คือเราขอเล่าเลยนะคะ เริ่มด้วยเราย้ายมาเรียนกับพ่อตอนม.1 ซึ่งพ่อเราเป็นคนที่เข้มงวดมาก(เขามีอาการทางจิตด้วยมั้งคะจากที่คนรอบข้างสังเกต)เขาจะให้เราเข้าเภสัชกร แพทย์ หรือทำงานในโรงพยาบาลเท่านั้นค่ะ พ่อเราตั้งความหวังไว้กับเราสูงมากจนเรากดดันตัวเอง ย้อนไปตอนม.1เทอม2(เนื่องจากทุกคนเพราะทะเลาะกับเขา(ยกตัวอย่างเรื่องที่ทะเลาะนะคะ รดน้ำต้นไม้ หาว่าเราชักสีหน้าใส่เขา มีเศษอาหารตกอยู่ที่พื้น บางครั้งก็หาว่าเราโกหกเขา) ซึ่งบางครั้งหลังจากทะเลาะกันจบเขาก็จะมาพูดดีกับเราแล้วก็บอกว่ารักเรา หวังดีอยากให้เรามีอนาคตจนเรารู้สึกเหมือนว่าตัวเองกดดัน เครียด สิ้นหวัง เหนื่อยที่ต้องพยายามพอได้สิ่งหนึ่งมาก็จะโดนบังคับให้ทำให้ได้มากกว่านั้นจนมันเยอะจนเราไม่ไหว พยายามทำร้ายตัวเองบ้าง คิดว่าไม่อยากอยู่แต่ก็ไม่กล้าปรึกษาใครเพราะกลัวเขาจะหาว่าเราเรียกร้องความสนใจ อยากเป็นตามคนอื่นบ้าง (เเละเราก็เคยทำร้ายตัวเองไปตอนป.5ก็ประมาณ5ปีที่แล้วแล้วอาการก็หายไปจนกลับมาช่วงที่ย้ายมาอยู่กับพ่อถาวร)เราเก็บเรื่องที่เราเจอมาจนตอนนี้เราอยู่ม.3เมื่อไม่นานมานี้พี่เราเขาก็มาบอกว่าเป็นซึมเศร้าเราก้เลยตัดสินใจบอกทุกอย่างไปว่าเราคิดว่าตัวเองป่วยพี่เราเชื่อ แต่เหมือนว่าคนอื่นจะไม่ค่อยเชื่อบอกว่าแค่เครียดบ้าตามพี่เรา เราควรแก้ปัญหานี่ยังไงดีคะ?
ปล.เราอาจจะเล่าเรื่องไม่เก่งนะคะเนื่องจากตอนเขียนมันแบบนึกอะไรออกก็พิมไปเลยเลยไม่ค่อยเป้นลำดับ