สวัสดีค่ะ เราอายุ25ปี ทำงานที่บ้านเพราะที่บ้านมีธุรกิจส่วนตัวเรื่องมีอยู่ว่าพ่อเเม่เราพูดเรื่องจะเลิกจะหย่ากันตั้งเราอายุ15ปี เรารู้สึกว่าช่วงม.ปลายคือทะเลาะกันหนักเเละถี่มากๆจนไปโรงเรียนเราไม่มีสมาธิกับการเรียนร้องไห้เรื่องพ่อเเม่เพราะอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์เพราะเเค่ว่าเพื่อนในกลุ่มเขามีครอบครัวที่สมบูรณ์ เเต่พอเริ่มเข้ามหาลัยเราได้เห็นความหลากหลายค่ะในกลุ่มเราบ้างคนพ่อเเม่เลิกกันบ้างคนเเม่ก็ไปเป็นเมียน้อยบ้างคนเเม่เป็นบ้านหลัง2บางคนก็เเม่เป็นเมียหลวงเเต่พ่อมีอีกบ้าน ซึ่งตอนเราเข้ามหาลัยเเรกๆพ่อกับเเม่ก็ทะเลาะกันอีกพ่อเเม่เราทัศนคติไม่ตรงกันค่ะตั้งเเต่ไหนเเต่ไร ไม่ได้เข้าข้างเเม่นะเเต่อยากพูดว่าพ่อเราเป็นพวกloser อ่ะค่ะ เเบบทำไรก็เจ๊งๆๆๆเเล้วไม่คิดที่จะพัฒนาไม่รับฟังความคิดคนอื่นบางทีเรามีบอกอะไรไปไม่รับฟังเลยค่ะ ส่วนเเม่เราขี้น้อยใจกับบางทีก็เชื่อมั่นใจตัวเองมากเกินไป เเต่ว่าชอบเป็นบูชาตัวเองให้กับครอบครัวค่ะสิ่งที่เรานับถือเลย เเถมเเม่ไม่เคยเอาเรื่องคนอื่นมาพูดในครอบครัวค่ะเเล้วเป็นคนพูดครั้งเดียวจบ ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจ เเต่พ่อเราเรื่องผ่านมา20-30ปีก็กับมาพูดบางเรื่องเราฟัง20รอบวน เราจำได้เเต่คนคนนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเราเลยค่ะเเถมเขาดีกับเรามากๆเเล้วเราไม่เคยคาดหวังอะไรกับเขาเลยเเต่ตัวพ่อเราชอบคาดหวังอะไรกับคนอื่นเช่นถ้านางทำดีกับใครคนนั้นต้องดีตอบเเม่เราทำงานหัวหมุนอยากให้เเม่เราเอาใจเหมือนครอบครัวคนนั้นคนนี้เเต่เวลาเรากับเเม่ป่วยพ่อไปเเค่ส่งรพ.พอจะกลับเเล้วให้โทรมาซึ่งเราก็นอยด์ทุกครั้งเวลาพยายาลถามมีญาติไมเราตอบไม่มี ตลอด ธุรกิจที่บ้านเวลาก่อนเปิดเทอมนักเรียนเยอะมากๆเราต้องออกไปช่วยร้านของเเม่ปีก่อนเเม่ติดโควิดเเล้วไม่ได้มาทำงานเราทำเเทนหมดกลับจากที่นู้นเเล้วต้องมาทำที่บ้านต่อปกติร้านที่บ้านปิด23.00น.เราเหนื่อยมากช่วงนั้นอยากปิด22.30น เราก็โดนว่าปิดเร็วจังคือเราเหนื่อยไม่ไหวกับมาร้องไห้ทุกวันเเถมบางครั้งพ่อปิด23.30บางทีก็00.30นซึ่งเราไม่สามารถบ่อยร้านกับพ่อได้ค่ะพ่อเราเเก่จะ70เเล้วนะคิดเงินผิดบ้างถูกบ้างทำหายบ้างคนขโมยบ้างราคาก็จำได้ไม่ได้บ้างเราเคยเข้าไปนอนเเล้วครั้งนึงเพราะเเกไม่ยอมปิดสรุปเเกปลุกเราให้มาขายของเเล้ววันต่อมาเราก็ตื่นตั้งเเต่06.30นเพื่อไปอีกร้าน งง ทำงานเหมือนตายหนี้ไม่เคยลดเเถมพ่อเเม่ชอบพูดจาไม่เข้าหูกันเราพยายามเป็นกลางมาตลอดจนบางทีนี้รู้สึกว่ารอบตัวทำไมมีเเต่คนtoxicใส่เพราะเเม่ชอบระบายกับเราด้วยการประชดประชันส่วนพ่อก็ชอบอยู่ก็ปิดร้านไปหายไปไหนไม่รู้เเถมตัวเราเป็นผู้หญิงร้านตอนกลางคือเราก็ขายเหล้าเจอคนเมาเยอะมากๆตอนเเรกก็กลัวหลังตายก็ตายเเล้วอ่ะ เคยคิดอยากหนีไปทำงานที่อื่นมากๆ เเต่ก็กลัวตัวเองเงินไม่พอใช้โทรหาที่บ้านเพราะเพื่อนตัวเองเกือบทุกคนเป็นงี้หมด เเม่ก็บอกว่าถ้าทำงานเเล้วยังโทรขอก็ไม่ต้องไป ตอนเเรกเเม่เราคิดว่าเราเรียนจบจะให้ไปทำงานต่างประเทศสมัครเรียบร้อยเเล้วดันติดโควิดเลยไม่ได้ไป เเถมห่วงเเม่มากๆค่ะ เเต่ก็มีคนบอกเราว่าอย่าห่วงเลยห่วงตัวเองบ้างอนาคตเรา ตอนนี้เราเริ่มคิดอีกเเล้วค่ะว่า ถ้าพ่อเเม่จบกันจริงเราคงดีใจมากๆเเล้วเราคงต้องเริ่มหาทำงานข้างนอกเเม่คงไปอยู่บ้านยาย ส่วนพ่อคงอยู่นี้สำหรับเราเราคงไม่อยากอยู่กับใครสักคนคงอยากไปใช้ชีวิตตัวเอง
เราอยากให้เลิกกันเพราะเรานี้เเหละค่ะจะเป็นคนที่สบายใจที่สุด คือเราไม่ได้ได้ยุนะคะเเต่เราอยากให้ทำให้เลิกจริงๆ เหมือนเวลาทะเลาะกันเราต้องมาฟังเรื่องเดิมจากทั้ง2 เเม่เราเรารู้ว่าเขาไม่ค่อยอยากไปจากที่นี้กลับไปอยู่บ้านหลังเดิมไม่ทีความสุขเพราะก็เจอไรเดิมก็เฟมือนเราที่อยู่บ้านเเล้วไม่ชอบสังคมที่บ้าน เเต่ก็อยากรู้ว่าจะบาปไม หรือเลิกจริงๆจะเป็นยังไง