เมื่อก่อนผมเคยคิดอยากจะทำนั่นทำนี่ มีนั่นมีนี่ เยอะแยะไปหมด
แต่ตอนนี้ ไม่มีเค้าลางของสิ่งเหล่านั้นเลย ยังทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง

แต่เวลาเรามีความทุกข์ก็จะหันหน้าเข้าหาธรรมะและการปฏิบัติธรรม
เป็นที่พึ่งทางใจ ช่วงนี้ก็ว่างๆ ยังไม่มีอะไรทำ เปิดดูห้องศาสนา
บางทีสงสัยคำศัพท์ หรือหมวดธรรมบางอย่างก็ลองค้นหาดู
ปฏิบัติธรรมบ้างเล็กน้อย(แต่บางวันก็ลืมเสียสนิท)​

เลยคิดว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ว่างๆ เลยได้ศึกษาพระธรรมคำสอน
ได้ปฏิบัติธรรม
ทั้งที่เมื่อก่อนคิดว่าถือศีลครบห้าข้อได้ก็ดีมากแล้ว คงทำมากกว่านี้ไม่ได้

เคยรู้สึกรำคาญกระทู้ที่ถกเถียงเรื่องศาสนา ธรรมะที่เข้าใจยาก
จนเลิกติดตามห้องศาสนาดูแต่ห้องหว้ากอ พอเจอกระทู้แท็กสองห้อง
ก็คิดว่าอะไรเนี่ย หนีมาห้องหว้ากอแล้วยังโผล่มาอีก
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นตรงกันข้าม ตามดูห้องศาสนาทุกวัน
พอมีกระทู้แท็กสองห้องโผล่ขึ้นมาก็คิดว่า เราเปิดดูห้องศาสนา
แต่ดันมีกระทู้แท็กห้องหว้ากอโผล่มา

วิปัสสนาคืออะไร ไม่รู้ ไม่เคยสนใจ นั่งสมาธิไม่รู้ทำไปทำไม
ก็กลับได้ศึกษาทำความเข้าใจ ได้ลองปฏิบัติ

เคยเสียใจ หดหู่ เบื่อหน่าย ท้อแท้ และดูสิ้นหวัง
แต่ตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นไม่หวังอะไรมาก เอาเท่าที่ทำได้ในปัจจุบัน
คาดหวังน้อยอยากน้อยก็ทุกข์น้อย

ลองคิดดูแล้วว่า ถ้าเราอยากทำอะไรก็ได้ทำ อยากมีอะไรก็หามาได้
มีกินมีใช้ไม่ขาด มีแต่ความสุขไม่มีทุกข์ ป่านนี้เราคงเตลิด
ไปไกลมากแล้ว คงไม่มีโอกาสได้ศึกษาปฏิบัติธรรม อย่างทุกวันนี้

รู้สึกว่าช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้มีช่วงเวลาแบบนี้ในชีวิต
ราวกับว่าเรามีวาสนาที่จะได้ศึกษาได้ปฏิบัติ
ไม่ห่างไกลไปจากศาสนาพุทธเลย