เราพ่อแม่เสียตั้งแต่ เราอายุ4ขวบ
ปัจจุบันอายุ23 เกเรติดเพื่อนหนีออกจากบ้านตั้งแต่ อายุ13 แต่งงานตอนอายุ15 มีลูกตอนอายุ18 เลิกกับพ่อของลูกตอนอายุ19 ลองใช้ชีวิตวัยรุ่นมาหมดทุกอย่างทั้งดีและไม่ดี ผิดพลาดมาหลายอย่าง ทำให้คนที่เลี้ยงเรามาเขาเสียใจ แต่ปัจจุบันตั้งใจทำงาน มีรถ มีเงินเก็บ เช่าห้องอยู่คนเดียว แต่ยายไม่ยอมรับในสิ่งที่เราทำผิดพลาดในช่วงตอนหัวเหลี้ยวหัวต่อ
อยากรู้ว่าถ้าวันนี้พ่อกับแม่ยังอยู่ เขาจะให้อภัยในสิ่งที่เราทำผิดพลาดไหม และควรทำยังไงให้ยายให้อภัยเราในสิ่งที่เราทำผิดพลาด เพราะเรายังคงรักและคิดถึงเขาเสมอ (ยายคือน้องสาวของตา..จริงๆเขาเป็นน้าแต่เรียกเขาว่ายายตั้งแต่พ่อกับแม่เสีย..เพราะเขาให้เรียกแบบนั้น) เข้าใจอยู่นะคะว่าเราทำให้เขาเสียใจมากๆ ทั้งๆที่เขาส่งเสียเลี้ยงดูเราเป็นอย่างดี แต่ผิดที่เราเลือกเอง เลยไม่เคยมีความคิดว่าจะโทษใครเลย อีกอย่างนึงที่บ้านเป็นคนอิสลามแต่พอเราเกเราก็ออกมาเป็นคนพุทธ ยายเขาเลยรับไม่ได้หรือป่าว เพราะที่บ้านข้นข้างเคร่งในศาสนา
*ขอบคุณนะจ้า ที่ช่วยแสดงความคิดเห็น ไม่อยากเก็บความรู้สึกหรือคำถามอะไรไว้ในใจคนเดียว
*เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะ
[ขอบคุณค่ะ] ช่วยแนะนำทางที่ดีหรือแนะนำความคิด ให้หน่อยน่ะค่ะ