สมัยผมอายุ 16 ก็เข้ามาอยู่บ้านญาติในกรุงเทพ เพราะสอบเข้า รร ม ปลายได้ใน กทม แถวบ้านผม จะมีเด็กรุ่นใกล้เคียงกันหลายคนในละแวกบ้าน แต่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามบ้านผมพอดี หน้าตาดี แต่อายุน้อยกว่าผม 2 ปีได้ เนื่องจากอายุเราไม่ห่างกันมาก และอยู่บ้านใกล้กัน เลยเจอกันทุกเช้า ตอนไปโรงเรียน เราอยู่คนละโรงเรียนกัน ผมได้แต่มองแต่ไม่กล้าทักทาย 

ผมมาอยู่ได้ราว 6 เดือน น้องคนที่ว่าก็ย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น ผมได้ข่าวว่า เขาย้ายไปอยู่ในแถวบางกะปิ สมัยก่อน ย่านอนุสาวรีย์กับย่านบางกะปิ ถือว่าอยู่ไกลกันมาก เพราะการเดินทางไม่ได้สะดวกแบบทุกวันนี้ สมัยนั้นเด็กไม่ได้มีมือถือแบบสมัยนี้ ไม่มีเฟสบุ๊ค ไม่มีไลน์ โอกาสได้เจอกันอีกก็แทบไม่มี ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว

2 ปีต่อมา ผมได้เจอน้องเขาอีกครั้งโดยบังเอิญ เพราะน้องเขาสอบเข้ามาอยู่ ม.4 มาเรียนที่ รร เดียวกับที่ผมอยู่ ผมดีใจมากที่ได้เจอน้องอีกครั้งที่โรงเรียน แต่ผมต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยแล้ว ผมเริ่มต้องไปเรียนพิเศษ และมีเวลาน้อยลงเรื่อยๆ จนในที่สุดผมก็สอบเข้ามหาลัยที่อยู่ข้างโรงเรียนผมได้ 

ในช่วงที่ผมเรียน ค่อนข้างเป็นคณะที่เรียนหนักมาก ตอนที่ผมเรียนปี 3 ผมก็ได้มีโอกาสไปแสดงความยินดีกับรุ่นน้องที่เข้าคณะมาใหม่ และแทบไม่น่าเชื่อ น้องเขาก็สอบเข้ามาที่คณะเดียวกับผมที่เรียน จากที่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว กลายเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันมาก และเดินไปไหนก็มักจะเจอกันสองคนเสมอ

หลังจากจบทำงานใช้ทุน ผมไปอยุ่ต่างจังหวัดในจังหวัดบ้านเกิดของผม จากนั้นไปเรียนต่อ ผมก็กลับมาทำงานที่เดียวกันกับน้องเขาในกรุงเทพ ปัจจุบันเราแต่งงานกันมานานหลายปีแล้ว และมีลูกสาว 1 คนที่กำลังเรียนที่ รร เดียวกับพ่อแม่ของเขา และถ้าเป็นไปได้ ก็คงเรียนต่อคณะที่พ่อแม่เขาเรียน อยากเล่าประสบการณ์ส่วนตัวว่า คู่แท้ ในชีวิตจริงมันจะง่ายๆแบบนี้เแหล่ะครับ อยู่ใกล้ตัว เดินทางเดียวกันตลอด