สวัสดีพี่ๆเพื่อนๆน้องๆที่ได้อ่านนะครับ ผมตอนนี้ก็อายุ19ย่างเข้า20แล้ว ผมอยากถามทุกวัน เคยอยากร้องให้ แต่มันไม่สามารถทำได้หรือไม่ อยากร้อง อยากระบายมันออกมา แต่ร่างกายฝืน จนทำให้ความเศร้า ความทุกข์ ความเครียดสะสม ผมคิดว่าผมอาจเป็นโรคซึมเศร้าเงียบ เนื่องจากอยู่ต่อหน้าครอบครัว เพื่อน แฟน ผมเป็นคนที่ร่าเริง สนุกไปกับทุกสิ่ง แต่พอกลับมาห้องผมเงียบ อยู่กับตัวเอง ไม่อยากให้ใครมาอยู่ในพื้นที่ของเรานานนัก ตอนนี้ผมเลยได้มาเพิ่มอีกอย่างคือนอนไม่หลับ และผมก็เป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออกในสถานการณ์ต่างๆ ผมไม่กล้าที่จะไปเจอหน้าใครเวลาผมรู้สึกผิดหรือคิดว่าทำผิดกับคนเหล่านั้น เวลาคนเหล่านั้นเข้ามาถามผมถึงเรื่องต่างๆ ถ้าผมไม่ชอบผมจะปัดเรื่องนั้นทิ้งโดยการถามหรือคุยเรื่องอื่นแทน ผมอยากมีความกล้า และอยากจะเอาสิ่งที่มันติดอยู่ในใจผมออกมา แต่ผมก็หาไม่เจอเลยใครสักคนที่จะรับฟังผมระบาย ผมคิดว่าถ้ามีก็น่าจะทำให้อาการเหล่านั้นหายไปได้บ้าง
ขอบคุณที่อ่านสิ่งที่ผมพิมพ์จนจบนะครับ(อาการที่ผมอยากร้องให้แต่ไม่ยอมร้องออกมา ผมเป็นมา7ปีแล้วครับ) อีกเรื่องที่น่าจะทำให้ผมเครียดก็น่าจะการเรียน เพราะผมเป็นลูกคนโต ในบ้านที่มีฐานะปานกลาง เขามักบอกผมเสมอว่า มีกี่บาทก็ให้ผมหมด แล้วเขาก็บอกให้ผมตั้งใจเรียนทุกครั้งย้ำๆ บางครั้งที่ผมกลับบ้านผมแค่ต้องการที่จะกลับไปพักผ่อนไม่ต้องการให้พูดถึงเรื่องที่มอหรือย้ำเรื่องการเรียน เป็นอีกเรื่องที่ผมกังวลที่สุด กลัวว่าจะทำไม่ได้ กลัวที่จะโดนรีไทป์ กลัวว่าจะทำให้สิ่งที่เขาหวังต้องพังลง