆเจาะๆอยู่นั่นละพูดกับพยาบาลว่าไม่เห็นมีหนองเลยเนอะมีแต่เลือดไอ่เรานั้นไม่รู้อะไรแล้วร้องไห้อย่างเดียวเพราะเจ็บจนพูดไม่ออก จากนั้นหมอก็ใช้ผ้าก๊อตปิดแผลไว้ให้แล้วถามว่าเจ็บหรอร้องไห้ทำไมแล้วก็ถามเราจะเอายังไงจะนอนรพ.ไหม? ซึ่งช่วงนั้นเราเตรียมตัวสอบด้วยเลยลังเลแต่ใจนึงก็คิดว่าถ้าได้นอนรพ.อาจจะหายทันสอบก็ได้เลยตัดสินใจนอนรพ.ในครั้งนั้น แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบที่คิดไว้มันเลวร้ายมากๆจนเราอธิบายเป็นคำพูดได้ยากมากๆเลยเป็นสิ่งที่ทำให้เราเกลียดและไม่อยากนอนรพ.อีกตลอดชีวิต!
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
Ear pit อักเสบต้องผ่าตัด!?
เกริ่นก่อนว่าเรามีรูเล็กๆหน้าหูมาตั้งแต่เด็กเกิดจากการที่ตอนอยู่ในครรภ์หูเด็กบางคนอาจจะเจริญได้ไม่สมบูรณ์จึงเกิดเป็นรูเปิดหน้าหูเล็กขึ้น ไม่ได้ไปเจาะหรืออะไรเลยนะคะเพราะหลายคนที่ไม่มีจะคิดว่าเราไปเจาะ ซึ่งแต่ก่อนรูนี้เขาก็ไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้เราเท่าไหร่ค่ะอาจจะมีบางครั้งที่มีน้ำไหลออกมามีกลิ่นและมีอาการคันๆบ้างแต่ก็ไม่ถึงขั้นต้องได้ไปหาหมอ จำได้ว่าตั้งแต่อายุแปดเก้าขวบน้ำในรูนี้ก็มีไหลออกมาแล้วส่งกลิ่นจนเพื่อนถามอ่ะว่ากลิ่นอะไร55555มันแบบกลิ่นตุๆอ่าอธิบายไม่ถูกก็เป็นมาเรื่อยๆนะ แต่ก็นั่นแหละไม่ได้ส่งผลอะไร จนเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเราในวัย24ปีมีอาการอักเสบแบบรุนแรงบริเวณรูหน้าหูนี้อาการเริ่มแรกคือรู้สึกจี๊ดๆบริเวณรอบๆหูตอนรวบผมแต่หาสาเหตุไม่ได้ว่ามันเจ็บตรงไหนเพราะมันจี๊ดข้างในเลยผ่านไปหนึ่งวันรอบๆหูมีอาการเจ็บขึ้นมาแล้วบวมแดงเร็วมากเลยตัดสินใจไปหาหมอที่รพ.Aหมอให้ยาฆ่าเชื้อกับแก้ปวดมาทาน ยาหมดอการไม่ดีขึ้นเริ่มบวมแดงมากๆนอนไม่ได้ปวดแสบปวดร้อนแบบทรมานเลยเช้ามาเลยไปหาหมอที่รพ.B หมอก็ให้ยามาทานเหมือนเดิมแต่เพิ่มโดสจากที่รพ.Bให้500 รพ.Bก็จัด1000เลย ผ่านไปหลายวันยาหมดอาการก็ยังไม่ดีขึ้นแถมหนักกว่าเดิมมากๆเลยตัดสินใจกลับไปรพ.B ถามหมอว่าที่บวมขึ้นมานี่เป็นหนองหรอคะ?(เพราะมันไม่มีการบวมเหมือนคนอื่นที่เวลาอักเสบมันจะเป็นคล้ายฝีที่มีหัวแต่ของเราแค่บวมแดงขึ้นมาแล้วจับดูมีเหมือนของเหลวด้านในเท่านั้น)หมอตอบกลับมาว่าอยากรู้ไหมล่ะจะเจาะให้ดู? ซึ่งหมอที่ตรวจให้เราไม่ใช่เฉพาะทางนะคะแต่ในเวลานั้นคือเราก็อยากรู้อ่ะว่าข้างในเป็นอะไรถ้าเป็นหนองจริงเจาะระบายหนองออกคงลดปวดได้บ้างเลยตัดสินใจให้หมอเจาะดู แล้วหมอก็ให้ไปรอที่ห้องฉุกเฉินหลังจากนั้นก็ใช้แอลกอฮอล์ทารอบๆที่บวมแล้วใช้เข็มเจาะเลยตอนนั้นคือเราร้องไห้เลยอ่ะมันเจ็บมากแบบมากๆเลยหมอก็บีบๆเจาะๆอยู่นั่นละพูดกับพยาบาลว่าไม่เห็นมีหนองเลยเนอะมีแต่เลือดไอ่เรานั้นไม่รู้อะไรแล้วร้องไห้อย่างเดียวเพราะเจ็บจนพูดไม่ออก จากนั้นหมอก็ใช้ผ้าก๊อตปิดแผลไว้ให้แล้วถามว่าเจ็บหรอร้องไห้ทำไมแล้วก็ถามเราจะเอายังไงจะนอนรพ.ไหม? ซึ่งช่วงนั้นเราเตรียมตัวสอบด้วยเลยลังเลแต่ใจนึงก็คิดว่าถ้าได้นอนรพ.อาจจะหายทันสอบก็ได้เลยตัดสินใจนอนรพ.ในครั้งนั้น แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบที่คิดไว้มันเลวร้ายมากๆจนเราอธิบายเป็นคำพูดได้ยากมากๆเลยเป็นสิ่งที่ทำให้เราเกลียดและไม่อยากนอนรพ.อีกตลอดชีวิต!
เดี๋ยวมาต่อนะคะ