หลายคนคงเคยเจอกับคำว่า "รักมันกินไม่ได้ "แต่จริงๆแล้วมันแค่กินยากเพราะอะไรน่ะหรอก็เพราะได้กินแล้วแต่แค่มันไม่สมหวังเท่านั้นเองมันเป็นคำนิยามที่เราคิดขึ้นมาเองจากประสบการ์ณ เราเคยเจอความรักครั้งนึงเป็นความรักที่โคตรดีดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา ณ ตอนนั้นกับรุ่นน้องที่เป็นศิษย์เก่ารร.เดียวกันแอบใบ้(เป็นลูกเหลือง-แดง รร.ติดวัด)แต่ด้วยความที่เราเป็นรุ่นพี่เราเลยจบออกมาก่อนแต่ก็ใช่ว่จะไม่เคยเห็นหน้ากันนะ Facebook เราก็มีแต่ไม่เคยคุยกันเออมีไว้ทำไม555 แล้วจู่ๆก็เกิดเหตุอันใดทำให้เราได้คุยกันผ่านคอมเม้นใต้รูปตอนแรกก็คอมเม้นแค่สนุกขำๆอาจจะเพราะเราไม่เคยโสดตรงกันเลย ก็เลยทำให้เราไม่ได้คุยแชตกัน จนวันนึงเจ้าเด็กนี่ทักมาถามว่าโสดมั้ยบอกว่าเพื่อนตัวเองชอบเราให้เราทักไปเออตลกไอ่เราก็งงแบบห้ะ?อิหยังวะ?!ชอบเราแต่ให้เราทักไปฟอลไปในสมองแบบเย้ยยยมันจะดีหรอสรุปชอบกูจริงป่ะนิหรือมาตลกขำๆไอ่เรามันก็เหงาสะด้วยอะก็ฟอลไปทักไปละก็ไม่ได้คุยไรมากแค่แบบพิธีแต่ดันได้มาคุยกับเจ้าเด็กนี่แทนตอนแรกว่าจะบ่นแต่คุยไปคุยมายอมรับเลยว่าหลงเสน่ห์ในความกวนตีนกับความใสซื่อน่าแกล้งแบบไม่ทันคนสุดๆเรียกง่ายๆคือเจ้าเด็กนี่มันโก๊ะ!!! แต่คุยแล้วหายเหนื่อยสบายใจแบบบอกไม่ถูกเหมือนเจองานเลวร้ายมาแค่ไหนพอมาคุยด้วยแล้วเหมือนหลุดมาขี่โพนี่พร้อมกับทุ่งดอกไม้5555555ไปดูหนังครั้งแรกกะจะโชว์ป๋าแต่ต้องหงอยเป็นหมาเมื่อเธอบอกหารไม่งั้นจะไม่ยอมดูด้วยสุดท้ายจนใจยอมแต่หลังจากคุยมาสักพักเราก็เริ่มพัฒนาความสัมพันธ์กลายมาเป็นคนที่รู้ใจกันหลังจากเล่นตัวกันอยู่นาน555><พอได้คบแล้วนางพามาเจอเพื่อนทำให้รู้เลยว่านอกจากผู้ใหญ่ที่บ้านแล้วนางเป็นเบบี๋ที่ถูกเพื่อนเลี้ยงดูมาตลอดเจ้าหญิงองค์น้อยที่มีพี่เลี้ยงคอยดูแลตัดภาพมาที่เรากำลังแบบอะไรวะเนี่ยกำลังเจอกับอะไรอยู่หรอเราไม่คิกว่านางกับเพื่อนนางจะคบกันได้เพราะนางดูลูกคุณหนูส่วนเพื่อนเป็นแบบเราเลยจ้าลูกอีสานบ้านเฮาจ๊วดๆ555นั่นแหละ1ข้อที่นับเป็นโชคคือแฟนคนนี้ไม่สนใจเรื่องฐานะไม่ว่าจนหรือรวย เพราะหน้าตาเราNo.1 หุหุ^*^เธออาจจะชอบทรงแบดแบบเราเพราะเราแบดแบบไม่น่าคบกันได้คบกันมาเรื่อยๆ ไม่เคยทะเลาะกันเลย รักกันดูแลกันใส่ใจกันตลอด ไม่มีเรื่องนอกใจเลย เวลาไปไหนไกลๆเราสามารถไว้ใจเขาได้เราก็ทำงานแบบสบายใจ ชอบทุกอย่างที่เป็นเธอพลังบวกของเธอมันดีต่อใจมากๆต่อให้เราเจออะไรมาหนักแค่ไหนเราก็ยังมีเธอทำให้มั่นใจว่าเธอจะไม่ไปไหนละมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอดจนกระทั่งเธอพาเราเข้าบ้าน(ปกติเวลาไปรับไปส่งเราจะรับป้ายรถเมลล์ส่วนกลับจะส่งแค่บ้านหลังข้างๆ ) วันที่เธอพาเราไปเปิดตัวเกร็งมากเพราะไม่คิดว่าจะลูกคุณหนูแบบนี้เจอผู้ใหญ่ในบ้านท่านที่1ท่านท่าทางใจดีและใจดีจริงๆ ตามมาด้วยเด็กชายลูกครึ่งตัวน้อยที่เจอครั้งแรกก็ถูกชะตาแบบบอกไม่ถูกเลยทำให้รู้ว่าเธอเป็นพี่คนโตของบ้านจบจากวันนั้นเธอก็พาเราไปอีกแต่วันนี้อยู่จนเย็นจากนั้นไม่นานก็มีรถยนต์ฟอร์จูนเนอร์สีดำคันใหญ่ขับมาจอดหน้าบ้านทำให้รับรู้ถึงการมาของผู้ใหญ่ในบ้านอีก2ท่านเป็นคู่สามีภรรยาเจ้าของบ้านสามีเจ้าของบ้านดูนิ่งๆแต่ใจดีมีเมตตาแต่เจ้ากรรมเราดันไม่ถูกชะตากับอีกหนึ่งที่กำลังก้าวลงมาจากรถเจอกันครั้งแรกก็ไม่รับไหว้กันสะแล้วแถมยังตึงเหมือนดึงโบไว้อีกรับรู้ถึงอะไรแบบนี้ได้ทันทีเลยว่าบททดสอบมาแล้วคำแรกที่เราได้สนทนากับเขาคือ พ่อแม่ทำงานอะไร บ้านอยู่ไหน เราทำงานหรือเรียน ทำงานอะไร มีรถยนต์มั้ย OMG !!! What is that ในใจคิดมันคือคำที่ทุกบ้านจะต้องถามเบ๋อออ มารดาเรายังไม่เคยถามเด็กที่เจอด้วยคำถามแบบนี้เลยสักคนเปิดประสบการ์ณชาวรากหญ้าแบบอิฉันยิ่งนักบรรยากาศน่าอึดอัดจนเราต้องขอตัวกลับแต่แฟนเราก็ปลอบใจว่าเขาดุไปงั้นแหละแต่จริงๆแล้วเขาใจดี..หราาาาา~หลังจากนั้นเราก็ได้แทรกซึมเข้าไปอยู่บ้านเขาโดยปริยายแม้จะมีอยู่หนึ่งที่ดูจะไม่พอใจแต่เก็บทรงต่อหน้าทุกคนอยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ~อยากบอกให้ฟังว่าไม้พอใจก็ด่ามาเลยจ่ะไม่ต้องแอ๊บเก็บทรงเนอะมองจากหลังคาบ้านยังรู้เลยว่าไม่ชอบชาวรากหญ้าแบบเราแต่ก็ไม่ได้ไปเกาะเป็นกาฝากนะไปๆมาๆแบบบ้านอื่นแหละบางคืนนอนด้วยเพราะผู้ใหญ่ใจดีอนุญาติละอยู่บ้านท่านก็ไม่เคยนิ่งดูดายนะรับบทเป็นนางซินให้แฟนกลัวแฟนเหนื่อยแต่แฟนก็มาช่วยตลอดไม่เคยปล่อยให้แบกอยู่คนเดียวเธอล้างจานเรากวาดบ้านถูบ้านเธอซักผ้าเราขัดห้องน้ำไรงี้ช่วยกันตลอดบางทีก็ซื้อข้าวเข้ามากินเองไม่รบกวนแต่ผู้ใหญ่ใจดีชอบให้กินข้าวด้วยบางทีน้ำวังนี้ไม่ไหลเราก็อาสาพาเด็กๆในบ้านรวมถึงแฟนเราขี่แมงกะไซค์ไปอาบน้ำบ้านเราก็ไม่ได้ใกล้เด้อแต่รักเขา555ความรักเบ่งบานอารมณ์อยู่ก่อนแต่งในบ้านคนอื่น555ให้ทำไงละจะเอามาอยู่บ้านตัวเองตัวตึงโบท็อกก็ไม่มีทางให้มาเพราะเขายืนกรานเลยว่าจะไม่มีทางให้คนโตไปไหนเด็ดขาดต้องอยู่บ้านนี้เท่านั้นป๊าดดดดดดตายแล้ววววเขาอยู่ในยุคที่ยังไม่เลิกทาสอีกหรือเจ้าค่ะจะออกไปใช้ชีวิตตัวเองไม่ได้เล้ยอยากจะพูดแต่เกรงใจแฟนและผู้ใหญ่ใจดีอีก2ท่านอยู่ เอาจริงๆแฟนเราคนนี้น่าสงสารนะลำบากสุดละไม่ใช่ชีวิตนะแต่การรักกันของเราสองคนนี่แหละที่ลำบาก เวลาจะเจอกันแต่ละทีต้องรีบกลัวเวลาจะหมดเหมือนหยอดตู้เกมส์ เพราะแฟนต้องถึงบ้านก่อน5โมงเย็นเพื่อทำงานบ้านให้เรียบร้อยรวมถึงไล่คุณชายน้อยอาบน้ำหุงข้าวทำกับข้าวรอหม่อมจะกลับมาที่วัง และตอนเช้าเวลาจะเจอกันต้องแหกตาตื่นตี5เพื่อไปยืนตากแอร์ใน711รอเพราะรถหรูของหม่อมจะมาส่งแฟนเราที่ป้ายรถเมลล์ตอน5.35และเราก็จะไปส่งกันที่รร.ทุกเช้าปล.ต้องแอบอย่าให้หม่อมเห็นนะไม่งั้นเป็นเรื่องแฟนเราโดนอีก และ ต้องลุ้นยิ่งกว่าหวยทุกครั้งเวลาเราขออนุญาติพาแฟนเราไปเดทแบบสมมัญชนทั่วไปมักจะโดนถามเสมอไปที่ไหน ไปยังไง ไปทำอะไร ไปกับใครบ้าง กลับกี่โมง ห้ามเลท วันไหนโชคดีได้รับอนุญาติก็จะรีบพอกันไปแทบจะไม่หันหลังมามองการไปเดทของเราอย่าคิดว่าจะรอดพ้นนะ บางวันยังไม่ทันถึงร้านข้าวหรือที่ๆจะไปเลยโทรศัพย์แฟนเราดังเป็นไซเรนรถเลยยิ่งกว่าปอตึ๊งอีกไม่มีใครเป็นอะไรแค่ตามกลับบ้านแจ๋ววววเป็นแบบนี้บ่อยๆเข้าเราสงสารแฟน+ตัวเองเลยพากันอยู่แต่ในเขตห้ามออก555แต่เราก็ไม่เคยทะเลาะกันแม้ว่าจะโดนกลั่นแกล้งตามบทนางเองแฟนก็ยังเป็นพลังบวกให้เสมอจนครบรอบ1ปีเรารีกกันมากมากขนาดที่ว่าวางแผนอะไรในชีวิตไว้หลายๆอย่างทั้งในอนาคตและปัจจุบัน เราลาออกจากงานแฟนก็ไม่เคยทิ้งไปไหนเราเมาเป็นหมาแค่ไหนอ้วกจนห้องเละเธอก็ไม่เคยบ่นแถมดูแลเราจับเราเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เช็ดอ้วกละมานอนกอดเราเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นตอนเราป่วยจะตายเธอก็ไปหายามาให้เรากินละก็นอนกอดเราเฝ้าเราตลอดอย่าพูดถึงเล่นโซเชียลเลยโทรศัพท์มือถือแทบไม่จำเป็นเวลาเราอยู่ด้วยกัน  พอเราได้งานใหม่ที่หลายคนอาจจะดูถูกแต่แฟนเราไม่เคยดูถูกเลยขอแค่เป็นอาชีพสุจริต จนในที่สุดเราตัดสินใจออกรถยนต์เพื่อที่แฟนเราจะได้ไม่ลำบากเวลาฝนตกสงสารเวลาแฟนต้องตากแดดตากฝนไปกับเราแอบหนีพาไฝกันไปไกลถึงพัทยาก็เคยมาแล้วเธอยอมลำบากกับเราตลอดไม่เคยบ่นนอนชายหาดกับเราก็ทำมาแล้วไม่แปลกที่จะรักมาขนาดนี้จะมีสักกี่คนที่ตัวเองบ้านรวยชีวิตไม่ได้เดือดร้อนต้องดิ้นรนอะไรแต่ยอมมาลำบากมาทรมานกับคนที่ด้อยกว่าเพราะว่ารักเนี่ยมันละครหลังข่าวชัดๆ...แต่งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลาใช่มั้ย..ใช่หลายๆคนตั้งข้อสงสัยอ่าวทั้งๆที่รักกันมากขนาดนี้ไม่เคยมีมือที่สามที่สี่ แล้วทำไมเลิกกัน ย้อนกลับไปหลังจากที่ขิงความสุขไปแล้วมาดูความทุกข์กันบ้างในแบบที่เราเจอเพราะตอนเจอแฟนไปเรียนและผู้ใหญ่ใจดีมักไม่อยู่ไม่รู้ทำมะเขือไรเหมือนกัน แต่ก็งี้แหละนะบททดสอบ หม่อมโบท็อก มักจะชอบดึงตึงใส่เวลาแฟนไม่อยู่ พูดกับเราก็เหมือนออกคำสั่ง ถามทุกครั้งเวลาเจอหน้า วันนี้ไม่กลับบ้านหรอ พ่อแม่ไม่ถามหาหรอ  พูดเหมือนอยากไล่ไปให้พ้นๆ เราก็เฉยแต่นานๆเข้าเราก็คุยกับแฟนแฟนก็ไปคุยกับเขากลายเป็นแฟนต้องทะเลาะกับเขาเพราะเรา เขาว่าแฟนว่าฟังเรามากกว่าเขาไม่เคยมาพูดอะไรเลยไม่ชอบเขาไม่ว่าทำไมต้องทำให้เขาทะเลาะกันป๊าดดรับบทแม่เลี้ยงใจร้ายบ่หนิสมบทบาทมากสุดท้ายจบด้วยดราม่าแล้วแฟนก็จะหงอยกลับมาบอกว่าเธอทนหน่อยนะเดี๋ยวเขาก็ดีขึ้นเราก็จ้าไม่เป็นไรอย่ามายุ่งกับเราก็พอจ้ารักแฟนสีทนได้ I'm OK 👍 ก็ยังโดนแบบนี้ทุกวัน บางวันก็โดนแซะแบบมีคนเข้ามาเพิ่มค่าใช้จ่ายก็เพิ่มต้องช่วยกันประหยัดๆหน่อยนะเงินหายากทำทีคุยกับเด็กๆแฟนก็มองหน้าเราแบบอย่าไปสนใจไรงี้อย่างน้อยแฟนก็รักฉันย่ะ แบะปากไปที ทีฉันไปรับไปส่งเธอฉันวิ่งไปซื้อนั่นนี่ให้ยังไม่ทวงค่าน้ำมันเลอะแหม๋พอมีแมงกะไซค์ละไม่เห็นหัวมาว่าฉันทีมาขอยืมเงินฉันนะแหม๋ หนักเข้าๆก็ว่าแฟนติดแต่เราไม่สนใจเขามางอนแฟนเราพาลทะเลาะกันใหญ่โตตัดค่าขนมแฟนเรา เราก็บอกไม่ให้ก็ไม่ให้เดี๋ยวเราให้เองเราทำงานเราก็ให้เงินแฟนซื้อของในห้องนอนใหม่โชว์ไปทีหึ ไม่จบก่อสงครามกะตัดออกจากชีวิตแฟนเราให้ได้ละนางก็ทำสำเร็จในวันที่ปัญหารุมเร้า +กับเราโดนแบบนี้ทุกวัน ก่อนวันเลิกกันหนึ่งวัน เราเจอคำพูดที่จุกอก กับคำว่าไม่อยากให้คนโตมีแฟน อยากให้เรียนจบป.ตรีก่อน อยากให้ทำงานก่อน ดูสิพอมีแฟนตอนนี้เกรดจากที่ดีๆพอมีแล้วเกรดตกขนาดนี้(แบบเวอร์วังมากทำเหมือนจาก3ลงมา1จริงๆแล้วไม่ใช่เลย)จากที่เขาเคยได้รับความสนใจก็ลดลง(ทั้งๆที่แย่งเวลาสวีทเอาแฟนเราไปนั่งเล่นในห้องคุณทุกวันอะนะ)(นึกในใจพูดมาแบบนี้แล้วก็พูดมาเลยค่ะว่าอยากให้เลิกกัน)โป๊ะ..ไวเท่าความคิดนางพูดออกมาว่าอยากให้เลิกกันก่อนแล้วค่อยวนกลับมาหากันก็ไม่สาย Holy shit. และสุดท้ายเราเองที่ทนไม่ไหวทำร้ายความรู้สึกเธอไปโดยที่ไม่คุยกันไม่อธิบายให้กันฟังเรารู้ถ้าเราบอกเลิกเธอเฉยๆเธอต้องหาเหตุผลไม่ยอมปล่อยเราแต่สุดท้ายเพื่ออนาคตเธอในแบบที่ผู้ใหญ่ต้องการเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องปวดใจต้องมาเครียดเพราะเราเป็นต้นเหตุให้เธอต้องทะเลาะกับคนที่บ้านอีกเราเลยเลือกวิธีนี้คือยืมมือคนอื่นเข้ามาเพื่อตัดความสัมพันธ์โดยที่เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยเราแค่แกล้งว่าเรามีคนอื่นเรารรักคนอื่นแต่เราไม่เคยหมดรักเธอเลยเธออยู่ในใจเราตลอดเราพยายามทำใจมาตลอดแต่ก็ไม่เคยเลยที่จะลืมเราขอของชิ้นสุดท้ายเพื่อไว้ดูเวลาคิดถึงเราคืนให้ไม่ได้จริงๆขอโทษนะที่เราอ่อนแอขอโทษที่เลือกทำแบบนี้ขอโทษจริงๆที่ไม่คิดให้ดีเลือกจบความสัมพันธ์แบบนี้เราไม่โทษใครเลยนอกจากตัวเราเองอาจเป็นเพราะเราต่างยังเด็กกับความรักมากนักสังคมครอบครัวต่างกันมีคนไม่ยอมรับก็ต้องยอมถอยและเราไม่สามารถย้อนเวลาเพื่อกลับไปแก้ไขอดีตแต่เราเองยังมีความหวังดีและยินดีกับเธอในทุกๆเรื่องเสมอ
"ทั้งหมดที่จำได้ก็ประมาณนี้ที่เหลือคือความรู้สึกที่มีไม่สามารถอธิบายเป็นตัวอักษรให้เข้าใจได้และมันจะฝังอยู่ในส่วนลึกของจิตใจว่าจริงๆแล้วรักมันกินยากต่อให้รักกันมากแต่มันก็ยากที่จะได้อยู่ด้วยกัน"