เมื่อช่วงไม่นานมานี้ผมได้ลงกระทู้หาคนคุยคนคบคับกะว่าอาจจะช่วยเรื่องที่ผมเป็นซึมเศร้ารุนแรงได้ พอผมกลับมาจาก รพ ศรีธัญญา ไปบำบัดมาก็มีคนทักส่วนตัวผมมา เราเป็น hiv เหมือนกันเราแลกไลน์กันคุยกันไปได้พักนึงเลยนัดกันว่าจะไปเที่ยวกันช่วงวันหยุด ผมก็ได้จองรถ จองที่พักเอาไว้ขอบอกก่อนนะคับผมไม่ได้หวังว่าจะมีอะไรกันหรืออะไรต่างๆ ผมหวังแค่เขาจะเป็นที่พึ่งทางใจผมได้เพราะเขาเป็นคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจตลอดมาจนถึงวันที่คุยกันมาถึงเขาได้เงียบหายจากผมไปทุกช่องทางบล็อกเฟสผมแต่ไม่ได้บล็อกไลน์ จนกระทั่งผมถึงที่หมายเวลา 21:30 ซึงก็ไกลมากแล้วนั่งรถนานมาก ผมไปด้วยใจเลยจริงๆ แต่แล้วสิ่งที่คิดผิดถนัดคับ เขาไม่ตอบ โทรไปไม่รับ เขาทิ้งผมไว้ที่ ชานชลา ผมนั่งรถไฟไป6ชั่วโมง ติดต่อไม่ได้ถึงที่นั้นก็ดึกไม่มีรถต่อไปที่พักเพราะคุยกันไว้ว่าจะมารับกัน ผมเสียใจมากคับ เลยต้องนั่งรถไฟกลับตอนตี3 ตลอดทางผมนั่งร้องไห้ จนมีป้าที่กำลังจะเข้า กทม นั่งคุยกับผม สบายใจไปช่วงนึงคับ พอถึงห้องผมผมนอนคิดทุกเรื่อง แล้วทุกเรื่องที่แย่ๆ เข้ามาในหัวผมแบบปุ๊บปับ ผมโดนแบบนี้อีกแล้วหรอ โดนแบบเดิมมาตลอดเลยคับจนกระทั่ง ผมได้ทำอะไรที่แย่ๆลงไป ใช่คับผมทานยาไปเกินขนาด ตอนนั้นมืดทุกด้านจริงๆคับ ผมไม่ได้ทำไปเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่เป็นเพราะสภาพจิตใจผมไม่ปกติ ผมคิดว่าผมไปโลกอื่นแล้ว แต่ต้องตื่นขึ้นมาเพราะสายยางสวนจมูก ต้องบอกก่อนคับผมพักกับน้องสาวเพราะ ทางบ้านส่งน้องสาวมาอยู่เป็นเพื่อน เพราะการตัดสินใจแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำ ตอนนี้ผมพักตัวอยู่โรงพยาบาล แล้วผมยังคิดว่ามันโชคร้าย ที่การทำของผมไม่สำเร็จ ทุกคนมาเฝ้าดูผม ทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่ไปกว่าเดิม ผมอยากได้เพื่อนๆที่เป็นที่ปรึกษา ด้านจิตใจผมคับ ผมเข้าสังคมไม่เก่ง ปล.ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ไม่ได้จะเรียกร้องความสนใจจากใครจริง ขอบคุณคับ