ตอนนี้ผมทำงานเป็นชาวประมง ตอนม.ปลายเป็นคนชอบกีฬามาก ได้ไปเเข่งครั้ง พอคิดได้ว่าจะไปเรียนอะไรต่อที่มหาลัย เเต่สิ่งที่อยากนั้นครอบครัวไม่สนับสนุน เเล้วบอกว่า "นักกีฬามืออาชีพที่เกษียณส่วนใหญ่ก็เป็น ครูพละ หรือ โค้ช มันไปได้ไม่หลายเส้นทาง เเถมรายได้ก็ไม่ดีมาก เชื่อสิ  ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน "
ซึ่งอาชีพที่อยากเป็นอยู่เเล้ว  คือ ครูพละ ถึงจะบอกไปอย่างเเต่ทางบ้านก็ไม่สนับสนุน มันทำให้ผมต้องพยายามเลือกเรียนคณะที่พวกเขาอยากให้เรียนเเบบช่วยไม่ได้ พอเลือกไม่ได้ 

"ลูกชอบอะไรล่ะ"
"ชอบกีฬาครับ"
"อย่าคิดเเต่จะเล่นอย่างเดียวสิ ให้รู้ด้วยว่า งาน กับ เล่น มันไม่เหมือนกัน กีฬาน่ะให้เก็บเป็นงานอดิเรกก็ได้ "
"ครับ"

ผมทำได้เเค่ตอบเเบบนั้น เพราะไม่อยากให้เกิดปัญหาจากวันนั้นผมก็พยายามคิดว่าจะเรียนต่ออะไรที่พวกเขาเลือกเตรียมไว้ให้ สุดท้ายก็เลือกไม่ได้ เลยไม่ได้เรียนต่อมหาลัย เลยทำงานเป็นชาวประมงตามทางครอบครัว พอทำอะไรพลาดก็ถูกต่อว่า เเล้วพวกเขาก็ผิดหวังในตัวผมมากด้วย "มันไม่มีความสุขเลยที่ไม่ได้ทำตามฝัน"

ไม่มีอะไรมากเเค่ระบายเฉยๆ คำว่า
"ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน" เข้าใจดีเลยว่าพวกผู้ใหญ่มีประสบการณ์มาก เเต่ควรชี้เเนะเเนวทาง ไม่ใช่การกำหนดชีวิตของลูก

ไม่ต้องห่วงผมยังเล่นกีฬาที่ผมรักอยู่ เเต่ถึงจะมีเวลาน้อย เเล้วผมก็ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าด้วย
" ขอบคุณที่มาฟังผมระบายมากครับ " ขอบคุณครับ