เราอยู่ม.2ครับก็เรื่องก็จะมีอยู่ว่าบ้านเราอยู่ไกลมากเราก็ถูกแม่ส่งไปโรงเรียนทุกวันแต่ขากลับต้องนั่งรถไฟเพราะเราอยากให้แม่พักซึ่งเป็นปกติที่แม่เรามารับที่สถานีหลังเราลงอยู่ใกล้ๆฟุตบาทเราก็มักจะรอแม่ในร้านเย็นๆสบายๆเพราะกว่าเราจะรอเสร็จคงเหงื่อแตกแล้วขาเปื่อยแน่ๆ ทีนี้ช่วงต้นๆเริ่มม.2เราก็กลับแบบนั้นปกติแล้วหลังเราเรียนผ่านไป1อาทิตย์เราก็เจอคนๆนึงใส่เป็นเสื้อหนาวสีดำๆว่างปล่าวกำลังยืนอยู่ตรงมอไซค์ข้างๆฟุตบาทร้านนั้นที่เราเข้าไปนั่งปกติซึ่งเราอ้อมไปไม่ได้เพราะมีรถด้วยเราจึงต้องมักผ่านควันนั้นตลอดแถมเหม็นกลิ่นปากคนที่สูบด้วยครับ คราวนี้เราเลยไปบอกแม่เพราะเรารู้ว่าถ้ามาทรงนี้อาจจะมาทุกวันเลยแล้วมันก็เป็นจริงๆครับ🥹😭แม่เราก็เลยจะแจ้งตำรวจภายในอาทิตย์นั้นเลยครับซึ่งพอไปหาตำรวจก็ถูกขำแล้วพูดว่า"นี่แหละเด็กน้อยปกติครับเดี๋ยวชินเอง"ด้วยความที่เราก็ร้องเพลงเป็นด้วยแล้วถ้าเราสูบแบบนี้เข้าไปทุกวันๆปอดเราพังแน่ครับแล้วเราก็อ่อนกับกลิ่นควันด้วยแล้วเราก็ปล่อยให้มันเป็นไปงั้นประมาณเดือนนึงครับเราก็เริ่มป่วยเป็นหวัดครับพอไปตรวจกับหมอหมอก็บอกเกิดจากควันบุหรี่ไม่ก็พ๊อตที่ดมไปส่วนใหญ่เกิดมาจากควันที่สูบมาแล้วอีกที คราวนี้พอเราหยุดเรียนเพราะหายป่วยเราทนไม่ไหวเลยจะแพลนว่าจะไปคุยกับเค้าตรงๆเลยแต่เรากลัวครับเพราะร่างที่บอบบางและตัวเตี้ยของเราอาจจะไม่สามารถสู้แรงของคนนั้นได้ครับแถมเราก็ไม่ค่อยชอบมีเรื่องด้วยเราก็เลยมาขอคำแนะนำครับว่าจะหลีกเลี่ยงยังไงดี

(ปล.ขอไม่บอกทางที่เรากลับบ้านไปสถานีอะไรบ้านอยู่ไหนนะครับ🥹💞)