เรื่องมีอยู่ว่า พ่อกับแม่ของเราหย่ากันเรื่องหนี้สินที่พ่อเราเป็นคนก่อ คือ พ่อเราซื้อรถเป็นชื่อแม่แต่เขาไม่ยอมผ่อนรถ ทั้งๆที่เขาเป็นคนใช้รถ ซึ่งรถที่แม่เราต้องผ่อนมี2คันแล้วแม่เราก็โดนหักเงินเดือนเหลือหมื่นกว่าบาท ไม่พอค่าผ่อนรถไหนจะยาย เราและน้องของเราอีก เป็นแบบนี้ตั้งแต่ก่อนพ่อกับแม่จะหย่ากันแล้ว ด้วยความที่แม่เราทนไม่ได้จึงใช้มาตราการสุดท้ายคือแจ้งความ เพราะ รถอยู่กับพ่อแต่คนที่จ่ายคือแม่
     ซึ่งเราก็เข้าใจแต่เดิมทีมันก็ยังห่วงพ่ออยู่ เพราะ ตอนเด็กแม่เราจะห่วงน้องมากกว่าเรา เคยได้ยินว่าแม่เราเป็นน้องคนเล็กและเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียว ตอนเด็กยายเรารักพี่ชายของแม่มากกว่าแม่ เราเลยคิดว่าที่นี่เป็นสาเหตุให้แม่ห่วงน้องมากกว่า แต่ๆยายเราปรับความเข้าใจกับแม่แล้วทำให้แม่เปิดใจกับเรามากขึ้น
     แต่มันจะมีช่วงนึงก่อนพ่อกับแม่หย่า ที่พ่อกับแม่นอนแยกห้องแล้วเรานอนกับพ่อ2คน คือ ตอนนั้นเราใช้เวลากับพ่อมากที่สุด แต่พอมารู้ทีหลังว่าพ่อทำแบบนี้มันทำให้เราผิดหวังอยู่เหมือนกัน ยิ่งเห็นแม่เราต้องร้องไห้ทุกวันเพราะเรื่องผ่อนรถเรายิ่งผิดหวังมากขึ้นทุกที
     มีครั้งหนึ่งพ่อวางแผนจะพาทุกคนไปเที่ยวแต่น้องเราดันเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยทำให้ไม่ได้ไป เราก็เข้าใจแต่พ่อเรากลับโมโหทั้งเรื่องเที่ยวและค่ารักษา ซึ่งบ่นต่อหน้าน้องเรามันทำให้เราไม่โอเคมากๆ พ่อยังเป็นคนที่โมโหง่ายแต่จะใช้คำพูดแทนกำลัง แต่เราก็เข้าใจเพราะบางทีเขาทำงานแล้วเครียด
     แต่มาตอนนี้เราไม่มั่นใจว่าเราควรจะรักและนับถือเขาเป็นพ่ออยู่มั้ย ยิ่งเรารู้ว่าเขามีแฟนใหม่ที่มีลูกติดทั้งที่หย่ากับแม่เราไม่กี่เดือน ประมาณ1-2เดือนได้ มันทำให้เรายิ่งคิดหนักกว่าเดิม สำหรับเราพ่อเป็นอันดับ1ที่เข้าใจเราและสนิทกับเราที่สุด เลยอยากจะถามว่า พ่อแบบนี้เรายังสามารถรักเขาในสถานะพ่อได้มั้ยคะ?