เรื่องก็ประมาณตามหัวข้อเลยค่ะ คือเราเป็นคนที่เครียดง่าย จิตใจอ่อนไหวมาก แต่ถ้าถามว่าอาการที่ชอบทำร้ายตัวเองส่วนมากเกิดขึ้นทางฝั่งไหน ส่วนมากเราจะเกิดขึ้นฝั่งทางพ่อค่ะ เช่นย่าแล้วก็ลูกๆของย่าเค้า รวมถึงพ่อเราด้วย เวลาที่เค้าพูดอะไรกระทบถึงจิตใจเรา จะชอบทำร้ายร่างกายตัวเองมาก บางทีก็ทนไม่ไหวจนต้องปิดประตู แล้วก็ขังตัวเองไว้ในห้องนี่แหละค่ะ คือหมดอารมณ์หมดฟิลมากอ่ะ มันทำให้เราไม่อยากออกไปเจอเค้าเลย แบบเครียดอ่ะ ชอบพูดกดดันตลอด ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องอะไรก็ตาม เค้าทำเหมือนเราเป็นเด็กที่แย่มากๆ ชอบเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอด โดยเฉพาะเพื่อนที่เราโตมาด้วยกัน คือเราสนิทกับเค้าพอสมควรนะถึงจะไม่ได้อยู่รรเดียวกัน แต่ผู้ใหญ่จะชอบเอาเราไปเปรียบเทียบตลอดเวลาเลย คือมันไม่ได้ทำให้ดูดีขึ้นเลยนะ มีแต่แย่ลงๆเรื่อยๆ พูดก็ไม่เคยพูดดีๆด้วยเลย เอะอะจะบ่นจะด่าอย่างเดียว
แล้งล่าสุดก็มาห้ามเรื่องแฟน อันนี้เข้าใจว่าผู้ใหญ่เค้าคงอยากให้เราโฟกัสเรื่องเรียนก่อน แต่การที่มาบอกให้เราเลิกเลย มันก็ไม่ใช่อ่ะ อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวนะคะ ใครไม่ชอบก็ข้ามผ่านไปเลยก็ได้ จะเล่าเหตุการณ์ที่โดนบ่อยมากก็คือเค้าจะชอบซื้อน้ำมาให้เราตอนวันเสาร์อาทิตย์ พอย่าเห็น ย่าเค้ารู้ก็จะตามเค้ามาด่าในห้องตลอดว่า"น้ำแค่นี้ ไม่มีปัญญาซื้อเองหรอ ไม่อายเค้าเลยที่ต้องให้ผู้ชายซื้อมาให้" คือพูดแบบนี้ทุกครั้ง แล้วทุกครั้งที่เค้าซื้อมาเค้าก็ไม่เคยถามไม่เคยบอกเราเลยสักครั้ง จู่ๆก็โผล่มาบ้านแล้วก็บอกว่าซื้อน้ำมาฝาก เราก็เกรงใจไม่รับก็ยังไงอยู่ แต่ผู้ใหญ่เค้าไม่ถามอ่ะ อยู่ดีๆก็เข้ามาด่า แทนที่จะพูดกันดีๆแต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้ง แล้วที่แย่ที่สุดคือย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อนี่แหละค่ะ พ่อก็มาห้ามบอกว่าห้ามหาแฟนตอนเรียน แถมยังบอกว่า"ให้เลิกกันไปเลยนะ" คือมันแรงมากอ่ะ เค้าคือเซฟโซนของเราเวลาที่เราเครียดอ่ะ เค้าดีกับเรามากๆ จะหาว่าหลงผช.ก็ได้นะ แต่ที่พูดมาทั้งหมดคือเรื่องจริงทั้งนั้น แล้วผู้ใหญ่อ่ะถ้าคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่มันถูกต้องก็ทำต่อไป จะพูดให้เครียดตายไปเลยก็แล้วแต่