จริงๆประเด็นหลักคือ ผมเกิดความเครียดจากการขับรถยนต์ครับ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง คณะที่ผมเรียนรวมถึงคณะระแวกเดียวกันที่จอดรถยนต์จะน้อยมากครับ จริงๆมันมีที่เหลือครับแต่สงวนให้อาจารย์และเจ้าหน้าที่ ผมเลยไม่สามารถจอดได้ บางวันขนาดมาก่อนเวลาเรียนแล้วก็ยังหาที่จอดรถไม่ได้ จริงๆถนนข้างๆคณะของผมคนจะชอบมาจอดรถกันครับทั้งๆที่มีป้ายห้ามจอด แต่ส่วนตัวผมไม่ชอบจอดแบบผิดกฎหมายครับ เลยพยายามไม่จอด ถ้าไม่ฉุกเฉินจริงๆ เกลียดมากเลยครับพวกจอดที่ห้ามจอดแล้วทำให้คนอื่นลำบาก ไม่อยากเป็นแบบที่ตัวเองเกลียด และผมเป็นคนที่จะไม่เข้าเรียนเลยถ้าเกิดว่าเลยเวลาเรียนมามากแล้วเพราะมันดูไม่ให้เกียรติคนสอน แล้วเราจะดูไม่ดีด้วย พอไปปรึกษาคนรอบตัว สรุปผมกลายเป็นคนที่ไม่แก้ปัญหา อีโก้สูง ผมเคยถามกลับว่าจะให้ทำไง ก็จะโดนตำหนิกลับมาแบบเดิมๆครับ เช่น ก็ไม่ยอมจอดเอง ก็ไม่ยอมเข้าเอง เข้าสายอย่างน้อยก็ได้อะไรบ้าง แต่ไม่เข้าไม่ได้อะไรเลย บลาๆๆ ผมก็ไม่รู้นะว่าเจาจะแก้ปัญหายังไงเพราะเขาก็ขี่มอเตอไซค์กันทั้งนั้น เห็นเอามอเตอร์ไซค์ไปจอดในช่องจอดรถยนต์ด้วยครับ ก็เลยคิดว่าเขาคงไม่เข้าใจเราหรอกมั้งว่ามันไม่ได้ง่ายนะ ส่วนเรื่องมาสายคือผมค่อนข้างเกลียดการมาสายมากครับ เวลาเห็นเพื่อนมาสายก็คิดตำหนิในใจประมาณว่า …โห เหลืออีก30นาทีจะหมดคาบเรียน ไม่ต้องมาแล้วก็ได้มั้ง เวลานัดทำงานกลุ่มจะสายแบบนี้ไหมเนี่ย อะไรประมาณนี้ครับ

ผมคิดว่าคงแก้คนรอบข้างหรือสิ่งแวดล้อมไม่ได้เพราะจะให้คณะทำที่จอดเพิ่มก็คงยาก อาจจะต้องแก้ที่ตัวเรา ทำอย่างไรดีครับ ที่ผ่านมาฝืนจอดที่ห้ามจอดบ่อยขึ้น บากหน้าเข้าห้องเรียนสายบ่อยขึ้นแต่ก็รู้สึกไม่ดีอยู่เลยครับ

*จริงๆใน ม ก็มีขนส่งสาธารณะนะครับ แต่มันช้ามากๆและคนใช้เยอะด้วย ผมเลยเลือกที่จะไม่ใช้ครับ รู้สึกแปลกๆด้วยที่ว่า เรามีรถยนต์ หอเราอยู่ตรงข้ามมหาลัย ถ้าจะใช้รถสาธารณะของมหาลัยทุกวัน แล้วเราจะมีรถทำไม รู้สึกขาดทุน อะไรประมาณนี้ครับ