สามีติดเกมมาก และบางทีก้าวร้าวใส่ ความเอาใจใส่บางทีละเลยไป  เราก็ให้อภัยทุกครั้ง ผ่านปล่อยไป เพราะคิดซะว่าพูดไปก็ไม่มีอะไรดี และเราก็เหนื่อยจากงานพอแล้ว..
เมื่อวานเป็นวันร่วมรุ่นเพื่อนเก่า เราตั้งใจมากที่จะไป เพราะขาดสังคมเพื่อนฝูงมานาน วันๆทำแต่งาน และกลับบ้าน..
สามีไม่ไปด้วย และไม่สนใจที่จะไปส่ง ไม่ถามจะไปยังไง กลับยังไง. พอถึงเวลานัดหมายที่เราจะไป ตัวเค้ากลับขับรถออกไปข้างนอกหน้าตาเฉย..
อีกวันเรารู้สึกเหนื่อย เหนื่อยมากกับพฤติกรรมเดิมๆซ้ำๆซากๆ ไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้น.
เข้าวันอาทิตย์ เราไม่ลุกจากที่นอน และไม่หิว อยากจะนอนเฉยๆ ไม่อยากคุยกับใครแม้กระทั้งพ่อแม่หรือเพื่อน ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากไปทำงาน ปิดม่านนอนอยู่ในห้อง บางช่วงก็ร้องไห้ออกมา นึกถึงอดีตต่างๆจากญาติผู้ใหญ่เสีย , นึกถึงความเหน็ดเหนื่อย ดิ้นร้นของตัวเองที่เลี้ยงครอบครัว สุดท้าย ทุกๆคนก็หวังแต่ผลประโยชน์และความช่วยเหลือเราตลอดเวลา และสามีก็ไม่เป็นผู้นำ..
บางครั้งเราอยากจะไปอยู่ที่ไหนเงียบๆ หายไปเลย2-3 วัน
แต่เราก็กลัว การอยู่คนเดียว เพราะเราเป็นโรคแพนิค ที่ยังไม่เคยรักษา จะกลัวการอยู่คนเดียว ขับรถคนเดียวและไปไหนคนเดียว
เราจะไปปรึกษาแพทย์ดีมั้ยคะ?