สวัสดีค่ะ ขอเล่าเรื่องของเรานะคะ ตอนนี้เป็นลูกสาวคนเดียว อายุ 28 ค่ะ ทำงานมีเงินเดือน แต่ตอนนี้ยังเรียนต่อ ตอนนี้อยู่คอนโดคนเดียวค่ะ
ปัญหาอยู่ที่ว่าตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความที่เป็นลูกสาวคนเดียว พ่อแม่จะห่วงและหวงมาก เวลาทำอะไรจะถูกจับตาตลอดเวลา รู้สึกเหมือนโดนควบคุมตลอดค่ะ ไม่ว่าจะทำอะไร พูดอะไรพอเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กๆพอโตขึ้นรู้สึกว่าเวลาอยู่บ้านกับพ่อแม่รู้สึกอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเองค่ะ มันเลยทำให้ไม่มีความสุขเข้าใจว่าที่พ่อแม่ทำไปเกิดจากความรัก ความหวังดีค่ะ แต่สิ่งที่เค้าคอยบังคับ ควบคุมเรามา มันทำให้ความสัมพันธ์ของเรากับพ่อแม่ไม่ค่อยดี ตอนนี้เราจะเป็นตัวเองอย่างสบายใจคือตอนอยู่กับเพื่อนและกับแฟนค่ะ พออยู่กับที่บ้าน ต้องทำตัวให้เป็นไปตามที่พ่อแม่อยากให้เป็น ซึ่งบางทีมันไม่ใช่ตัวเราค่ะ เราเคยอยากจะเปิดๆถึงความเป็นตัวเรา แต่พ่อแม่ก็ดูไม่โอเค แล้วเค้าจะห่วงเรามากขึ้นๆค่ะ
ยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่รู้สึกอึดอัดนะคะ
ไม่สามารถไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วกลับดึกๆได้ ต้องโดนดุตลอด ทั้งๆที่ก็ขับรถมาไหนไปไหนเองได้ตลอด เพื่อนก็คือพ่อกับแม่รู้จัก ไว้ใจได้ แต่เค้าให้เหตุผลว่ากลางคืนมืด อันตราย == (ไม่ได้เที่ยวกลางคืนนะคะ แค่เหมือนกินข้าว เดินห้างแล้วกลับดึกหน่อย 3-4 ทุ่ม ต้องมีทะเลาะกันทุกรอบค่ะ)
Lifestyle บางอย่างมันไม่เหมือนกัน เช่นการไปเที่ยว การเดินห้าง การกินอาหาร แล้วพอเราทำอะไรที่เค้าไม่ชินหรือไม่ถูกใจ เค้าจะบ่นแล้วก็ดุตลอดเวลา
อันนี้ตัวอย่างนะคะ แต่มันมีอีกหลายๆอย่างที่ทำให้อึดอัดค่ะ
เลยอยากรู้ว่าถ้าตัวเองเป็นลูกคนเดียว แล้วตอนแก่ตัว เราหาบ้านให้พ่อแม่อยู่ที่เค้าต้องการ พาไปเที่ยวตามโอกาส กลับบ้านเสา อาทิดที่สะดวก แล้วตอนเค้าแก่ตัวเราจ้างคนดูแลอยู่กับเค้า คอยดูแลเค้าได้ไหมคะ เราให้เค้าได้ทุกอย่าง แต่เราต้องการ space ที่เราจะได้เป็นตัวของตัวเองค่ะ
แต่เรารู้สึกว่าความเป็นพ่อแม่ด้วยความที่เค้ารักมาก หลังเราเรียนจบเค้าก็คงอยากอยู่บ้านเดียวกัน แต่พอเค้ามาควบคุมชีวิตเราขนาดยั้น เรารู้วึกไม่มีความสุขค่ะ
เลยอยากถามความเห็นเพื่อนๆว่า มีวิธีที่ไหนที่จะแยกกันอยู่ เว้นระยะห่างกับพ่อแม่ แต่หาวิธีทำให้เค้ารู้สึกเสียใจน้อยลงและรักษาน้ำใจบ้างไหมคะ กลัวว่าถ้าพูดตรงๆพวกเค้าก็คงจะรู้สึกเสียใจค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ
ถ้าตอนพ่อแม่แก่ตัว ไม่ได้อยู่ด้วย ถือว่าผิดไหมคะ
ปัญหาอยู่ที่ว่าตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความที่เป็นลูกสาวคนเดียว พ่อแม่จะห่วงและหวงมาก เวลาทำอะไรจะถูกจับตาตลอดเวลา รู้สึกเหมือนโดนควบคุมตลอดค่ะ ไม่ว่าจะทำอะไร พูดอะไรพอเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กๆพอโตขึ้นรู้สึกว่าเวลาอยู่บ้านกับพ่อแม่รู้สึกอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเองค่ะ มันเลยทำให้ไม่มีความสุขเข้าใจว่าที่พ่อแม่ทำไปเกิดจากความรัก ความหวังดีค่ะ แต่สิ่งที่เค้าคอยบังคับ ควบคุมเรามา มันทำให้ความสัมพันธ์ของเรากับพ่อแม่ไม่ค่อยดี ตอนนี้เราจะเป็นตัวเองอย่างสบายใจคือตอนอยู่กับเพื่อนและกับแฟนค่ะ พออยู่กับที่บ้าน ต้องทำตัวให้เป็นไปตามที่พ่อแม่อยากให้เป็น ซึ่งบางทีมันไม่ใช่ตัวเราค่ะ เราเคยอยากจะเปิดๆถึงความเป็นตัวเรา แต่พ่อแม่ก็ดูไม่โอเค แล้วเค้าจะห่วงเรามากขึ้นๆค่ะ
ยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่รู้สึกอึดอัดนะคะ
ไม่สามารถไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วกลับดึกๆได้ ต้องโดนดุตลอด ทั้งๆที่ก็ขับรถมาไหนไปไหนเองได้ตลอด เพื่อนก็คือพ่อกับแม่รู้จัก ไว้ใจได้ แต่เค้าให้เหตุผลว่ากลางคืนมืด อันตราย == (ไม่ได้เที่ยวกลางคืนนะคะ แค่เหมือนกินข้าว เดินห้างแล้วกลับดึกหน่อย 3-4 ทุ่ม ต้องมีทะเลาะกันทุกรอบค่ะ)
Lifestyle บางอย่างมันไม่เหมือนกัน เช่นการไปเที่ยว การเดินห้าง การกินอาหาร แล้วพอเราทำอะไรที่เค้าไม่ชินหรือไม่ถูกใจ เค้าจะบ่นแล้วก็ดุตลอดเวลา
อันนี้ตัวอย่างนะคะ แต่มันมีอีกหลายๆอย่างที่ทำให้อึดอัดค่ะ
เลยอยากรู้ว่าถ้าตัวเองเป็นลูกคนเดียว แล้วตอนแก่ตัว เราหาบ้านให้พ่อแม่อยู่ที่เค้าต้องการ พาไปเที่ยวตามโอกาส กลับบ้านเสา อาทิดที่สะดวก แล้วตอนเค้าแก่ตัวเราจ้างคนดูแลอยู่กับเค้า คอยดูแลเค้าได้ไหมคะ เราให้เค้าได้ทุกอย่าง แต่เราต้องการ space ที่เราจะได้เป็นตัวของตัวเองค่ะ
แต่เรารู้สึกว่าความเป็นพ่อแม่ด้วยความที่เค้ารักมาก หลังเราเรียนจบเค้าก็คงอยากอยู่บ้านเดียวกัน แต่พอเค้ามาควบคุมชีวิตเราขนาดยั้น เรารู้วึกไม่มีความสุขค่ะ
เลยอยากถามความเห็นเพื่อนๆว่า มีวิธีที่ไหนที่จะแยกกันอยู่ เว้นระยะห่างกับพ่อแม่ แต่หาวิธีทำให้เค้ารู้สึกเสียใจน้อยลงและรักษาน้ำใจบ้างไหมคะ กลัวว่าถ้าพูดตรงๆพวกเค้าก็คงจะรู้สึกเสียใจค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ