เราขอไม่บอกชื่อนะคะเราเองก็พึ่งอายุ 14 เจอเรื่องต่างๆที่แบบจนตัวเองไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดีจนมีครั้งหนึ่งเราเกือบไม่อยากจะอยู่... เพราะเราทำอะไรก็ผิดไม่ว่าจะคนในครอบครัว หรือว่าเพื่อน  หรือว่า
เเฟนก็คิดว่าเราทำอะไรเราผิด ...เรื่องเรากับแฟนก็มีที่มาเหมือนกัน... จริงๆเราก็ยังรักเขาอยู่แต่เเค่เรากลับมารักตัวเองแล้วคนนั้นก็เป็นคนที่ยิ้มน่ารักมากๆเขาเป็นผู้หญิงที่สุภาพบุรุษมาก เอาใจใส่ดูแลเราดีมาตลอด แต่หลังๆเขาเอาแต่ติดเพื่อน ติดงาน  เเล้วก็ละเลยความรู้สึกเรา... จนเราต้องเลิกลากันเขาก็ว่าเราว่าความรู้สึกทั้งหมดที่เรามีว่าเราอ้าง สรุปเราผิด แต่เราดูเเลกำไลที่เขาให้มาอย่างดีเราจะเก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดีๆแล้วกัน  ส่วนพ่อกับแม่ก็ไม่เคยรู้หรือเข้าใจความรู้สึกเราเลยมีแต่จะว่าเราผิดอย่างเดียวพอพูดก็เอาแต่ด่ากลับๆเราถึงไม่อยากจะพูดอะไรอีกพอเราดีก็ไม่คิดจะชมพอเลวก็กลับด่า เราถึงสุดจะทนเลยเป็นคนเลวไปเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่ทำอย่างที่พูด...
เราก็เหนื่อยเป็นแต่กลับก็เอาแต่ความรู้สึกของตัวเองเป็นที่ตั้งว่าพ่อกับเเม่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ เเต่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเราเลยหรอ ทุกวันก็จะทุกข์อยู่แล้ว  พอไปโรงพยาบาลไปบำบัดโรคซึมเศร้าเราก็ไม่พูดอะไรสักอย่างเพราะเสียใจเสียความรู้สึกเหนื่อย... จริงๆก็เคยกรีดเเขนตัวเองเเต่กลับไปโกหกหมอที่โรงพยาบาลเเค่ทุบตีตัวเองเราก็ไม่รู้ว่าจะโกหกไปทำไมเหมือนกันแต่เราก็ทำแบบนั้นไปแล้ว...