ชีวิตของฉันได้พบเจอชายคนหนึ่งซึ่งรู้จักกันผ่านเเอพหาคู่แอพหนึ่ง คือตอนแรกไม่ได้คิดที่จะคุยกันเลย แล้วก็คุยเล่นไปสักพัก เอ่อ..เริ่มอยากรู้จักอยากเข้าหาเเล้วคุยกันไปสักพักรู้สึกว่าชอบ ว่าเอ่อใช่เเหละคนนี้ลองเปิดใจอีกสักครั้งก็เลยตกลงคบหาดูใจกันเเล้วก็คบกันได้นานเเล้ว ซึ่งเเฟนคนนี้อ่ะเขาติดทหารอยู่ใช่ไหมเเล้วถึงวันได้ลาเขาว่าเขาจะมาขอเรามาคุยกับทางครอบครัวของเราเเต่เกิดเรื่องคาดไม่ถึง มีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งมาดักเขาน่าซอยเข้าบ้านเเล้วเเฟนโดนยิงจนเข้ารพ.นานกว่าจะฟื้นระยะเวลาที่อยู่รพ.เขาหยุดหายใจไป2รอบแต่หมอบอกว่าถ้ารอบ3คือไม่รอดแล้วสรุปคือเเฟนเรายังโชคดีรอดมาได้เเล้วเหมือนพอฟื้นเเล้วครอบครัวของเเฟนเหมือนทิ้งเลยอยู่รพ.พอหายดีเป็นวันที่23กค.เป็นวันที่เเฟนเราออกรพ.เราเลยตัดสินใจไปรับเเฟน(เรากับแฟนอยู่คนละจังหวัด)เพราะเเม่แฟนทักไปเเฟนบอกว่าไม่ต้องเข้ามาบ้านทรัพย์สินอะไรก็ไม่เหลือเเล้ว(สาเหตุที่เราไปรับเเฟนมาอยู่กับเราก่อน)คือคิดกันเเบ้วว่าออกมาหาตั้งหลักกันเองดีกว่าหางานทำสร้างกันเอง เเล้วเรากับเเฟนก็ตัดสินใจไปเช่าห้องอยู่เเล้วพยายามหางานทำเเต่ก็ไม่ได้สักที่(เงินทั้งหมดค่าใช้จ่ายเงินเราเพราะเเฟนไม่มีเงินติดตัวสักบาทตั้งเเต่ออกจากรพค่าเเท็กซี่)ส่วนเราได้งานไปทำได้เเค่วันเดียวเขาก็ให้พักงานไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรจนท้อตันไปหมดเราตัดสินใจเอาโทรศัพท์เราไปจำนำเพื่อจะได้มีเงินกินเงินใช้ จนมีอยู่วันหนึ่งพ่อแม่บอกว่าจะเอาเงินมาให้เเล้วจะมาคุยให้รู้เรื่องเเต่กลับกันว่าเขามารับลูกชายเขากลับกทม.ตอนเเรกไอ้เราก็นึกว่าเอาไปทำธุระสุดท้ายทิ้งเราอยู่ห้องคนเดียวโดยที่เราไม่มีโทรเงินก็จะหมดเราเลยตัดสินใจไปยืมโทรศัพท์เจ้าของหอเพื่อโทรหาเเม่เพื่อมารับ พอเขากลับบ้านนางก็โดนสราพัดตบสลบมั้งหลายๆวันต่อมาเเฟนเราก็ช้อคมั้งนอนไหลบางคืนเจ็บไข้ได้ป่วยมั้งบางวันลื่นห้องน้ำ อ้วกเป็นเลือดไอเป็นเลือด นอนก็หลับลึกเป็นวัน ซึ่งตอนนี้พ่อแม่เเต่ละฝ่ายเข้าใจกันเเล้วเหลือเเค่มาขอเราก็ไม่รู้จะทำไงได้ได้เเค่รอ เรากลัวว่าสักวันถ้าร่างกายเเฟนเราเป็นแบบนี้ถ้าไม่มีเขาเราก็ทำใจไม่ได้จริงๆ ทุกวันนี้ทำได้เเค่เป็นห่วงห่างๆเพราะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เรารอได้นะนานเเค่ไหนก็รอเพราะรักทุ่มเทจริงๆกับความรักครั้งนี้ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพอรักใครสักคนจริงๆถึงต้องมีอุปสรรคขนาดนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวรกรรมอะไรนักหนา