ย่านที่ผมอยู่เนี่ยส่วนใหญ่จะอยู่กันแบบสงบๆ เพราะบ้านแต่ละหลังจะค่อนข้างห่างกัน เลยไม่ค่อยมีการพบปะพูดคุยกันซักเท่าไหร่....
ผม ซึ่งอยู่กับลูกชายแค่สองคนในบ้านหลังเล็กๆ 
เย็นวันหนึ่ง ผมเพิ่งเลิกงานมา ก็ทักลูกชายที่มัวแต่นั่งเล่นเกมส์ ด้วยความเป็นห่วง....
ผม:กินข้าวยังลูก?
ลูก:ยังครับ!
ผมก็รู้สึกเซ็งนิดๆ ก็เลยเดินเข้าครัวไปหาไรกิน! ผมได้ตักข้าวมาจานนึงพร้อมกับราดแกงหน่อไม้มานิดหน่อย....
ผม:อย่ามัวเล่นแต่เกมส์นะ ไปหาข้าวหาปลากินมั่งนะ! อีกอย่าง พ่อมีไรจะเล่าให้ฟังด้วย
ตัวลูกชายเมื่อได้ยินดังนั้น เลยบอกผมว่า....
ลูก:นี่พ่อจะเล่าเรื่องเห่ยๆ น่าเบื่อๆให้ผมฟังอีกแล้วหรอครับ?
ผม:เออน่าาาาา! เล่นไป ฟังพ่อไปก็ได้ไม่เห็นต้องบ่นเลย
ลูก:โอเคครับ
ผม:พ่อเห็นลูกเป็นแบบนี้ ก็เลยจะให้ระวังขโมยขึ้นบ้านบ้าง เราอยู่กันแค่สองคน....
 เมื่อก่อนมีบ้านหลังนึงแถวบ้านเรานี่แหละ ผู้ชายกลับบ้านดึกทุกวัน! ปล่อยให้เมียอยู่กับลูกเล็กแค่สองคน
มีอยู่วันนึง ขโมยขึ้นบ้าน เอามีดจี้คอเมีย!
เมีย:อยากได้อะไร เอาไปเลย! อย่าฆ่าฉันนะ
โจร! เมื่อได้ยินแบบนั้นก็กวาดเอาของมีค่าใส่กระสอบ แล้วหันมาที่ผู้หญิง ตั้งใจจะเอามีดปาดคอหล่อน! พร้อมกับพูดว่า....
"ถ้าฉันไม่ฆ่าเธอ เรื่องนี้ก็ถึงตำรวจน่ะสิ!"
แล้วโจรคนนั้นก็เอามีดปาดคอหล่อน ปล่อยให้ตายอย่างช้าๆ
เมื่อทำอะไรเรียบร้อย โจรใจบาปกำลังจะหนีออกจากบ้าน กลับได้ยินเสียงเด็กผู้ชายร้องไห้สะอึกสะอื้น....
เมื่อโจรได้ยินแบบนั้น ก็เดินเข้าไปในห้องๆหนึ่ง! พบเด็กแรกเกิดกำลังร้องไห้.... โจรจะเอามีดแทง! แต่ทำไม่ลง เค้ากลับอุ้มเด็กขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ซึมออกอย่างไม่รู้ตัว.... โจร!ตัดสินใจจะเอาเด็กคนนี้กลับไปเลี้ยงและได้ตั้งชื่อเด็กคนนั้นว่า "แอนดี้" แล้วโจรคนนั้นก็รีบหนีออกจากบ้านไปพร้อมกับเด็กผู้ชาย....
พอผมเล่าจบ ลูกผมอึ้งนิดๆพร้อมกับพูดว่า...
ลูก:พ่อครับ! "แอนดี้"มันชื่อผม....
ผม:ใช่ลูก! ลูกคงเข้าใจพ่อแล้วนะ ว่าทำไมพ่อให้ระวังขโมยขึ้นบ้าน.....