ก่อนอื่นขอเกริ่นลักษณะนิสัยเราก่อนนะคะ..
จขกท. นิสัยตั้งแต่เด็กเป็นคนไม่ได้อยากได้อยากมีอะไรค่ะ มีน้องร่วมสายเลือด1คน เวลาพ่อแม่จะซื้ออะไรให้ พวกท่านจะเสนอให้เท่าๆกันหมด แต่มีหลายครั้งที่เราปฏิเสธ เพราะเราไม่ได้อยากได้จริงๆ
เราโอเคทุกครั้งที่พ่อแม่จะซื้อให้น้องคนเดียว ไม่ได้รู้สึกอะไร เป็นแบบนี้มาจนโต
นิสัยอื่นๆก็ เป็นคนที่จะเรียกว่าโกรธคนไม่เป็นก็ว่าได้ค่ะ แบบเพื่อนทำของเลอะๆหกใส่เสื้อ ก็ยิ้มขำๆ เพื่อนยืมเงินไปไม่คืนก็ไม่ได้อะไรมาก คิดแค่ว่าหาใหม่ได้ ไม่อยากทะเลาะ เพิ่งมาเริ่มมีเคืองๆคนที่ทำให้เราไม่พอใจบ้าง ช่วงมัธยมปลายค่ะ
แม้กระทั่งตอนนี้ที่อายุใกล้30ปีแล้ว ก็เป็นแบบนี้
จนมาช่วงเข้ามหาลัย...เราเริ่มเข้าสู่วงการอิจฉาค่ะ..
เราเข้าเรียน ใน ม. แห่งหนึ่งใน กทม.
มีเพื่อนบางคนที่จะทำอะไรที่ต้องใช้เงิน แล้วขอพ่อแม่ได้ง่ายดายไปหมด
ในขณะที่เราตั้งใจเรียน ไม่เกเร ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้าเมายา กลับขอแค่เงินเล็กๆน้อยๆ เลือดตาแทบกระเด็น
แล้วเราลามไปอิจฉาเพื่อนสมัยมัธยมหลายคนด้วยค่ะ ทั้งที่เรารู้ตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว ว่าเพื่อนแต่ละคนฐานะยังไง
เพื่อนซื้อของดีๆใช้ ขอเฝินไปเที่ยวได้ง่ายๆ เราไม่เคยอิจฉาเพื่อนเลย ณ ตอนมัธยม แต่พอมหาลัย เรากลับอิจฉา😭
จนเราเรียนจบมา เราเกรดสูงพอสมควร เรามีสกิลได้มากกว่า2ภาษาติดมาด้วย
ซึ่งต่างจากตอนมัธยมมากที่เป็นคนดูเหมือนเรียนไม่เก่งสักเท่าไหร่ เราหารายได้ได้ดีในระดับนึง แต่ช่วงก่อนโควิดประมาณ2-3ปี
บ้านเราเกิดวิกฤต กิจการที่ทำกำไรหดไปมากเลยค่ะ ไม่ถึงกับเจ๊งแต่สาหัสพอตัว เราก็มาช่วยงานที่บ้าน
ปีๆนึงเชื่อไหมว่า เราแทบจะทำงานตลอดทั้งปีเลยค่ะ มีเที่ยวบ้าง แต่ไม่ได้บ่อย
ที่พอจะบ่อยหน่อย คือไปกินอาหารดีๆค่ะ อันนี้บ่อย เพราะอยู่ใกล้แหล่งร้านอาหารดีๆ
ข้างของเครื่องใช้ยี่ห้อดีๆ เราก็ซื้อมาใช้ เราใช้ของในระดับที่เราพอใจที่จะจ่าย ไม่เกินตัว ไม่ตามใคร
แต่!!..ความอิจฉาก็ยังไม่หาย!! จนช่วง1-2ปีมานี้ มีเพื่อนบางคนแต่งงานไปบ้าง บางคนเป็นผู้หญิงเละเทะ ติดเหล้ายาปลาปิ้ง กลับได้สามีรวย ระดับชีวิตนี่พุ่งปรี๊ดเลยค่ะ บางคน ไม่มีสกิลอะไรที่น่าสนใจเลย แต่ได้สามีรวยอีกแหล่ะ แบบรวยมากๆนะคะ ไม่ใช่แต่พอมีพอกินหรือแค่พอมีที่ทางนิดหน่อยอะไรเทือกนี้
หลายคน ไม่ได้ทำงานเลยค่ะ มีเงินใช้จากบ้านมีสวนเยอะ ทำตัวเละเทะยังไงก็ได้ ก็ชีวิตดี๊ดี
ตัดภาพมาที่เรา...เราพยายามดิ้นรนทุกอย่าง แม้กระทั่งพ่อแม่เรา
สภาพสู้พวกนั้นไม่ได้เลย เราสมเพชตัวเองมากค่ะ
เหมือนทุกสิ่งที่เราทำมา มันไม่ช่วยอะไรเลย
เราลึกๆในใจ เราไม่ได้อยากเที่ยวบ่อยหรอกค่ะ เพราะเป็นคนไม่ชอบเที่ยว ติดบ้าน
ยกเว้นเรื่องกินที่ชอบกิน😂 เรื่องข้าวของก็ใช้แต่ยี่ห้อที่ตัวเองสนใจเท่านั้น ไม่เคยคิดจะมีตามใคร
แต่ทำไมมันกลายเป็นอิจฉาไปได้..ล่าสุดเข้าขั้นริษยามาดร้ายเลยค่ะ
เราถึงขั้นภาวนา ให้สามีเพื่อนเลิกกับเพื่อน ไปติดผู้หญิงอื่น
ภาวนาให้ชีวิตเพื่อนที่ทำตัวเสเพล ชิปหาย
เรารู้ว่ามันคือสิ่งที่เลวร้ายมาก แต่เราหยุดคิดไม่ได้ค่ะ😭
แล้วเราก็เป็นแค่กับเพื่อนสมัยมัธยมเป็นหลักค่ะ เน้นว่ามัธยมเป็นหลัก
เพื่อนสมัยมหาลัยเป็นกับมันแค่คนเดียว ส่วนเพื่อนสนิท คนรู้จัก รุ่นพี่ รุ่นน้อง ญาติพี่น้อง คนรู้จักของพ่อแม่หรือของน้อง 
คนที่บังเอิญแอดกันเป็นเพื่อนในเฟสในไอจี เราไม่มีความรู้สึกอิจฉาแม้แต่นิดเดียวค่ะ
รบกวนแนะนำด้วยค่ะ
เรากลุ้มใจมาก จนอยากฆ่าตัวตายเลยแหล่ะค่ะ😭