เราเป็นเด็กอายุ16ย่าง17 เรียนอยู่ม.5 หญิงล้วน ตอนม.ต้นเราเรียนรัฐบาลแล้วดื้อเงียบคือไปเรียนก็ไม่เข้าเรียน จนแม่อยากให้ลาออกเลยค่ะ พอม.ปลายเลยไปเรียนเอกชนที่สังคมมันดีหน่อย พออยู่ไผได้เทอมนึงจากม.3เกรดเทอม1ได้0.44 พอม.4เทอม1ที่รรใหม่เอกชน เราได้2.85ค่ะ จริงๆเป็นคนพอเรียนได้แต่ติดเพื่อนม.ต้นเลยเกรดแย่มากๆเพราะไม่เข้าเรียนไม่ทำงาน เราเปบี่ยนตัวเองมาเยอะมากๆโตขึ้นมากๆ เจอเพื่อนที่ดีพัฒนาตัวเองเพราะสงสารแม่ค่ะ ตอนนี้ม.5เทอม1แล้ว เราตั้งใจเพิ่มขึ้นมากๆเพราะอยากเข้ามหาลัยที่หวังไว้ เราเป็นลูกคนสุดท้อง พี่ชายเราสองคนเรียนกศน.เพราะเคยเก๊เรียนเหมือนกันเลยออกมาทำวานกับที่บ้านตอนนี้พี่ๆก็มีงานทำ มีเราที่ต้องเรียนอยู่เพราะที่บ้านอยากให้ได้ปริญญาตรีสักคน แต่เราไม่เคยได้กำลังใจจากปากแม่เลยด้วยซำ้ค่ะ บางทีอาจจะมีพูดบ้างว่าเราไม่ได้สนใจเรียนขนาดนั้น เราเสียใจมากเพราะเราทำเต็มที่มากสำหรับเด็กคนนึงที่ไม่เอาไหน เราทำกิจกรรมรร.ตลอดที่เราพอจะทำได้ เป็นพิธีกรของโรงเรียนงานใหญ่ๆ เราบอกเขานะคะแต่เขาเฉยแล้งก็ไม่ได้พูดอะไร พอใกล้สอบจะต้องมีเรื่องที่แม่ทำให้เราเสียใจตลอด มันยิ่งทำให้เราไม่มีกำลังใจจะสอบเลยค่ะ เราควรทำยังไงคะ เราไม่มีกำลังใจจากทางไหนเลย พ่อแท้ๆก็เลิกกับแม่ไปแล้ว พ่อเบี้ยงเราก็ไม่ได้สนิทค่ะ ตอนนี้เราเริ่มไม่อยากสู้ต่อแล้วค่ะ ใจมันเริ่มไม่เอาแล้ว